Stille zaterdag: 16 april 2022, 20u - Paaswake met volwassendoop ook te volgen op Youtube Kerkjettevideo
Je bent nooit te oud om christen te worden en je te laten dopen.
Overweeg je om je te laten dopen in onze Pastorale Eenheid, neem dan zeker contact op met pastoor Dirk. Hij zal je alvast aanmoedigen om deel te nemen aan de volwassencatechese en/of de maandelijkse Bijbelgroepen op dinsdagavond of donderdagnamiddag., alsook een digitale sessie op woensdagavond....
Sedert 18 jaar worden er tijdens de Paaswake in Jette volwassenen gedoopt.
Ook dit jaar zullen we op 16 april, Stille Zaterdag tijdens de Paaswake om 20 uur deze twee dames dopen
Op zondag 6 maart zullen ze zich kenbaar maken in de Sint-Michielskathedraal!
We gaan hun zeker bemoedigen!
Op maandag 7 februari hebben we, ik en Danny ( onze begeleider par excellence!) zowel Leslie en Dominique begeleid in hun aanvraag brief naar het vicariaat.
Dank zij Danny hebben ze maandelijks, ( Leslie 2 jaar) kunnen instappen in het grote geloofsverhaal.
Wat vooral naar boven kwam is de kracht van de gemeenschap en hoe zij zelf in Covidtijden tracht te verbinden.
De foto van Leslie komt volgende keer!
Dames, namens de geloofsgemeenschap van Jette,
van harte proficiat.
EEN EERLIJK VERHAAL VAN SYLVIE
Hoe ben je op de beslissing gekomen om als volwassene christen te worden? Is er een speciale gebeurtenis of ontmoeting geweest waardoor je deze stap hebt gezet? Hoe heb je deze specifieke gemeenschap gevonden? Hoe was je catechumenale pad? Kunt u zich speciale momenten herinneren, liturgische vieringen waarin u zich bijzonder geraakt voelde?
Het begon allemaal toen ik tijdens mijn reizen als cultuurliefhebber kerkjes bezocht. ik ben opgevoed als atheïst, mijn vader zei altijd : “niks bestaat” .
Rond mijn 30e werd ik getriggerd door de boeddhistische levensstijl , het besef van ons EGO, het begrijpen van de oorzaken van het lijden, het streven naar verlichting ten behoeve van de levende wezens, onze handelingen jegens derden, de vergiffenis, de juiste inspanningen, etc…..
Het moment van de openbaring kwam in Bretagne, ik was alleen in een kerkje, ik zat op een bankje, ik had mijn gsm normaal thuis gelaten voor die wandeling. En toen trilde er iets in mijn linkerbinnenzak. Ik tastte toe, maar vond niks. En dit gebeurde meermaals tijdens die fameuze reis naar Bretagne…..ook toen kwam ik tot het besef dat ik, eigenaardig genoeg, rust en evenwicht kon vinden in die kerkjes.
Mijn kinderen waren gedoopt, omdat de papa het zo wilde. En dus hun vormsel zat er aan te komen. Zij mochten zelf beslissen of zij al dan niet wouden gevormd worden. Zo kwam ik in contact met de parochie Jette en zijn (destijds) nieuwe pastoor. Uit nieuwsgierigheid en ook uit interesse volgde ik met hen de vieringen. Eenzelfde openbaring(gsm-getril) deed zich voor tijdens de Kyrie Eleison, die per orgel begeleid was en in het gregoriaans gezongen was/is. Wat was hier aan de hand ? Vanaf toen kwam het inzicht dat ik niet perfect was en dat ik ook wel af en toe iets op mijn kerfstok kon hebben….wat een verlossing. Ik ervaarde het vergevingsmoment als zijnde een warme knuffel van een ouder die zei “het komt allemaal wel goed”. Toen nam ik de pen ter handen en schreef naar Dirk, de Pastoor en legde hem mijn situatie uit.
