Een glimlach, een bemoedigend woord, een goeiemorgen, ze doen wonderen. Zeker als je ziek bent en kwetsbaar. Kleine dingen, goede en minder goede, komen eens zo hard binnen. In PZ Bethaniënhuis in Zoersel, waar ik een jaar verblijf, weet het personeel goed dat eenvoudige woorden en gebaren grote dingen kunnen doen. Die gewone goedheid doet me aan Jezus denken. In de Bijbel lees ik dat wie Jezus ontmoet, verandert. Zijn woorden en gebaren maken een wereld van verschil.
referenten pastoraal
Sommige mensen lopen in Jezus’ voetspoor, bewust gekozen, en nemen in dit ziekenhuis een taak op als pastoraal werker. Bij hen kan je terecht voor vragen over God, die blijkbaar ook lijden toelaat. Bij hen kan je terecht om op verhaal te komen, in vertrouwen te spreken of om samen te vieren. Drie pastoraal werkers, meer dan zeshonderd patiënten. Het lijkt een grote afstand, maar in Zoersel wordt er gewerkt met ‘referenten pastoraal’.
Referenten pastoraal
Ik heb geluk. Sidney is mijn persoonlijk begeleider en ook referent pastoraal. Hij weet dat geloof voor mij belangrijk is. Hij overbrugt de afstand tussen mij en een pastoraal werker. Wat een zegen wanneer hij zegt dat ik gerust tijd kan nemen om mee te vieren in de abdij of een afspraak kan maken met mijn geestelijk begeleider. Wat een zegen wanneer ik hoor dat hij mensen die rouwen in contact brengt met een pastoraal werker en zelf ook een rouwgroep mee begeleidt. Wat een zegen dat hij op de afdeling zorgt dat ‘pastoraal’ zichtbaar wordt.
Een bijzondere ervaring
En wat een geluk had ik onlangs toen Sidney me meenam naar het AZ Sint-Jozef. Hij moest er enkele medische zaken regelen en ondertussen konden we babbelen. We liepen naast elkaar de gangen door. Ik lette niet op de weg en vertelde wat me bezig hield. Sidney luisterde en stapte stevig door. Terwijl hij een boodschap deed, keek ik wat rond. Toen hij terugkwam vroeg hij of ik wist waar we stonden. Sidney nodigde me uit om binnen te gaan door een deur die openstond. Mijn hart werd warm. Hij bracht me in de kapel, een mooie rustige plaats. Nadien liet hij me even alleen en ik kon het stil maken vanbinnen.
zo kostbaar in mijn ogen
Onder een spotlicht stond een beeldje. Twee mensen, elkaar omhelzend. De kwetsbare figuur werd omarmd door sterke handen. ‘Wat zie je in dat beeld?’, vroeg Sidney. ‘Dat is wat jij met mij doet’, antwoordde ik. We waren allebei stil, een sprekende stilte. Sommige dingen hoeven geen woorden. Referenten pastoraal stappen, soms meer dan ze beseffen, in Jezus’ spoor. Ze zijn zo kostbaar in mijn ogen!
Noëlla Jordens
