Kerk Stekene en Sint-Gillis-Waas

WIJ WAREN ERBIJ … WO 1 (Stekene)

icon-icon-artikel

Gepubliceerd op donderdag 6 december 2018 - 19:48

Dat moeten de vele enthousiaste deelnemers zeker gedacht hebben na de laatste uitvoering op 11 november in de sporthal van Stekene. Dat zullen we nog aan onze kleinkinderen kunnen vertellen dat we der bij waren, ofwel ja … gezien hebben.

Het kwam niet in het nieuws, nauwelijks in de streekbladen, wat daar in Stekene door de plaatselijke verenigingen mogelijk werd gemaakt. De herdenking van de “de Groote Oorlog in Stekene” heeft vooral voor een sterke onderlinge verbondenheid gezorgd. Zelfs de toeschouwers waren nog het meest onder de indruk. De maandenlange voorbereiding en het geduld van de deelnemers vormden een mooi saluut tijdens deze bijzondere herdenking aan die “Groote Oorlog”.

Muziek en woord, koor en instrumenten vormden duidelijk een aantrekkelijke harmonie. Ze brachten het publiek in vervoering, naar een tijd die ooit werkelijk was.

Twee verenigingen, hebben schouder aan schouder, die avond georganiseerd, en het resultaat overtrof hun stoutste dromen. De Harmonie en het Ruysscheveldekoor hebben hier hun nek uitgestoken, ze mogen dan ook gelauwerd worden. Dikke proficiat.

Deze herdenking vormde een volwaardig orgelpunt op de vele activiteiten die de laatste jaren in Stekene hebben plaatsgehad.

Een viertal tentoonstellingen, de kleibeelden, de reconstructie van de dodendraad, een video opname van het “Dagboek Van Haelst”, een heruitgave van het dagboek in feuilletonvorm, talrijke waargebeurde feiten die als artikels van het heemkundig tijdschrift in het daglicht gesteld, een huldeviering van alle gesneuvelden op 10-10-10 en de ontdekking van de Hollandstellung.

Waar elders kan je virtueel met alle feiten in de hand de wereld van een grensdorp in 1914 beter binnendringen dan in Stekene. Bijna op de kadans van de lange rijen soldaten die onze vrijheid beroofden, en als scharminkel, geparodeerd door de schooljeugd. “NACH PARIS”.

Dat de herdenking in Stekene beklijvender was dan enig andere herdenking op het Europese vaste land, mag geweten zijn.

Waar komt dat dagboek eigenlijk vandaan.

Kort na het overlijden van Herman Heyse in de jaren negentig, bracht wijlen Luc Dullaert een dagboek op de tafel tijdens de bestuursraad die de vergadering met verstomming sloeg. Hoe Luc dit ooit op het spoor is gekomen, en welke diplomatie hij nodig had om dit te mogen gebruiken is een heel ander verhaal. Samen met John Buyse verscheen dit dagboek in het tijdschrift van de Heemkring d’Euzie. Zegge en schrijve 1993.

Want naast het dagboek, behoren al die andere verhalen van Stekenaars tot ons gemeenschappelijk erfgoed. Wie kent nog het verhaal van vliegenier Charles Rooms, de brieven van Ward Schelfout, de belevenissen van Theoduul Stroobandt, de vlucht van Aloïs en Franciscus Van den Berghe, het verhaal van Jozef Engels, het lijden van Broeder Gustaaf alias Leopold Verstraeten en het plichtbesef van Henri Van der Steichel, en de vele Stekenaars die nooit weergekeerd zijn. Eén voor één een roman waard. Dit alles is terug te vinden in het museum, wie zoekt, die vindt.

Het is dus niet aan mij om alle, maar dan ook alle vrijwilligers in een vriendenboek te verzamelen, want dan nog zullen er vele vergeten worden, jawel, vergeten, net zoals in WO 1.

Luc De Brant
Foto’s; Bart De Bruyne

PS: Stekene heeft zijn ziel verpand aan al zijn slachtoffers. Het zal nooit doen zoals het fiere vaderland in 1928, en alle grafstenen van de gesneuvelden voor altijd doen verdwijnen waaronder zij ooit aan de aarde werden toevertrouwd.