Ik hoorde dr. Steven van Gucht zeggen dat de brand geblust is, maar dat het vuur nog aan het smeulen is. “We moeten waakzaam blijven” voegde hij er aan toe. Dit is goed nieuws en daar hadden we na 13 weken (ongeveer 3 maanden) dringend behoefte aan. Mensen verlangen er naar om terug naar het “normale” te gaan.
De winkels zijn terug open. Er is terug verkeershinder op onze autowegen. Kinderen kunnen weer buiten spelen en naar school gaan. We mogen weer meer mensen zien, en niet alleen via de moderne middelen. Zo zullen ook de volgende weken en maanden andere activiteiten kunnen doorgaan zoals het bezoek aan café en restaurants. En we mogen op reis: eerst eigen land verkennen en dan later naar het buitenland. Dit alles mits het naleven van de bekende maatregelen.
Ook de religieuze mens kan weer naar zijn moskee, synagoge, tempel of kerk. Onze kerk opend de deuren op zondag 14 juni,met de nodige voorschriften, en zo konden we het patroonsfeest van onze parochie terug samen vieren.
Tijdens de lockdownperiode hebben we tijd onze tijd anders moeten invullen en werd onze woordenschat rijker: thuiswerk, pre-teaching, bubbel, social distance, funshoppen, coronaoverlijdens, tweede verblijvers enz. … Er zijn nieuwe BV’s : Marc Van Ranst, Erika Vlieghe, Pierre Van Damme, Steven Van Gucht : we zien ze elke dag op onze buis met deskundige uitleg. We hebben geleerd dat communicatie heel belangrijk is en dat mensen hun best doen om net niet de kantjes er van af te lopen.
We hebben geapplaudiseerd en witte lakens uitgehangen als steun voor de zorgverstrekkers. We werden geshockeerd bij het zien van de beelden uit de ziekenhuizen en leefden mee met mensen die iemand moesten afgeven, want we wisten dat ze niet echt afscheid konden nemen. We wisten niet wat denken, als bejaarden in onze woonzorgcentra, geen bezoek mochten ontvangen of als ouders geen blijf wisten met hun gehandicapt kind.
En of dit alles nog niet genoeg was, leerden we ook dat de klimaatopwarming geen verzinsel is, maar dat het ons echt treft. Zeker, toen de weerman zei dat het veel te droog is en de natuur naar water snakt. We leerden van allerlei experts wat er mis is met onze economie, met ons sociaal weefsel, met onze bejaardenzorg, met het culturele leven en hoe dit allemaal gefinancierd moet worden. De laatste week kwam er dan nog het racisme bij en dit doet ons nadenken over hoe we omgaan met die andere.
De lockdown periode heeft een spiegel voorgehouden en doen nadenken wat echt belangrijk is in dit leven. Laat ons hopen dat we de nodige lessen trekken.
Het parochiaal leven komt, zoals al gezegd, weer op gang. We kunnen terug vieren in de kerk. Kindjes kunnen weer gedoopt worden, mensen kunnen huwen en we kunnen terug een volwaardige uitvaart verzorgen. Eerste communie en vormsel zullen doorgaan tijdens het eerste weekend van oktober.
Tijdens de afgelopen weken en maanden hebben sommige gelovigen de liturgie gemist en waren noodgedwongen aangewezen op de televisie om vieringen te kunnen volgen. Mensen die met een computer om kunnen gaan, konden de “dagelijkse verbinding “ van het bisdom volgen. Velen hebben de weg naar de kaarsenkapel gevonden en na telling kunnen we zegen dat er rond de 300 kaarsjes gebrand werden. Misschien waren ze op zoek naar God. Een God, die wij christenen Vader, Zoon en Geest noemen. Misschien hebben we Hem gevonden: want Hij was er wel degelijk. God was er in de persoon die je belde en vroeg hoe het met je was. Hij was in die buur die boodschappen voor je deed. Hij was er bij de zorgkundige die je wonden verzorgde. Hij was daar waar mensen iets voor mekaar betekenden.
Nu de lockdownperiode bijna op zijn einde loopt, mogen we dit niet vergeten: God werkt in mensen. Dit zullen we moeten blijven doen, we zijn immers christen. En christenen moeten zorg dragen voor elkaar.
Jean-Marie