Ik kreeg direct een antwoord en werd als “niet-gedoopte” met open armen ontvangen in een ongelooflijk warme gemeenschap. Ik mocht zelf beslissen welke weg ik zou nemen, mij laten dopen of niet, dit zou niets veranderen aan onze verstandhouding en de onvoorwaardelijke vriendschap. Ik besloot aldus om mij te laten dopen binnen de gemeenschap, en om later met mijn kinderen de weg naar het vormsel te volgen.
Ik nam deze beslissing in een tijd waar de kerk bakken kritiek over zich kreeg omwille van allerhande onthullingen over pedofiele pastoors e.d. Het was aldus ook even afwachten hoe mijn grote sociale kring hierop zou reageren. Tot mijn grote verbazing was iedereen uiterst positief en het feit dat ik deze “coming out” durfde te doen werd warm onthaald.
Tijdens de vastenconferenties, nog voor mijn vormsel heb ik het geluk gehad om een treffen te hebben met Kardinaal Daneels van wie de wijze woorden me nog altijd bijblijven. Blij dat ik hem ooit 1 keer mocht ontmoeten, want ik besef nu hoeveel vooroordelen ik kon hebben over mensen met wie ik nog nooit heb gesproken. Na dit gebeuren zou ik proberen om nooit een oordeel meer te vellen over een persoon of een evenement zonder met betrokken personen gesproken te hebben.
Het vormsel in de baarmoeder van de warme Jetse Parochie was voor mij het hoogtepunt. De ontmoeting met Mgr De Kesel in combinatie met de aanwezigheid van de hele warme gemeenschap heeft bij mij een soort zaligheidsgevoel/paradijsgevoel met zich meegebracht. Ik kan dat met geen woorden omschrijven.
Niet alleen heeft deze weg mijn hart naar geloof en spiritualiteit voorgoed geopend, ook heeft dit het besef van het belang van het samenzijn en de gemeenschap alsook zijn herder(s)/dirigenten meegebracht.
Er zit kracht in een gemeenschap, dat is zeker. Eenzame mensen, maar ook koppels kunnen daar tot de funderingen voor het welzijn behoren. Het geloof zijn de bouwstenen, maar zonder het cement van de gemeenschap (in casu van Jette) kan men geen stevige, veilige haven bouwen.
Toen mijn vader, uit het Gentse, plots overleed en ik er aldus ter zijner ere voor de uitvaart een vrijmetselaarsritueel heb georganiseerd, waren er tientallen mensen van de Parochie Jette komen opdagen, met alle respect voor andermans mening, maar ter ondersteuning van 1 parochiaan !!!!!! Ik ben hen zo dankbaar voor de lieve/oprechte steun die ik toen van hen mocht ontvangen. Daar zit de kracht van deze gemeenschap in ! Net zoals op kerstavond in aanwezigheid van zoveel alleenstaanden.
Ik ben er momenteel fysiek al een tijdje van verwijderd, de gebeurtenissen van mijn leven hebben voor een bepaalde periode de overhand genomen, ik heb ook een tocht door de woestijn met tal van beproevingen. En nu is het Corona die dit alles dirigeert. Doch blijft mijn hart erbij/ bij hen, bij al die lieve mensen bij deze gemeenschap. Mijn geloof is nooit verminderd, mijn gebeden evenmin.(al moet ik, toegeven, nog altijd even wennen aan het nieuwe gebed “Onze Vader”).
Mijn doopsel was voor mij echt een keerpunt in mijn leven. Momenteel bewandel ik aldus een pad van introspectie, gemodereerd en vooral gezond leven. Ooit kom ik ooit terug in de warme baarmoeder van de Parochie van Jette, deze ligt sowieso op mijn weg. Momenteel ben ik mijn pad alleen aan het bewandelen, ook deze ervaring maakt me rijk, ik had dat nodig, ik moest vooral met mijn EGO afrekenen, die was nog teveel aanwezig.
