Deze zomer vertoefde ik naar jaarlijkse gewoonte een paar dagen in de abdij van Westmalle. Als het goed weer is, verkies ik steeds om deze tocht met de fiets te doen, ik kan dan heerlijk fietsen langs het Kempens kanaal, sla dan af langs de Trappistinnen van Brecht, dan nog even het bos in en dan heb ik mijn doel bereikt.
Deze zomer liep het even mis bij het begin van het Kempens kanaal. Ik zag alleen de knooppunten 21 en 22 maar moest volgens mijn gegevens knooppunt 20 hebben. Op de terugweg zag ik dat dit bordje eigenlijk niet te zien is als je aankomt en het bord dus niet goed gesitueerd staat… Wat nu? Had ik nu 21 of 22 nodig? Ik heb geen goed oriëntatievermogen en die twee borden gingen ieder de andere kant uit. Ik bleef even op de uitkijk staan, wachtte even en ja, daar kwam mijn reddende engel! Een jonge vrouw was op weg naar Hasselt. Zij haalde haar smartphone boven en adviseerde me een bepaalde app te downloaden. Ze adviseerde me 21 te nemen en dan kwam ik zo bij 20. Ik vermoedde dus dat ik 21 vergeten te noteren was, maar dat was niet zo. Maar ik zat in elk geval al in de juiste richting! Bij 21 was er echter een omlegging want men was aan de eerste sluis langs het kanaal aan het werken. Ik werd terug de straten opgestuurd, alles stond gelukkig goed aangeduid. Na een tijd kwam ik dan terug aan het kanaal maar moest een tijdje fietsen langs de kronkelende smalle voet- en graswegeltjes want er was nog geen brug in zicht om aan de andere kant van het kanaal te kunnen fietsen. Oef, daar was een brug, maar dat was wel met een trapje op en mijn elektrische fiets is wel al zwaar van zichzelf en ik had dan ook nog de noodzakelijke bagage bij me. Toch maar mijn fiets getorst en ook voorzichtig terug naar beneden gelaten aan de andere kant van de brug, ik voelde het wel eventjes in mijn schouder… Maar daarna kon ik lekker doortrappen, genieten van eendjes langs de kant van het water en van de prachtige zomerse natuur, om dan aan te komen in een oase van rust, waar ik net zoals de lievelingsapostelen van Jezus een paar dagen de berg op mocht – ik vierde er dit jaar ook het feest van de gedaanteverandering mee, waar de leerlingen op de berg vertoeven- om dan weer af te dalen naar het gewone leven en de pastoraal…
Al fietsende op de heenweg mijmerde ik na over de hindernissen op mijn pad en ik dacht: is dit nu niet een beeld van ons leven? Soms lopen we vast en zijn we blij dat we hulp krijgen van iemand. Ieder van ons kan hopelijk wel een engel aanduiden in zijn of haar leven. Onze weg loopt niet altijd over rozen, soms moeten we een inspanning doen of er iets voor over hebben om ons doel te bereiken… Gelukkig zijn er ook zalige momenten in ons leven en oases van rust… Soms hebben we het gevoel op de berg te zitten of mogen we ervaren dat we iets hebben bereikt. Mijn tocht en de enkele dagen in de abdij met de grote tuin en de vele hectares wandelwegen er rondom, en dit jaar heel fijne contacten met andere gasten in het gastenkwartier, waren voor mij een weerspiegeling van het mensenleven.
Kristin
