Vorige week ontving ik de tweede editie van ‘de Katholieke Kerk in België’. Onze Belgische kerk geeft in dit boekje weer wat er allemaal gebeurd is in 2019 in getallen: het aantal doopsels en andere sacramenten, de aantallen vrijwilligers op zo vele domeinen, het bereik van een aantal organisaties en publicaties, … En zo zou ik nog een aantal keren kunnen verder gaan.
Maar het mooie aan dit boekje is dat achter de getallen engagementen van tienduizenden mensen zit. Jong en oud en tussen in die zich engageren om die boodschap van Christus op één of andere wijze mee vorm te geven. En daar dacht ik aan in deze advents- en kerstperiode. Want onze kerk en het geloof op zich hebben het niet zo gemakkelijk in onze tijd. En daarom durven we wel eens opgeven en de hoop verliezen. Maar dan loopt het verhaal met God en mens gevaar. En dit kleine boekje heeft mij getoond dat het echt niet zo negatief is.
Maar nog los van dit boekje hoor je hoe overal soms kleine groepjes mensen bezig zijn om ons geloof (opnieuw) vorm te geven en dit op heel verscheiden wijzen. Zo was ik tijdens de advent aanwezig op een avond rond hoop. Enkele mensen hadden genoeg aan een woord, een oproep om in gang te schieten en iets wondermoois uit te werken. En uit al deze dingen merk ik bij mezelf dat we echt adventsmensen mogen zijn. Mensen die vol verwachting uitkijken naar de komst van onze Messias.
Met kerst gedenken we dat dit hoopvol gebeuren in een klein en kwetsbaar kind tot ons gekomen is. En voor wie – ondanks alles – er hoopvol blijft in geloven is me deze advent weer eens duidelijk geworden dat God met ons op weg blijft gaan, ondanks al het negatieve dat ook op ons afkomt.
Een zalige kerst toegewenst aan u allen.
Voor het correct weergeven van deze inhoud dien je (sociale) content cookies te aanvaarden.
