Eén van de verzuchtingen (bij enkelingen) vooraf was: “Ze zullen er toch niets mee doen met wat we zeggen” … “Zie je wel: je hoort er niets meer van!” En dat laatste klopt (deels). Na het parochieberaad dat we hielden op 20 en 27 november was het daaromtrent vrij stil. Intern, in de parochieploeg niet. December, januari en februari hebben we elke vergadering gedeeld over de input die we kregen van de aanwezigen. Vandaag willen we daarover delen met jullie in dit artikel.
5 kernpunten – 3 vragen
De opzet was duidelijk: vanuit de visie op de heilige Helenaparochie zoals die in het pastoraal plan staat, kijken naar de toekomst. Die visie wordt geschraagd door vijf kerngedachten en werd toegelicht op de eerste avond. Kernpunten zijn: (1) wij willen een missionaire parochie zijn; (2) wij willen een parochie zijn die actief luistert; (3) wij willen een parochie zijn die samen viert; (4) we willen dienstbaar zijn in onze parochie; (5) we willen een hoopvolle parochie zijn.
Na de voorstelling van het pastoraal plan gingen we op de tweede avond in vier gesprekstafels met elkaar in “gesprek geleid door de Geest”. In drie ronden deelden we, maar er was ook ruimte voor stilte en gebed in de hoop dat “ik” kleiner zou worden en “Hij” groter! Dat we zouden onderscheiden wat de “Helper in de Tijd” (zoals de heilige Geest wel eens wordt genoemd) door ons te zeggen had. Toegegeven: niet gemakkelijk. Want de eerste twee gespreksronden moesten we vooral zwijgen en luisteren naar anderen: hun woorden laten binnenkomen en vervolgens er biddend over mediteren. In de derde ronde kreeg het gesprek vrij kans.
Voor gesprekken in de Geest waren drie vragen van tel: (1) Wat roept de analyse over de toekomst en de visie op de parochie bij mij op? (2) Waar zie ik groeikansen voor onze parochie? (3) Waar heb ik (pastorale) zorgen rond?
De oogst
De oogst aan elke tafel was groot. Als parochieploeg zijn we dankbaar voor de openheid die er was om te luisteren en dingen in te brengen. Uiteraard kunnen we niet op élke inbreng een antwoord geven. Bepaalde aanwezigen spraken over het verleden: over pastoors en gebruiken en gewoonten van lang(er) geleden … of over de pijn in de eigen kring waarin geloven steeds minder vanzelfsprekend is. Toch is het belangrijk dat dit uitgesproken kon worden (ook al was het niet onze focus). Luisteren was en is belangrijk en daarom mocht het ook zijn plaats krijgen die avond.
Uit alles wat is gezegd, menen we in een eerste fase –nu dus– drie dingen te mogen ontwaren die we dit en volgend werkjaar zeker ter harte gaan nemen en opvolgen.
Mensen samenbrengen rond geloof
Een eerste thema is het belang van het samenbrengen van mensen rond geloof. Aan elke tafel klonk tegelijk de nood maar ook de dankbaarheid wanneer die kans werd gegeven. In de voorbije parochieploegen hebben we hierover gesproken met elkaar en gezien wat op korte en langere termijn mogelijk is. Een eerste initiatief is een geloofsavond in de veertigdagentijd. We komen samen om na een korte inleiding gewoon te delen over ons geloof. 26 maart zal deze avond plaatsvinden.
Daarnaast, we zijn in een jubeljaar, willen we ook daarvan uiting geven door aan het einde van de zomer op pelgrimage –bedevaart– te gaan naar Oostakker-Lourdes. Meteen een manier om onze vrijwilligers, en eigenlijk alle parochianen, te danken voor het voorbije werkjaar. Naast devotie: een bezoek aan de grot, een “beeweg” en een viering in de basiliek; schuiven we onze voeten onder tafel in het Boerenhof voor een lekkere pannenkoek. Vanuit de parochie vertrekt een bus. Noteer alvast 31 augustus (namiddag) in jouw agenda!
De groei naar één parochie
Meer en meer wordt duidelijk dat we verbindend werken: de groei naar één gemeenschap die eucharistie-vierend samenkomt op zaterdag en zondag en daar voeding vindt voor de rest van de week geeft moed en kracht. Er klonken enkele mooie getuigenissen hoe fijn het was en zinvol om samen te vieren en het geloof op die manier te delen. Natuurlijk zijn er heel wat zorgen: bereiken we nog jonge mensen? Wat met de ouderen? Wat zal de toekomst brengen? Welke kansen zijn er (onbenut)? Ook hier menen we in alle bescheidenheid de voorbije maanden – op de vleugels van het jubeljaar – ook weer stappen te hebben gezet: enkele kleine ankers reizen rond in onze parochie en zorgen voor verbondenheid. Vanuit de parochieploeg wordt sterk ingezet op ‘ketenzorg’ enerzijds en ‘scholen en jeugd’ anderzijds.
