Grootouders heb ik nooit gekend. De moeder van mijn vader stierf toen ik nauwelijks twee jaar was, de andere grootouders waren toen al gestorven. Ook een broer van moeder was jong gestorven en toen ik tien jaar was moest zij op een jaar tijd alweer onverwacht afscheid nemen van twee broers, een van hen was mijn peter, en ook vaders oudste broer verliet ons dat jaar na een korte ziekte. De dood werd zodoende in mijn jonge bestaan al gauw een concrete realiteit. Mijn grootouders kwamen wel af en toe ter sprake en ook van moeders lievelingsbroer stond ergens een foto. Het moeten stuk voor stuk goede mensen geweest zijn, harde werkers, gelovige zielen, ieder met hun eigen karakter. Zo dacht ik er althans over als kind en ik geloofde sterk dat ze wel verder leefden in de hemel en dat ook zij eigenlijk het ‘etiket’ van ‘heilige’ verdienden!
In de lagere school keek ik dan ook steeds erg uit naar het feest van Allerheiligen. Op die dag werden die gecanoniseerde heiligen eens niet gevierd, maar wel al die onbekende 'heilgen', al die mensen die hier goed hadden geleefd, maar die om hun goede daden en om wat zij hier hadden doorstaan, nooit zouden beloond worden met de titel van heilige. Op Allerheiligen was het hun feest! Op die dag zette de Kerk hen in het licht! Op die dag mocht ik heel speciaal tot hen bidden. Allerheiligen deed mij niet treuren maar maakte mij als kind diep gelukkig! En zo beleef ik het vandaag nog. Nog steeds kijk ik uit naar het feest van Allerheiligen. Intussen hebben mijn ouders en schoonouders en vele anderen die mij dierbaar waren zich bij die rij van die 'heiligen' gevoegd. Wij mogen hen gedenken.Wij mogen tot en voor hen bidden. Wij mogen onze zorgen en vragen en vreugdes ook aan hen vertellen! Wat hen bezield heeft mag verder leven in ons. Zij leven aan de overkant verder en blijven met ons verbonden. De sluier die er voor ons is tussen hen en ons, bestaat voor hen niet, beweert een van de oudvaders. Deze gedachte sterkte me ten zeerste bij het plotse overlijden van mijn moeder, intussen ook al dertig jaar geleden. Onze dierbaren leven verder, blijven met ons begaan en op Allerheiligen mogen wij dankbaar aan hen terugdenken en hen nog eens in de bloemetjes zetten!
Om tot dit gevoelen van dankbare herinnering te komen moeten we wel eerst door een rouwproces... Een geliefd iemand afgeven gooit je leven omver en kan mensen kwetsuren geven voor het verdere leven. Daarom is het goed dat er in de kerk ook het feest van Allerzielen is. Dan gedenken wij hen die ons het voorbije jaar zijn ontvallen en om wie we nog erg veel verdriet hebben, ook op onverwachte momenten... We willen als kerk bidden voor deze dierbare overledenen, en voelen ons verbonden met hen die nog om hen treuren. Door een luisterend oor of een meelevend woord willen wij hen die onlangs met de dood werden geconfronteerd steunen in hun verdriet.
Rouwen is rauw, rouwen is een werkwoord. We moeten het leren en er onze tijd voor nemen. Dan geven we onszelf de mogelijkheid om die dankbare herinnering in ons te laten geboren worden... ‘Voor alles is er een tijd’ zegt het boek Prediker...
Mede namens Jean-Marie, Theo en Pater Paul wens ik u allen een gezegend feest van Allerheiligen toe, het feest van al onze geliefden, van wie de namen geborgen zijn in Gods hand. Hen die nog treuren om een recent verlies wensen we veel sterkte toe. Samen met hen willen wij hun dierbare overledene gedenken op het feest van Allerzielen. In onze beide parochies is er op maandagavond, de dag van Allerzielen, een viering om 19.00 u.Iedereen is op 1 en 2 november uiteraard van harte welkom!
Kristin
