Dit jaar had ik het geluk om met Geert, Lutgart en Ann naar Taizé te trekken.
Omdat Ann andersvalide is zouden Lutgart en ikzelf om beurten voor haar zorgen.
Geert en zijn bovenbuur Ann gaan sinds 2008 jaarlijks naar Taizé, maar bij mij was het geleden van in mijn jeugd dat ik er nog geweest was. Ik was niet de enige ‘oudere’! We ontmoetten er ondermeer een oma met rollator die een Camper gehuurd had om vanuit het hoge noorden in Nederland met haar 2 kleinkinderen 1000 km te rijden. Zij kwam een stukje leven afsluiten en doorgeven. De kinderen, niet meer kerkelijk geëngageerd, hadden het er erg naar hun zin. Ze waren niet de enigen, zeker 1000 jongeren vulden voor elke gebedsdienst de kerk en zongen uit volle borst mee. Dit was hartverwarmend! Week in, week uit, honderden nieuwe jongeren op geloofsontdekking of -verdieping in Taizé. Laten we voor hen bidden dat wat daar gezaaid wordt, in hun eigen thuissituatie verder kan ontkiemen! Het eten was erg sober, maar ook dat deerde hen niet. Iedereen is er behulpzaam en vriendelijk, het lijkt één grote familie. Een stukje hemel op aarde?!
Geert vertelt ons nog wat meer over de geschiedenis en geeft zijn impressie.
‘Taizé… Misschien is dit klein dorpje op de heuvel met amper enkele inwoners op slechts 30 km van Mâcon in Bourgondië u niet bekend.
Het begon met een jonge man ROGER SCHUTZ, een Zwitserse protestant. Hij was 25 toen de oorlog uitbrak. Hij voelde de drang om een gemeenschap uit te bouwen waarin de evangelische verzoening dag na dag concreet beleefd zou worden. Hij zocht en vond daartoe een groot huis in Frankrijk. Daar in Taizé kon hij politieke vluchtelingen en Joden verbergen.
In 1942 werd hij verraden en moest vluchten. In Genève (stad van Calvijn) kwamen 3 andere protestantse jonge mannen zich bij hem voegen…
In de herfst van 1944 vertrokken ze samen naar Taizé. Ze voelden zich er thuis als één gemeenschap. Enkele jaren later, op Paasdag 1949 engageerden de eerste 7 broeders zich voor het leven. Ze beloofden celibatair te leven, in gemeenschap met elkaar in soberheid en eenvoud.
FRÈRE ROGER werd hun prior (overste). Van bij de aanvang zagen ze de VERZOENING tussen de verschillende christelijke gemeenschappen als hun levensopdracht.
‘Onze communauteit moet een haard van ‘Oecumene’ zijn. Hun roeping wint aan diepgang als later (1972) ook katholieke mannen toetreden tot de gemeenschap.
Op zijn 18de had hij reeds een basisregel voor zichzelf geformuleerd. Die vond hij in de zaligsprekingen (Mt.5, 2-12): ‘wees doordrongen van blijdschap, barmhartigheid, eenvoud’.
Na de beginjaren groeide de gemeenschap gestaag aan. Pas in 1966 organiseerden de broeders een internationale ontmoeting voor jongvolwassenen: allen op zoek naar zingeving. Met Pasen 1974 zien de broeders tot hun ontzetting 40.000 jongeren in hun vallei staan. De broeders voelen zich geroepen tot een nieuwe visie: ontvangst van jongeren die op zoek zijn naar God, naar geloof en levenszin…
Het Romaanse kerkje waar alles begon is veel te klein. Duitsers bouwen (als herstel voor wat ze in de oorlog hebben aangericht) in 1961 een grote kerk ‘Une église de la réconciliation – kerk van de verzoening’. Van dan af ook vervingen ze hun klassieke religieuze gezangen door de bekende liederen van Taizé : korte gezangen die telkens 7 tot 10 keer herhaald worden als een soort mantra (om in het hart te laten bezinken). Wij beluisteren ze in het H. Sacrament vaak in onze zondagse vieringen.nvdr.
Eerst keken de gevestigde kerken wat argwanend naar deze Oecumenische gemeenschap, open voor protestanten, katholieken, anglicanen enz… maar ze kregen gelukkig de steun van de pauselijke nuntius van Parijs, de latere paus Johannes XXIII. Een paar medebroeders waren ook raadgevers in het oecumenisch Concilie (1960-64)
Samen met de duizenden zoekende jongeren hielden ze aan de hand van een voorbereide tekst in 1974 een jongerenconcilie.
Van dan af ontving Taizé week na week telkens 2000 jongeren en 350 volwassenen. Hun dagen bestaan er uit drie gebedsmomenten (met als ingrediënten zang, bijbellezing, en een stilteoverweging van ongeveer 7 minuten), in de voormiddag een bijbelconferentie door een broeder met achteraf uitwisseling in gespreksgroepen, ’s namiddags de mogelijkheid om enkele ‘workshops’ te volgen en ’s avonds anderhalf uur de mogelijkheid om samen te ontspannen bij een drankje.
Elke week gaat men op naar Pasen met elke vrijdag het gebed rond het kruis waarbij velen aanschuiven om even hun hoofd op het kruis te leggen (om aan Christus hun zorgen en dank toe te vertrouwen) en ondertussen zingt iedereen nog een paar uurtjes verder mee. Elke zaterdag wordt het licht (kaarsen) aangestoken aan de Paaskaars met de Paasboodschap en baadt die ruime kerk in een zee van licht van de 3000 deelnemers/sters. De zondag is er een klassieke Eucharistieviering met veel zang en jubel waarna de uittocht plaats heeft om een nieuwe groep te verwelkomen voor een volgende week. Dit week na week.
Van 28 december tot 1 januari organiseert Taizé jaarlijks een ‘pelgrimage van vertrouwen op aarde’, telkens in een andere wereldstad, zoals in 2008 in Brussel, in 2013 in Rome. Dit jaar is Lublijana aan de beurt. Het aantal deelnemers varieert daar van 25.000 tot 40.000.
Dit jaar zijn ze ook volop ingeschakeld in het synodaal proces in Rome dat eind september plaats zal vinden.
Taizé broeders leven in Afrika, Azie, Latijns-Amerika, ze onderhouden overal vele contacten met andere religies.
Na de moord op Roger Schutz door een verwarde vrouw tijdens een avonddienst op 16 augustus 2005 werd frère Alois prior.
Het was weer een mooie, beklijvende belevenis . Ongelooflijk hoe Taizé op zo een eenvoudige wijze vanuit de Bijbel zoveel jongeren met mekaar aanzet tot delen en uitwisselen over hun leven, hun betrachtingen en teleurstelling enz…
Dit jaar waren Mgr. Grzegorzyi van Polen, die door de paus tot kardinaal wordt gecreëerd en de bisschop van Dijon er ook aanwezig tijdens ons verblijf. Ze hebben allebei getuigd tijdens één van de workshops die elke namiddag doorgaan. Ook onze reisgenote Ann heeft verteld over ‘omgaan met een handicap’.
Ook dit jaar gingen we weer dankbaar huiswaarts gevoed met ‘voedsel om verder te leven’.
Kristin, met dank aan Geert W voor zijn impressie.