Bovendien is mijn mantra sinds enige tijd, en zal waarschijnlijk zo blijven : “god hou me nederig en klein, zo zal ik steeds de jouwe zijn”.
SAMEN OP WEG OM CHRISTEN TE WORDEN
Vier op een rij
Voor de vierde keer op rij reeds maken we het in onze pastorale eenheid mee dat iemand komt aankloppen met de vraag om gedoopt te worden. Iemand die schoorvoetend de weg naar onze kerk gevonden heeft, dankzij anderen die het reilen en zeilen hier al een beetje kennen en er enthousiast over getuigen. Een gesprek met pastoor Dirk, het meevieren op zondag, de ongedwongen ontmoetingen in "De Pastorie", ... het doet ongetwijfeld allemaal zijn werk.
We zijn bijgevolg zeer verheugd dat de vraag naar het doopsel van volwassenen de laatste jaren toeneemt. Die tendens zien we weliswaar vooral langs Franstalige kant, maar toch, vier jaar na elkaar een catechumeen mogen verwelkomen, is voor de Nederlanstalige pastoraal in Brussel echt niet niks. We nemen de voorbereiding van de doopleerling op het ontvangen van de christelijke initiatiesacramenten van doopsel, vormsel en eucharistie, dan ook heel serieus.
"De bende van David", het vervolg
Gelukkig kunnen we daarvoor weer een beroep doen op de groep "Groeien in geloof" die zich vorig jaar reeds heeft gevormd rond doopleerling David, de zogenaamde "bende van David". Voor de zomer, tijdens de evaluatie, beslisten alle deelnemers om de bijeenkomsten vanaf oktober voort te zetten. Het zijn allemaal betrokken parochianen die hun steentje willen bijdragen aan het onthaal en de vorming van volwassenen die het doopsel aanvragen én die tegelijk werk willen maken van hun eigen permanente geloofsverdieping.
Niet alleen deze groep, maar onze hele geloofsgemeenschap speelt trouwens een cruciale rol in de groei van de doopkandidaat. De eucharistievieringen, de bijeenkomsten in de Bijbelgroepen, en de contacten in "De Pastorie" zijn ongetwijfeld de momenten bij uitstek waar de catechumeen het geloof concreet zal mogen ervaren, zijn geloof kan voeden en zijn relatie met Christus kan laten groeien.
Openheid
We zijn zeer dankbaar dat er in Jette een dragende gemeenschap aanwezig is waar doopleerlingen te allen tijde kunnen thuiskomen. Op die manier vervullen we ten volle onze missionaire taak en tonen we onze openheid tegenover de zoekende mensen van vandaag. De catechumenen zijn dan ook krachtige tekenen van hoop voor het levend houden van onze Kerk en onze gemeenschap.
Piet Verstraete
WIE GELOOFT IS GELUKKIG
David vertelt over zijn voorbereiding op het doopsel
David Lambrechts bereidt zich vol ijver voor om tijdens de komende paaswake, samen met zijn zoontje Nathan (zie het interview hiernaast) niet alleen het doopsel, maar meteen ook het vormsel en de eerste communie te ontvangen. Hier volgt het verslag van een gesprek met een heel bescheiden, maar fijnbesnaard en diepzinning man!
- Voel je je al thuis in onze parochie? David: "Ik kon me geen betere parochie inbeelden. Ik krijg een warm gevoel wanneer ik aan de parochie denk. Vanaf het eerste moment werd ik warm onthaald door alle parochianen. Het is er gezellig, open en iedereen staat klaar voor een praatje. Er zijn geen barrières, je voelt je snel thuis in deze gemeenschap. Ik heb me nooit een vreemde eend in de bijt gevoeld, ik hoorde er zonder vooroordelen onmiddellijk bij.
