Deze zomer kreeg onze Kerk hier in België meerdere duwtjes in de rug: jongeren kwamen heel enthousiast terug van de wereldjongerendagen en de aanstelling van Mgr Terlinden gaf ons even de indruk dat de Geest opnieuw was neergedaald over de apostelen. De media gaf daar echter weinig aandacht aan. Nu in het najaar, kreeg de Kerk ineens wel terug een bittere kelk te drinken. Canvas had heel wat zendtijd over om het misbruik in de Kerk terug onder de aandacht te brengen. Schrijnende taferelen van leiders die hun macht volledig misbruikten. We gruwelen er allemaal van. Zoveel verdriet, verwoeste levens en trauma’s waarmee wie is misbruikt en hun familie en vrienden moeten verder leven. Het is en blijft een gitzwart hoofdstuk in de geschiedenis van de Kerk. Dat mogen we nooit vergeten. De Kerk beseft dat ze te weinig geluisterd heeft naar de slachtoffers en wil daar de komende maanden terug prioritair werk van maken. Onze bisschoppen moedigen ook aan om het gesprek hierover niet uit de weg te gaan.
Vanuit mijn persoonlijke visie durf ik te zeggen dat ik vind dat onze kerkleiders vandaag zich transparant, nederig en gewetensvol willen opstellen. Ik heb de indruk dat bepaalde politieke leiders zich nu in de handen wrijven om onze Kerk hier in België vooral financieel te kunnen raken.
Hervormingen in de Kerk zijn nodig. Hopelijk mag dit een crisismoment worden in de letterlijke betekenis van het woord: een moment van oordeel dat ons zuivert en ons gezuiverd en vernieuwd als Kerk terug voor God doet staan.
Dit is ook geen makkelijke tijd voor allen die leiding nemen in onze kerk. Ook de jongere generaties voelen die diepe pijn om wat bij de vorige generaties in een andere tijdsgeest is gebeurd. Zij worden in de maatschappij bevraagd, bekeken, verguisd soms. Ik hoorde al getuigenissen van enkelen onder hen.
Een bevriend priester uit Jette kwam intussen al op de radio omdat hij het gesprek met mensen helemaal niet uit de weg gaat. Hij zette volgende tekst op zijn sociale media en die mocht gedeeld worden.
‘Jezus zei tot Petrus: “wilt ook gij heengaan?”
Petrus antwoordde: “Heer, Gij hebt woorden van eeuwig leven, naar wie zouden wij gaan”?
Petrus blijf ik volgen in al zijn kwetsuur.
Laten we misschien beginnen met diep in eigen hart te kijken en God vergeving beginnen te vragen.
Laten we empatisch worden in plaats van angstig onze woorden te wikken en te wegen.
Laten we niet arrogant overkomen opdat medewerkers het niet afstappen of uitkijken naar hun pensioen.
Laten we trachten samen synodaal tot eenheid in verscheidenheid te komen.
Laten we de gemeenschappen van buitenlandse herkomst laten aanvoelen dat we in België leven in 2023 en de pastoor niet meer op een piëdestal staat.
Laten we als leiding niet alleen kijken naar die buitenlandse gemeenschappen,
maar ook trachten te kijken en te luisteren en te ervaren hoe het met de autochtonen gesteld is, en vooral, waarom deze massaal hebben afgehaakt.
Laten we mensen nabij zijn.
Laten we nu vooral niet vluchten in navelstaren.
Daarvoor ben ik priester geworden:
Om in de puinhopen van vandaag, vooral in de Kerk en zeker in de Vlaamse Kerk in Brussel, die zichtbaar aan het verdampen is, een klein lampeke te mogen zijn waar zowel vrijzinnigen, andersgelovigen en zoekende katholieken zich thuis mogen voelen en zich vooral welkom mogen heten.
Welkom! Op zondag in de viering, of, als de viering u niets zegt, de pastorie is open erna voor ‘ne porto of ne koffie’. Ontdopingsformulieren zal je er wel niet vinden’.
Beste pastoor Dirk, bedankt voor dit getuigenis en samen met u zeg ik: ‘Ook ik blijf Petrus volgen’.
Kristin
