Moedeloosheid, of hoopvol het nieuwe werkjaar in?
Op donderdag 14 augustus 2025 beleefde, volgens onze bisschop, Antwerpen zijn mooiste dag. Want dan wordt het beeld van Onze Lieve Vrouw van Antwerpen rondgedragen. Het was een prachtige zomeravond en Maria deed haar ronde langs de verschillende restaurants en terrassen. Mensen keken soms raar op en anderen begonnen mee te bidden en te zingen.
Na de processie volgde in een overvolle kathedraal de eucharistieviering. In zijn homilie had Mgr. Bonny het over het geheim van Maria’s ten hemelopneming wat op 15 augustus gevierd wordt. Maar hij had het ook over een duistere kant van de wereld. De kant van niets of niemands ontziende oorlogen. Waar het uithongeren van mensen als oorlogswapen wordt gebruikt. Waar kinderen die brood zoeken overhoop geschoten worden en de wereld kijkt er naar en er gebeurt niets, tenzij wat grootspraak van enkele ijdeltuiten die geen zier geven om menselijk leed, maar alleen om zichzelf bekommerd zijn. We worden er moedeloos van en soms zappen we het nieuws weg, weg van de ellende. We halen onze schouders op, vinden het erg, maar uiteindelijk kunnen we er toch niets aan doen. We kunnen meedoen aan een betoging, maar daar blijft het bij.
Maar wat we wel kunnen in onze parochies en pastorale eenheid is het nieuwe werkjaar starten in een goede geest van vrede en verbondenheid. De parochiekalenders zijn ingevuld en de verschillende werkgroepen en verenigingen hebben een programma opgesteld voor het nieuwe werkjaar. Creatief bezig zijn, een boeiende spreker, spelletjes namiddagen, een bezoek aan een of ander bedrijf, een uitstapje : het zit er weer allemaal in. En dan naar goede gewoonte moet er op tijd en stond gegeten en gedronken worden. Dat ziet er goed uit en ik wil bij deze al de vrijwilligers dan ook van harte danken voor hun werk voor en achter de schermen.
Maar het nieuwe werkjaar is meer dan ontspanning. Het vraagt van een gelovige gemeenschap ook inzet op ander gebied. Tot de advent in december zijn we nog steeds in het jubeljaar dat in het teken van hoop staat. Maar ook daarna blijven we Pelgrims van Hoop en dat willen we ook uiten in onze parochies. Onze basisopdrachten blijven als een rode draad in het parochieleven: verkondiging en catechese, liturgie en gebed, diaconie en solidariteit en gemeenschapsopbouw. Deze opdrachten vloeien door elkaar en we kunnen het één, niet zonder het ander zien. Daar willen we dan ook in het nieuwe werkjaar voor gaan. Durven getuigen van Jezus en zijn evangelie. Tijd maken voor gebed en meedoen aan een liturgische dienst. Solidair zijn met de medemens en samenwerking om tot een warme en liefdesvolle gemeenschap te komen.
Het zal niet gemakkelijk zijn, want er komen ook uitdagingen. Hoe moet het nu verder met onze kerkgebouwen? Is er meer samenwerking tussen parochies mogelijk? Vinden we nog voldoende mensen voor onze beleidsorganen en hebben we voldoende financiële en materiële middelen om onze werkingen te garanderen.
Tevens zijn we er ons bewust dat de “C” in de namen van onze verenigingen al lang weggevallen is. Het evangelie blijft echter ons handvest en gelukkig willen we in onze geloofsgemeenschappen de nodige tijd vinden om naast het werk en de ontspanning, ons christen zijn te beleven en op die manier hier mee te bouwen aan een warme gemeenschap. Laat ons met die hoop aan het nieuwe werkjaar beginnen. En dan mag er ook af en toe gefeest worden.
Namens pater Paul, Kristin, Maguy, Theo en mezelf wens ik u allen een boeiend, deugddoend en hoopvol werkjaar toe.
Jean-Marie
