Terwijl ik dit schrijf ben ik enkele dagen te gast in de abdij van Westmalle. Het is een oase van rust en stilte, je deint er mee op het ritme van dag en nacht, van duisternis en licht, zoals ons leven ook die eb en vloed van licht en duisternis kent.
Net deze dagen lees ik een artikel over een stilte-ervaring in de abdij van Zundert. Deze abdij, waar de Heer mij als 17-jarige raakte met zijn psalmwoorden, zal binnenkort sluiten. Dit raakt me wel, net omdat ik daar ooit werd aangeraakt door Zijn liefde en Hij zo mijn leven veranderde. In die tijd, ik spreek nu van de jaren ’80, kon je in Zundert slechts om de 3 jaar terecht voor een paastriduüm omdat de belangstelling zo groot was en voor een zomerse stilte-onderdompeling moest je maanden tevoren al een aanvraag indienen. De tijden zijn veranderd! De abdij renoveerde een 10-tal jaren geleden nog het gastenhuis, maar het heeft dus niet mogen zijn…
Stilletjes hoop ik dat de abdij van Westmalle, waar het voorbije decennium ook grondig werd gerenoveerd, het geloofsdal van deze tijd zal overleven. Het psalmodiëren klinkt er nog krachtig, de omgeving oogt voor een stiltezoeker prachtig, en de gasten zijn er nog o zo talrijk in deze zomertijd. Sommigen komen er deze dagen samen yoga doen, anderen zoeken individueel de rust en de stilte op.
Hoe de stilte beleefd wordt achter de slotdeuren kan ik niet ervaren. Ik ben als Godzoeker slechts een passant in dit monnikenbestaan. In Ignis webmagazine lees ik volgend getuigenis van iemand die in Zundert 2 jaar lang meeleefde:
“Elke dag was er om 4.30 uur de lezingendienst waarmee het dagelijks gebedsritme opent. Daarna was het stil in het hele huis, tot 8.00 uur toe. Ik heb die uren altijd ervaren als heilige uren omdat je slechts hoefde te zijn, niet iets of iemand maar alleen maar zijn, beschikbaar om de onzichtbare God te ontmoeten. Ik wist me dan ingeweven in een grootse existentie, de oorsprong van de schepping, van mijzelf, de grond waarop ik besta – onvergankelijk. Spreken was onnodig, taal ook.
’s Avonds was er ook nog zo’n uur. Ik liep dan meestal in de abdijtuin rond, liet de dingen van de dag passeren en eindigde bij voorkeur op het bankje bij de vijver. Wat ik zag was een verstild tafereel – een romanticus zou de geheimzinnige sfeer hebben kunnen vastleggen van wat water, doorgegroeid gras en licht doorlatende boompjes. Maar het was alsof ik Jakob was bij de ladder zonder dat er iets te zien was. “God was hier en ik wist het niet”, zegt hij later. Ik zei: hier is God, hier is alles overstijgende voltooiing. De stilte is hier vol, vervuld van verrukking en vreugde. Nu is alles even goed, hier in dit stukje landschap”
Mogen ook wij die stilte meedragen in ons dagelijks bestaan, niet alleen de zomerse stilte, maar die stilte van alledag waarin de Heer ook tot ons hart wil spreken, ook in momenten van drukte, tegenslag of winterse vrieskou. ‘Wees waakzaam’ is het evangeliewoord van vandaag. We mogen steeds met vertrouwen de stilte maar ook de nacht en duisternis ingaan, want steeds wordt het weer licht en altijd gloort er licht van het Evangelie, al is het nog zo’n klein lichtje, op onze weg.
Kristin
