Afscheid van Gerard Kempeneers
Gerard was ongeveer 50 jaar actief lid van het Sint-Ceciliakoor van Sterrebeek, waarvan bijna 25 jaar als voorzitter.
De koorleden zijn heel erg dankbaar voor zijn inzet voor ons koor en zijn enthousiasme gedurende vele jaren.
Gerard was een drijvende kracht voor ons koor: Hij was een tenor met een mooie stem en ook een bekwame voorzitter. Als schooldirecteur kende hij de knepen om bestuursvergaderingen kort en efficiënt te laten verlopen. Ook de verslagen schreef hij zelf: kort en met klare afspraken.
Vanaf 1998 organiseerde hij mee onze benefiet kerstconcerten. Hij onderhandelde met koren uit Oekraïne, Bulgarije en Engeland en met de Bob Boon singers en vele anderen. We mochten echter altijd een stukje meezingen, want volgens hem kwamen de mensen naar onze concerten , omdat we zelf meededen.
De opbrengst van deze concerten ging altijd naar een goed doel: daar zag hij heel streng op toe.
Gerard zorgde voor het drukwerk, de affiches en de toegangskaarten, hij motiveerde ons om in de koude winterperiode de straat op te gaan en zoveel mogelijk kaarten te verkopen.
Hij hielp waar nodig, ook bij het versleuren van tafels en stoelen. En na het concert gingen we met de gastzangers in De Kring verbroederen bij een hapje en een drankje.
Ieder jaar rond Kerstmis gingen we in een rusthuis de kerst-mis zingen : vele jaren in Ter Burgh in Nossegem, in Gasthuisberg; later in rusthuis Trappeniers in Zaventem: daar zongen we meer profane liederen, waarbij de bewoners graag meezongen.
Gerard ging vooraf bij wijlen organist Raymond “Kalinka” en andere populaire liedjes oefenen en ieder jaar oogstte hij daar veel succes mee.
Maar ook onze eigen koorleden werden niet vergeten.
- In de gloriedagen van het koor ging hij na de repetities samen met Willy, André en Leon een kaartje leggen.
- Nadat we tijdens een drukke Goede week alle vieringen van Witte Donderdag tot Paaszaterdag hadden gezongen, werden we na de paasviering getrakteerd in de pastorij. Gerard zorgde voor paaseitjes en Monique voor de lekkerste hapjes.
-Na bijna iedere kerkelijke feestdag was het tijd voor een drankje.
- We werden ieder jaar beloond met een uitstap in september. Dan zorgde hij ervoor dat we ergens
in een parochie de mis konden zingen in een ander landsdeel of net over “de schreve”. Voordien had hij aan iedereen op de bus een plan met de voorziene activiteiten uitgedeeld. Telkens daagde hij ons uit om in dat plannetje drie fouten te vinden. Of hij die daar wel vrijwillig had ingestoken, vragen we ons nog altijd af...
Er werd lekker gegeten en in de namiddag was er een bezoek aan een bezienswaardigheid : een chocoladefabriek, de mergelgrotten in Limburg, we deden een boottochtje op de IJzer, we bezochten Maastricht.
Voor de voorbereiding van deze uitstappen kreeg hij meestal de hulp van zijn goede vrienden Willy en Madeleine en van zijn echtgenote Monique.
Zoals elk jaar vierden we ook de voorbije maand november ons Ceciliafeest met een etentje. Jammer genoeg was dat de laatste keer dat Gerard erbij was.
Beste Gerard, we zullen je blijven missen.
Beste Monique en familie,
“Hoe mooier en rijker de herinneringen,
des te moeilijker de scheiding.
Maar dankbaarheid verandert de pijn
van de herinnering in stille vreugde.
De mooie dingen van vroeger
zijn geen doorn in het vlees,
maar een kostbaar geschenk dat je meedraagt.
Je moet zorgen dat je niet in je herinneringen blijft graven
en je erin verliest.
Een kostbaar geschenk bekijk je niet aldoor,
maar alleen op bijzondere ogenblikken.
Buiten die ogenblikken is het
een verborgen schat, een veilig bezit.
Dan wordt het verleden
een blijvende bron van vreugde en van kracht.”
“Als je van iemand houdt” (Dietrich Bonhoeffer)
