De vreugde van het geloof - Agnes Van Roy

"Hier in de stad ervaar je - véél meer dan elders - het belang van een hechte gemeenschap"

 We hebben hier al verschillende getuigenissen over het thema de "vreugde van het geloof" mogen beluisteren. Hopelijk werd u, beste lezer, ook al eens getroffen door een bepaalde uitspraak en kreeg u daarbij een gevoel van herkenning of zelfs van erkenning. Herkenning van zoveel positieve ervaringen van geloofsgenoten. Erkenning doordat anderen bevestigen dat het inderdaad belang heeft wat we hier in Jette als kleine christengemeenschap trachten te verwezenlijken.

We vervolgen de reeks met het getuigenis van Agnes. Ik maakte een eerste keer met haar kennis tijdens de afwas na de Brussel-mis en sloot me daarna ook aan bij haar "portoteam". Waarmee meteen ook gezegd is dat zij zich al menige jaren engageert in deze parochie.

- Agnes, de vreugde van het geloof, wat roept dat bij jou op? "Eerst en vooral dat ik er ver van weg ben geweest. Dat het zelfs een tijd totaal afwezig is geweest. Persoon-lijke omstandigheden speelden daarbij uiteraard een rol. Dankzij pastoor Dirk ben ik er stap voor stap terug mee in verbinding geraakt. Maar, als ik eerlijk mag zijn, ik voel nog niet zo erg veel binding met de mis. Ik weet dat het belangrijk is voor een gelovige, maar zelf voel ik er me minder bij betrokken dan anderen. Het heeft voor mij niet dezelfde inhoud, niet dezelfde diepe betekenis. De kern van mijn geloof draait dan ook niet in de eerste plaats om de eucharistie, wel om die gemeenschap waaraan door vele mensen in en rond deze kerk wordt gebouwd.

- 'De Pastorie' lijkt me daarin een belangrijke schakel? "Dat klopt, hier kan je mensen ontmoeten, steeds weer nieuwe mensen leren kennen. Ook het vrijwilligers-werk stimuleert de gemeenschapsvorming. Zelf help ik onder meer mee met de gelegenheidsactiviteiten. Er is een goede sfeer. Iedereen mag zich welkom voelen in de parochie. Niemand wordt met de vinger gewezen of scheef bekeken voor het een of ander. Ik kijk elke zondag uit om me tussen deze warme mensen te begeven. Er is een ongedwongen sfeer en er mag al eens gelachen worden hé. Dat vind ik belangrijk, eens lachen lucht op, je voelt je daarna al een stuk beter.

Weet je, soms ben ik verwonderd dat dit hier allemaal kan. Het is alsof je je hier gemakkelijker in een gemeenschap opgenomen voelt dan in parochies buiten de grootstad. Ten slotte is dat hier Brussel, de meesten van ons zijn inwijkelingen, we zijn een kleine gemeenschap... van Vlamingen dan nog. Daardoor, denk ik, voel je hier meer dan elders ook de nood en het belang om elkaar te vinden en een hechte gemeenschap te vormen."

Interview Piet Verstraete