Meer dan twee miljoen kijkers hebben op maandag 30 november deze laatste woorden gehoord van Martine Tanghe. Na veertig jaar nam ze toen als nieuwsanker op één afscheid met deze woorden: “Hou vol… alles komt goed...” Het waren woorden die heel velen beroerd en ontroerd hebben. Hartverwarmend en zo nodig in deze lange en donkere dagen.
Ik herinnerde me haar woorden, toen ik op 20 januari enkele beelden zag van de eedaflegging van Joe Biden, als 46e president van de Verenigde Staten van Amerika. Het waren vaak bijna Bijbelse woorden van hoop die klonken, ook later op de avond toen vele wereldvedetten hun mooiste liederen zongen. ‘Neem me mee naar het land van hoop en dromen’, zong Bruce Springsteen, als een echo van het Bijbelse boek de Openbaring: ‘de nieuwe hemel en de nieuwe aarde’ (Openbaring 21). Maar vooral het inspirerende gedicht van de 22 jarige Amanda Gorman, ‘The hill we climb’ (de heuvel die we beklimmen), sprak zoveel hoop uit. Ze vond de woorden waar we allen naar op zoek zijn om hoopvol naar de toekomst te kijken. Die hoopvolle woorden (zie verder) mogen ook ons allen moed inspreken om het in deze donkerste dagen van de coronapandemie uit te houden.
Marc Verwaeren, pastoor-deken
Als het dag wordt vragen we ons af wanneer zien we ooit licht in deze eindeloze nacht? Elk verlies dat we dragen, is een zee waar we door moeten waden … Laat de hele wereld weten dat dit waar is: Ook toen we verdriet hadden, bleven we groeien Ook toen we pijn hadden, bleven we hopen Ook toen we moe waren, bleven we volharden Zegevierend blijven we voor altijd verbonden … De nieuwe dageraad bloeit open nu wij hem bevrijden Want het licht blijft altijd schijnen Als je de moed maar hebt het te zien Als je de moed maar hebt het te zijn.
