Deze tocht van veertigdagen gaan we echter niet alleen: we zijn niet als enkelingen onderweg maar samen, als één gemeenschap – één parochie rond Christus. Zo leggen we deze tocht af. Toch mogen we ons onder dit groepsgebeuren niet wegsteken, wel integendeel. Want om ‘samen’ de weg te gaan, moet ‘elkeen’ zich inspannen: iedereen moet de bereidheid hebben in deze tijd te doen waar het op aankomt. En wat dat is, hoorden we ook uit de mond van de profeet Joël: ‘Zo spreekt God de Heer: Keert tot mij terug, van ganser harte, met vasten. Scheurt uw hart en niet uw kleren, keert terug tot de Heer uw God’ (Joël 2,12-13).
Hier komen we niet uit bij wat enkel de veertigdagentijd of onze grote vasten voor ons moet betekenen, de profeet zegt ons wat eigenlijk de ingesteldheid van ons gehele christenzijn moet zijn: ons ‘van ganser harte’ naar God keren. Met geheel ons hart, met de kern van ons bestaan gericht zijn op God, ons aller Vader. En vanuit ons hart zal merkbaar zijn in geheel ons doen en laten, in ons spreken en zwijgen, in ons handelen en denken dat we ons leven niet laten leiden door de waan van de dag of de glorie van het moment. Oprecht ‘van ganser harte’ leven is leven vanuit het besef dat ons leven een geschenk is van God. Een gave die we delen met onze naaste, met élke medemens wanneer we maar willen zien dat zij voor ons een zus of broer zijn – een kind van God. Een geschenk van God dat zich niet laat inperken tot het aardse bestaan maar over de grenzen van de dood heen ‘genade’, Gods zegen, betekent.
Zo’n ingesteldheid wordt dus van ons gevraagd, ‘van ganser harte’, en daar moeten we aan werken, elke dag weer. De tijd van veertigdagen die we vandaag beginnen wil in het bijzonder ons oproepen en motiveren om er werk van te maken en, waar nodig, ons te bekeren: ons om te keren en terug naar God te keren. Geheel én ‘van ganser harte’. De veertigdagentijd begint dus vooreerst en voor alles in onszelf. In ons hart. In het verborgene: daar waar God ons ziet zoals we werkelijk zijn. In onze hartstochten en passies, in onze strevingen en ambities, met onze grote en onze kleine kanten. Daar moet de eerste bekering gebeuren: in ons hart, zonder ons te verliezen in uiterlijk vertoon. Want wanneer we enkel daarmee bezig zijn, zijn we verloren. God kijkt dwars door die uiterlijke schijn heen.
Dat is ook de boodschap van het evangelie op Aswoensdag: ‘ga in uw binnenkamer, sluit de deur achter u en deel met anderen, bidt tot uw Vader, vast voor de Vader die in het verborgene is en Hij zal het u vergelden’ (Mt 61-6.16-18). Wanneer we die bekering, die transformatie in ons hart toelaten, wanneer we de boodschap van het evangelie werkelijk enten in onszelf; dan zal God ons vergelden met zijn liefde: ‘want genadig is Hij en barmhartig, lankmoedig en vol liefde’ (Joël 2,13). Zo is onze God en zo mogen ook wij worden wanneer wij ‘van ganser harte’ ons keren tot Hem zodat zijn liefde onze liefde kan worden, zijn barmhartigheid onze barmhartigheid kan worden, zijn hart het onze wordt.
Laten we in deze heilige tijd van veertigdagen ons dus ‘van ganser harte’ bekeren, omkeren, naar God keren. Leren van zijn Zoon, leven van zijn Woord. 40 dagen lang. Een leven lang. Beginnend op Aswoensdag, veertig dagen lang: tot de Kruisberg en voorbij het lege graf tot aan de tafel in Emmaüs. Dan kunnen we zeggen: brandde ons hart niet, ‘van ganser harte’, om wat Hij ons heeft gedaan?
Een gezegende tijd van veertig dagen!
“Tot zondag”,
pr Herbert