Ik kon me ook geen betere pastoor voorstellen. Pastoor Dirk is zo open, zo meelevend, zo grappig ook. Bij hem is het geen flauwe boel, je komt bij hem tot de essentie van het geloof in een zeer aangename, warme sfeer. Met pastoor Dirk beleef je werkelijk het geloof. Die humor is niet onbelangrijk, het relativeert, neemt bepaalde remmingen weg; en toch wordt er in de Bijbelgroepen bijvoorbeeld ook heel ernstig gepraat, je komt snel tot de essentie."
- Hoe bereid je je voor op je doopsel? David: "Ik neem deel aan de Bijbelgroepen en ook aan de groep rond 'volwassenencatechese'. Persoonlijk ben ik bezig met enkele belangrijke gebeden te lezen, zoals het Onzevader, het Weesgegroet, het Morgen- en Avondgebed. Ik lees de Bijbel en ik lees mijn Missaal. Nog niet alles is volledig duidelijk. Ik vat nog niet helemaal de chronologie van Jezus' leven bijvoorbeeld. Maar ik heb geduld, ik leer langzaam bij. Traagheid is in dit geval een deugd. Met mijn vragen kan ik ook bij mijn peter terecht."
- Kan je iets vertellen hoe je ertoe gekomen bent om je als volwassene te laten dopen? David: "Enkele jaren geleden had ik in een kerk een diepe ervaring. Ik vond er innerlijke rust, alle problemen leken van me af te glijden op dat moment. Ik had het gevoel dat ik mijn weg gevonden had. Op dat pad wou ik voortgaan: Jezus als leidsman nemen voor mijn leven. Ik wou me verder verdiepen in het geloof en zo vloeide uit het ene algauw het andere voort.
Intussen is geloof heel belangrijk geworden voor mij. Het geeft zin aan het leven. Ik wil een christelijk leven leiden. Daarvoor had ik een gemis, maar dat lege gevoel is weg nu. Ik voel me gelukkig, innerlijk ben ik een gelukkig mens."
- Je hebt die keuze duidelijk heel bewust gemaakt. David: "Dat is zeker zo. Nadien heb ik hierover wel een gesprek gehad met mijn schoonmoeder. Zij bevestigde mijn keuze en zei dat ik een zeer goede keuze had gemaakt. Ze steunt me volledig en ik heb haar als meter gekozen. Misschien zal dat raar klinken, maar ik heb me altijd gelovig gevoeld.
Tegelijk besef ik dat ik nog een hele weg moet afleggen. Mijn doopsel is zeker geen eindpunt. Integendeel, dan begint het pas. Die weg gaan, vind ik op zich al heel aangenaam. Me in het geloof steeds verder verdiepen, dat is boeiend. Ik tracht mijn zoontje hierin mee te nemen, langzaamaan en stap voor stap."
- Hoe reageerde je omgeving? David: "Het is allemaal heel nieuw voor mij, ook het doopsel, daardoor is het op dit ogenblik vooral een persoonlijke beleving. Elke dag leer ik bij. Mijn vriendin steunt me enorm. Zij begrijpt mijn keuze. Ik voel me goed omringd door mijn vriendin en zoon."
- Wat betekent Jezus voor jou? David: "Ik praat elke dag met Hem, vraag zijn mening. Hij is een metgezel, steun en toeverlaat. Hij deelt in mijn vreugde en mijn tegenslagen en geeft bij dat laatste ook vertrouwen. Jezus Christus is liefde en hoop, ik geloof in Hem en in God."
- Je zoontje Nathan zal zich ook laten dopen samen met jou, een heel bijzondere gebeurtenis toch wel. David: "Dat zijn momenten die we nooit zullen vergeten. Ik hoop dat ze eeuwig in ons geheugen zullen blijven. Samen die weg naar het doopsel kunnen gaan, dat is een diepe beleving."
- Is er nog iets dat je kwijt wilt in dit interview? David: "Uit de Bijbelbijeenkomsten is alvast één citaat me sterk bijgebleven. Het komt uit de evangelietekst van Lucas waarin Elisabeth Maria looft omwille van haar sterk geloof. Elisabeth zegt tot Maria: "Gelukkige vrouw, die geloofd heeft!". Voor mij legt dit ene zinnetje de essentie van alles bloot: Wie gelooft mag zich gelukkig voelen; en zo voel ik mij vandaag!"
