Jaren geleden was ik in de abdij van Zevenkerken, eind december. In een gebedsdienst hoorde ik de abt zeggen: ‘Ik weet niet wat het komende jaar zal brengen, maar dit weet ik wel: ook in het nieuwe jaar zal op deze plek de heilige Schrift klinken.’ Die abt is ondertussen naar de hemel en de abdijgemeenschap is klein geworden. Maar de heilige Schrift klinkt er nog altijd. Die klinkt al vele eeuwen, en zal blijven klinken nadat ook wij naar de hemel zijn gegaan.
Elk jaar heb ik een agenda, kleiner, dunner en lichter dan een smartphone. Op de eerste bladzijde van elke nieuwe agenda schrijf ik:
Heer, luister naar ons gebed.
En bescherm ons dag en nacht.
Onder uw leiding leven wij in de wisseling der tijden.
Wees Gij dan de vaste grond van ons bestaan,
want uw dagen gaan niet voorbij.
De tijden wisselen. De wereld blijft maar draaien. Zoveel gaat voorbij, maar wij blijven geborgen in God, die eeuwig is. ‘In Hem leven, bewegen en zijn wij’, zegt Paulus. Veel gaat voorbij, maar wat per definitie niet voorbijgaat, is Gods eeuwigheid. En aan die eeuwigheid haken wij ons vast in geloof, hoop en liefde.
Op de laatste bladzijde van elk van mijn jaarlijkse agendaatjes schrijf ik iets uit het laatste Bijbelboek, Openbaring:
Ik zag de Mensenzoon, die tot me sprak:
Ik ben het, de eerste en de laatste.
Ik was dood, en zie: Ik leef in de eeuwen der eeuwen.
En Ik heb de sleutels van de dood en het dodenrijk.
Als we het geluk van leven hebben, zal er van alles komen te staan tussen de eerste en de laatste bladzijde van onze agenda’s. Week na week slaan we bladzijden om. Maar iets is blijvend: er is Iemand die ons heeft liefgehad op onze eerste dag, en ons liefheeft op onze laatste dag, en op alle dagen daartussen. En wat meer is: zijn liefde duurt in eeuwigheid: de eeuwigheid waarin Hij ons binnentrekt. Hij noemt zich ‘de Mensenzoon’, die leeft ‘in de eeuwen der eeuwen’, en Hij heeft de sleutel van het leven en het eeuwig leven. Hij is de deur. Zijn woorden wil ik herlezen, en zijn doen en laten wil ik weer zien in het nieuwe jaar, en ze vieren.
P. Paul D.
