God op vakantie
Als je – zoals ik – probeert te geloven, heb je misschien ook een paar vaste routines door het jaar die je daarbij helpen. Een bijbelapp, een tijdschrift, een zondagsviering. Daarnaast zijn er natuurlijk nog allerlei onverwachte momenten waarop je een glimp van God kunt opvangen. De vaste ankerpunten helpen je om ook meer open te staan voor die verrassende ontmoetingen.
Maar wat doe je als je op vakantie bent? De vertrouwde gewoontes vallen weg. Waar kun je dan God vinden?
Je ziet veel nieuws als je op vakantie bent. Nieuwe landschappen, waarvan de schoonheid je zo kan verrukken dat je als vanzelf bij God uitkomt. Indrukwekkende kunstwerken die je de diepte van het leven doen beseffen. Soms maak je via oude stadswijken een duik in de geschiedenis, die de verbondenheid met wie ons voorafging tastbaar maakt.
En dan zijn er de ontmoetingen met mensen onderweg. Korte of langere gesprekken, waarin je iets merkt van wat deze mensen drijft. Hun enthousiasme, hun inzet, hun zorgen. Toevallige passanten die vertellen hoe ze de grote kinderen of de hond missen. Mensen die aan het denken worden gezet door wat ze zien en meemaken op reis en dat uitspreken. De vele kleine dingen die anders zijn in je vakantieland en de vele kleine dingen die hetzelfde zijn. Het laat je voelen hoeveel we allemaal kinderen zijn van dezelfde vader: allemaal verschillend, maar toch familie.
En als we weer thuiskomen, zien we ons oude leven met nieuwe ogen. Wat hebben we een comfortabel huis. Wat zijn de heuvels hier vlakbij prachtig. Hoe fijn dat we de buren kennen. We vinden alles terug wat goed en waardevol is en zijn daar even extra dankbaar voor.
Kolet Janssen
Een gebed voor de vakantie
God,
geef mij een hart dat vakantie kan nemen,
zich even uit het gareel van de zorg
en de verantwoordelijkheid los kan maken,
de aarde kan proeven en ruiken
en de lucht en het water en de mensen erbij.
Geef mij een hart, God,
dat – klein als een kind – de verrassing beleeft
van elke nieuwe morgen en elke nieuwe horizon,
dat zich laat drijven op de wolken
en gaat rusten in een ondergaande zon.
Geef mij een hart dat nog kan luisteren naar de vogels
en kan glimlachen bij de verre geluiden
van koeien als de morgen begint.
Geef mij een hart dat nog op de uitkijk staat
naar vreemde mensen en andere dingen
en gelukkig is om hun anders-zijn.
Geef mij een hart dat nog kan spelen,
en alles kan vergeten
bij een bal in het water of een kind in het zand.
Geef mij een hart God, een open hart en open handen
om naar mensen toe te gaan,
te luisteren naar hun verhalen
en te snoepen van hun vriendschap als de avond valt.
Geef mij een hart dat uitnodigt – als een rustbank in de zomer –
iedere voorbijganger, ieder mens langs de baan.
Geef mij een hart dat zich wil bekeren
tot de eenvoud en het geluk om kleine dingen,
een hart dat kan bewonderen, zonder te bezitten,
en kan bidden zonder woorden,
een hart dat doorheen de dingen
kan schouwen naar Uw oneindigheid.
God, geef mij een hart dat vakantie kan nemen zoals Gij,
op die zevende dag,
toen alles weer goed was wat Gij had gemaakt.
En of ik dan in een vliegtuig zal stappen of mijn fiets zal gebruiken,
of ik de andere kant van de wereld
of de andere kant van mijn dorp zal zien,
of de kracht van mijn lichaam zal meten met de golven,
of stil van de zetel naar het bed zal gaan,
geef mij een hart dat vakantie kan nemen…
en dan is het feest al begonnen.
Manu Verhulst
OPROEP
Deel met ons een ‘plek van hoop’…
Mocht je deze zomer (of erna) een hoopvolle plek/ervaring/ontmoeting… hebben, neem er dan een foto van of schrijf een artikel(tje)… Wij willen ermee aan de slag gaan in volgende publicaties van Kerk en Leven, als achtergrond voor een affiche, op de website of gewoon bewaren voor later... DANK U WEL!