Interview door: Piet VERSTRAETE
ZINGEN IN DE KERK, DAT IS LEUK!
Een misdienaar en doopleerling aan het woord
Ik tref Nathan voetballend met zijn vrienden op de stoep voor De Pastorie. Op mijn vraag of hij even tijd heeft voor een gesprekje, volgt een duidelijk en welgemeend: 'Ja, natuurlijk!' Een open en eerlijke blik, vlasblonde haren, vol beweging en bruisend van energie,... zo is Nathan Lambrechts, een aardige kerel, zoon van David, tien jaar oud, sinds kort ook misdienaar en al een hele tijd op weg om zich samen met zijn papa te laten dopen.
- Voel je je al thuis tussen de andere misdienaars? Nathan: "Ja, hoor. Ik vind ze allemaal leuk. Met sommigen van hen zit ik ook op school. We spelen veel samen. Soms steken we wel eens wat deugenieterij uit."
- Wat vind je het leukste aan misdienaar zijn? Nathan: "Dat we in de kerk zingen!"
- Hoe is het om je samen met je papa te laten dopen? Nathan: "Dat is gewoon leuk! Ik heb er ook zelf voor gekozen om me te laten dopen en kijk er echt naar uit. Verder kan ik alleen maar zeggen dat het goed voelt dat ik weet dat ik zal gedoopt worden."
- Hoe reageerden je vrienden? Nathan: "Sommigen waren verbaasd omdat ze dachten dat ik al gedoopt was. Er zijn ook vrienden die het nog niet weten. Maar dat zal wel oké zijn. Als op de speelplaats iemand iets speciaals te vertellen heeft, dan luisteren we ernaar, maar daarna voetballen we gewoon weer verder."
- Wat zijn je hobby's? Nathan: "Voetballen! Ik speel bij 'De Ritterclub' in Jette. Ik volg nu ook notenleer want ik wil later op de drums spelen."
- Hoe bereid je je voor op het doopsel? Nathan: "Ik leer met papa enkele gebeden. Op school volg ik godsdienst en hier in de parochie ook catechese."
- Wat betekent Jezus voor jou? Nathan: "Jezus is mijn vriend. De vriend van iedereen eigenijk. Hij was een heilige man die vrede wou op aarde. Hij heeft heel veel goeds gedaan voor ons.
- Bedankt, Nathan, voor dit gesprek. Ik zal er een mooi stukje voor het parochieblad van maken. Lees je soms in KERK&leven? Nathan (met brede glimlach): "Nee, maar ik bekijk wel altijd alle foto's!"
Interview door: Piet Verstraete
Doopleerling Marc Reniers getuigt:
EEN GELOOFSGEMEENSCHAP IS NIET ZOMAAR EEN 'CLUB'
Een interview door Piet Verstraete
Marc bereidt zich sinds geruime tijd voor op het volwassenendoopsel. Via een vriend kwam hij in onze parochie terecht, de warme contacten hier bevestigen hem in zijn keuze om toe te treden tot de christengemeenschap. Tijd dus voor een diepere kennismaking!
- Wie is Marc Reniers?
Ik ben een prille veertiger, getrouwd met Sarah Moens en papa van Chloé en Ethan. Sinds enige tijd werk ik als onderwijzer in een Brusselse school. Ik woon met mijn gezin in Grimbergen, maar dankzij een goede buur en vriend aan wie ik mijn doopplannen had toevertrouwd, kwam ik in contact met de Sint-Pietersparochie in Jette.
- Je hebt al wat watertjes doorzwommen.