Ketenzorg is een sterke band tussen de vierende gemeenschap en bewoners van een woonzorgcentrum. Dat was sowieso al een sterke troef, we willen nu verder kijken waar en hoe dit nog meer en beter kan gebeuren en waar we de handen echt in elkaar kunnen slaan zodat niemand in de kou blijft staan. Aan de liturgische werkgroep is gevraagd om voor de communiebedeling aan huis dezelfde oefening te maken: goed in kaart brengen zodat er nergens “blinde vlekken” zouden zijn.
De band met de lagere en secundaire scholen is ook meer aangehaald. Schoolbezoeken aan de kerken, kunstwerken van de scholen, samenwerking rond eerste communie, “een teken van leven” vanuit de parochie zo nu en dan …
En verder willen we inzetten op het gastvrij onthalen van gezinnen en families. Hoe hartverwarmend was het niet de gezinnen te mogen ontvangen bij Lichtmis. Of de instapvieringen eerste communie waar ouders doorheen liedjes en de voorwerpjes met opdrachten meer in betrokken worden dan voorheen? Ook het afhalen van de kruisjes en/of gedachteniskaars in de “zondagse viering” met kans tot ontmoeten nadien wordt door de gezinnen sterk gewaardeerd. Voor hen die soms wat verder van de kerk afstaan, is het vaak toch een drempel om de stap te zetten … dat ze dan gastvrij onthaald worden, bemoedigt en nodigt uit en we zien dat het werkt, dat af en toe mensen ook “uit eigen wil” aansluiten omdat het deugd doet zich thuis te voelen in onze éne parochie.
Uiteraard is dit werk nooit af: ook in het komende werkjaar willen we verbindende initiatieven blijven nemen en daarover volgt later dus ook nog meer informatie.
Gebedsdienst tegenover eucharistie
Een derde element dat aan elke tafel klonk, was de keuze om op zondag/zaterdagavond eucharistie te vieren en de gebedsdiensten effectief woorddiensten te laten zijn. Hierin volgen we eigenlijk (ook) de richtlijn van het bisdom zoals die ook door bisschop Lode werd bevestigd in zijn visietekst. We kunnen niet meer overal eucharistie vieren. Gelukkig kunnen we wel nog overal samen bidden. Zoals hoger aangegeven, voor wie niet in staat is in de eucharistie aan te sluiten: we zullen er veel zo niet alles aan doen dat deze mensen niet vergeten worden.
Maar een gebedsdienst ‘door de week’ is nu eenmaal niet hetzelfde als een eucharistie. In onze ogen – en ook die van het bisdom – is gebed zéér waardevol. Er moet niets aan toegevoegd worden om het te bevestigen of opwaarderen. In onze open kerken komen voor persoonlijk gebed of – God zij dank dankzij inzet van zovelen – in kleine groepjes: het voedt ons hart en vervult ons met de vreugde van de Geest. Dat is ànders dan de eucharistie op zondag, maar gelijkwaardig. We zijn dan ook erg blij en dankbaar jegens de kerkfabrieken, kosters en vrijwilligers, dat onze kerken open kerken zijn waar mensen die kans krijgen. Ook daar willen we blijvend gevoelig voor zijn en zien welke zorgen en groeikansen er zijn opdat deze waardevolle initiatieven zolang als (zinvol) mogelijk worden aangeboden.
We begrijpen dat de slinkende gemeenschap en het dalend aantal priesters voor veranderingen zorgen die niet evident zijn. Dat oude gebruiken en gewoontes onderhevig zijn aan een nieuwe realiteit en dat loslaten pijn doet. Toch willen we hoopvol naar de toekomst kijken door ook te durven inzetten op kansen van gelovig biddend en vierend leven dat niet enkel wordt gedragen door gewijden. Die momenten van de zondagse eucharistie zullen er zolang als mogelijk zijn in de Helenaparochie (en daarin zijn we oprecht hoopvol). Deze worden echter verrijkt met gebedsdiensten – woorddiensten dus – die ons geloof en de beleving ervan in alle kracht en pracht ondersteunen en voeden dankzij vrouwen en mannen die samen met en in onze parochie voorgaan in Woord en gebed.
Besluit
Is het huiswerk af? Neen. Ook de komende weken en maanden blijven we ploegen in de oogst en blijven we op zoek gaan naar wat er gezegd is en misschien nog onvoldoende gehoord werd. We gaan er dus verder mee aan de slag, maar deze eerste drie thema’s liggen nu vooraan en daarover wilden we dus alvast eens delen.
De parochieploeg
