Het nieuwe jaar is ondertussen al een maand ver.
Het jubeljaar dat de katholieke kerk viert, krijgt overal gestalte. ‘Hopelijk’ mag in vele gemeenschappen de hoop zegevieren… Want een hoopvol signaal kan je als mens doen groeien. Het zit hem vaak in kleine dingen. Je moet ze alleen willen zien en die kleine sprankeltjes durven omarmen.
Maar in eerste instantie is er altijd een initiatief van buiten jou dat de hoop in jou doet groeien. Iets dat licht brengt in de duisternis of zoiets als een anker waaraan je je kunt vastklampen en dat je lostrekt uit wat je gevangen houdt.
Eigenlijk heeft een anker dus een dubbele betekenis. Het wil in eerste instantie symbool van hoop en houvast zijn.
Een van onze parochianen deelde nog een andere kijk op de betekenis van het anker. Zij zag het anker als iets wat je hoop geeft, maar ook als een soort reddingsboei die je wordt toegeworpen en je wil lostrekken uit datgene wat je als mens gevangen houdt.
Ja, je kan als mens ‘letterlijk’ gevangen zitten. Tussen vier muren als hulpbehoevende persoon. Als gedetineerde omwille van een strafbaar feit. Als eenzame zonder familie of vrienden die even op bezoek komen.
Je kan ook ‘figuurlijk’ gevangen zitten. Als verslaafde in een problematiek. Of wanneer je worstelt met mentale problemen en donkere wolken boven je opstapelen.
Het is dan goed om sprankels van hoop te ervaren, waardoor je weer kan en mag toegroeien naar het licht.
Het is goed wanneer alles onzeker lijkt er toch een anker naar je wordt geworpen, waardoor je weer durft te geloven dat ook voor jou een (andere) toekomst mogelijk is.
Het is goed om af en toe een jubeljaar als dit te hebben. Zo worden we weer attent voor al het hoopvolle dat zich rond ons afspeelt en verzanden we niet in kritiek of heimwee om wat niet meer is of niet meer kan.
Toen we met Lichtmis alle gezinnen en hun dopelingen ontvingen, bekroop me zo’n hoopvol gevoel. Onze toekomst als kerk in de wereld mag dan misschien soms onzeker zijn, maar al die jonge gezinnen die ingingen op onze uitnodiging om samen met ons te vieren, en die we in onze gemeenschap mochten verwelkomen, gaven me het gevoel dat het verhaal van Jezus toch nog mensen weet te inspireren. Dat wij als gemeenschap nog steeds mensen kunnen raken door een warme, open en gastvrije kerk te zijn voor al wie zoekt naar zingeving en houvast in deze wereld.
Zo zijn we waarlijk pelgrims van hoop.
Zo jubelt de hoop in vele harten.
Hoop kan je hart doen heropleven en je weer tot in het diepste van je tenen laten voelen dat je mens bent. Je voelt als het ware je hart letterlijk een sprongetje maken en de energie in jou toenemen. Je voelt je krachtiger worden in je mens zijn. Elke mens is betekenisvol op zijn eigen manier. Elkeen draagt zijn steentje bij!
Wanneer ik in onze gemeenschap de dienstbaarheid en bereidheid van de vrijwilligers ervaar die samen met mij parochie maken, dan maakt mijn hart zo’n sprongetje.
Wanneer ik de vreugde zie bij onze eerstecommunicantjes die enthousiast met hun rugzakje op de viering komen binnengehuppeld, dan maakt mijn hart zo’n sprongetje.
Wanneer we een gezin dat emigreerde een thuis geven, dan maakt mijn hart zo’n sprongetje.
Wanneer mensen samen met mij Gods liefde en warmte delen naar elke medemens… Ja, je raadt het al… weer zo’n sprongetje!
Zoveel sprongetjes….
Zoveel hoop.
Zoals Rome niet in één dag werd gebouwd, zo zal het tijd en energie kosten om blijvend te investeren in onszelf, in de ander, en in het leven dat we proberen op te bouwen.
Maar altijd met oog voor de ankers die naar ons worden uitgeworpen, als houvast en als symbool van hoop.
Laat ons samen attent zijn voor elkaar en voor de sprankels van hoop die het vuur in ons aanwakkeren.
Laat ons samen anker van hoop zijn voor elkaar.