In elk geval op beroepsvlak. Ik heb jarenlang in de sector van het hotelmanagement gewerkt. Bijgevolg was ik vaak op reis en bezocht ik heel wat landen, met heel verschillende mensen en culturen. Maar diep vanbinnen broeide er 'meer'. Verkopen, zaken doen,... het blijft allemaal een beetje oppervlakkig en na verloop van tijd haalde ik er steeds minder voldoening uit. Zo kwam ik terug bij een vroeger, dieper verlangen om ooit leerkracht te worden. Iets doorgeven aan volgende generaties, maar vooral kinderen en jongeren 'leren leren' daar wilde ik voor gaan. Het is een 'roeping' die ik sinds kort heb kunnen realiseren door na een omscholing, als onderwijzer aan de slag te gaan.
- Hoe kwam je ertoe om op volwassen leeftijd te kiezen voor het katholiek geloof?
Dat is allemaal heel geleidelijk gegroeid. Ik kom uit een niet-gelovig gezin, ook in mijn omgeving was geloof niet echt aan de orde. Als jongvolwassene groeide de nood aan meer spiritualiteit in mijn leven, aan een 'hogere' zingeving, maar ik beschouwde mezelf als agnost. Of God wel of niet bestaat, de vraag hield me wel bezig, maar bij gebrek aan sluitende bewijzen, vond ik het niet nodig om een keuze te maken. Dat evolueerde met ouder te worden, de nood aan verdieping bleef, dus naast kennis groeide ook de ervaring, de 'beleving' zeg maar. Toeval bestaat niet: door op latere leeftijd de studie van onderwijzer aan te vatten aan de Karel-de-Grote-Hogeschool in Antwerpen, ontwikkelde ik niet alleen mijn kennis over, maar ook de beleving van mijn geloof.
- Hoe reageerde je omgeving op je keuze voor het doopsel?
In mijn gezin was dat alvast geen enkel probleem. Mijn vrouw is katholiek, dus zij juicht het alleen maar toe. Ook onze kinderen zijn gedoopt, dat vonden we belangrijk. Mijn huidige werkgever is een katholieke school, dus ook daar geen problemen.
- Beschouw je je doopsel als een soort 'bekroning' van de zoektocht die je daarnet beschreven hebt?
Mijn doopsel tijdens de paaswake zal ongetwijfeld een heel mooi en intens moment in mijn leven zijn, maar ik ervaar het zeker niet als een eindpunt van de weg die ik ben ingeslagen. Geloven is een blijvend groeiproces, ook twijfels behouden daarin een plaats. Openheid bewaren is zeer belangrijk in mijn geloofsbeleving. Je treedt in relatie met God, maar ook in een relatie met andere mensen die dezelfde weg trachten te gaan. Je geloof voortdurend verdiepen is een echte uitdaging.
Tegelijk besef ik dat ik door me te laten dopen niet toetreed tot zomaar een 'club', een vrijetijdsvereniging. Ik heb een heel bewuste keuze gemaakt om tot de gemeenschap van christenen te horen. Geloven is niet vrijblijvend, het vraagt ook engagement.
- Je neemt deel aan de volwassenencatechese in onze parochie. Heeft dat je geholpen in je voorbereiding?
Ik heb hier veel bijgeleerd en ervaren. Het is heel bemoedigend om mensen te ontmoeten die dezelfde waarden delen. Al heeft iedereen zijn persoonlijke beleving en interpretaties van het geloof. Dat maakt het interessant allemaal, die verschillende achtergronden vanwaaruit mensen gelovig bezigzijn. Ik heb mensen ontmoet en gesproken met wie ik anders weinig of geen affiniteit zou hebben. Zo'n groepsuitwisseling verruimt je blik en je ervaring.
- Je neemt ook deel aan de zondagsvieringen, de bijeenkomsten in 'De Pastorie',... wat doet dat met een nieuweling?
'Warmte en openheid' met deze twee woorden kan ik het best mijn ervaringen hier in Jette samenvatten. Ik voelde me onmiddellijk opgenomen en ben echt blij dat mijn vriend Peter me naar deze gemeenschap heeft geleid. Nogmaals, toeval bestaat niet. Het doet deugd te mogen ervaren dat er andere mensen om me heen zijn met wie ik ervaringen kan delen, die me ondersteunen en bevestigen in mijn keuze.
Naschrift:
Op zondag 5 maart om 15 u nemen we samen met Marc Reniers deel aan de 'Viering van de uitverkiezing'. Kardinaal Jozef De Kesel zal voorgaan in deze viering in de kathedraal, waartoe alle Brusselse catechumenen (een vijftigtal) worden uitgenodigd. De benaming ‘uitverkiezing’ verwijst naar het feit dat de volwassen doopleerlingen door God uitverkozen werden om tot het geloof te komen. We rekenen alvast op een stevige delegatie vanuit onze Pastorale eenheid om 'onze' doopleerling te steunen en te bevestigen in zijn keuze om toe te treden tot de gemeenschap van christenen. Iedereen van harte welkom! Afspraak om 14.30 u in de kathedraal in Brussel.
Op zondag 5 maart namen we met een stevige delegatie van onze parochie deel aan de 'Viering van de uitverkiezing' in de kathedraal. Kardinaal De Kesel ging voor en ontving ook 'onze' doopleerling uit Jette met open armen. Marc was bovendien één van de catechumenen die een persoonlijk getuigenis mocht brengen.
Geloofsbelijdenis: Marc Reniers ( 5 maart 2017)
"My destinity is out to get me, I can hide, but it is out to get Me”. (Gilligan’ the courage to love).
Ik zie mij voor de klas en krijg een warm gevoel, omdat ik kinderen help. Wat maakt dat ik NU een warm gevoel krijg en vroeger niet? Is er een stuwende kracht die mij mijn missie doet verwezenlijken?
Wat is mijn missie? Heeft deze missie een diepere betekenis? Is het toeval dat ik op 45-jarige leeftijd net afgestudeerd ben als leerkracht lager onderwijs?
Natuurlijk niet. Toeval bestaat niet.
Ik kan dit ook moeilijk uitleggen. Ik geloof dat God zich voornamelijk openbaart via de innerlijke ervaring. Ik geloof in een hoger plan. Een plan voor mij uitgeschreven zoals voor eenieder van ons. Mijn plan of mijn missie is bij te dragen aan de wereld binnen een gemeenschap. De christelijke gemeenschap, waar ik mij thuis voel.
Maar wat mij duidelijk heeft gebracht tot een dieper niveau is de behoefte aan verbondenheid. Verbondenheid niet enkel met je gezin, ook met vrienden, met de maatschappij, met de natuur en “last but not least” ook met het geloof in God.
Voor mij is er een plan, net zoals voor iedereen. Ik word door een Hogere kracht gestuurd. Het feit dat ik nu voor onderwijzer studeer, maakt deel uit van het groter geheel. Ik zal levensbeschouwelijk niet aan mijn leerlingen zeggen dat ik door een Hogere kracht wordt gestuurd. Niet omdat ik mij niet begrepen zou voelen. Wel zal ik in mijn gedraging mijn ervaringen, mijn kennis, mijn tegenslagen, successen, mijn menselijke waarden en mijn geloof in God, … meedelen.
Ik geloof in een veilige haven en Gods aanwezigheid in al hetgeen ik onderneem.
Ik geloof in God;
Onze goede Vader.
Hij heeft ons geschapen
om elkaar gelukkig te maken.
Ik geloof in Jezus;
Hij wijst ons de weg.
Hij kiest voor wie klein is
en nog groeien kan.
Ik geloof in de Geest;
Hij helpt ons
om goed te zijn voor elkaar.
Ik geloof in vele goede mensen
die zorg dragen voor elkaar
en voor de hele schepping.
Bij deze mensen wil ik horen.
Amen.
Bron gebed: Kerknet.
Reacties
Om reacties te zien en te reageren op dit artikel moet je je eerst even aanmelden via het menu bovenaan. Tot gauw.