Onze “nieuw-gedoopte” Levi zelf aan ’t woord
Zondag 18 april heeft Levi het doopsel ontvangen, is hij gevormd en kon hij voor ’t eerst het sacrament van de communie ontvangen, zoals we vorige week in “KERK & leven” meedeelden.
Na een week als nieuw-gedoopte laten we Levi zelf zijn verhaal brengen.
Nadine: Dag Levi, wil je jezelf even voorstellen?
Levi: Ik ben Levi en ben 38 jaar. Ik heb een gezin en leef samen met mijn vrouw en zoontje, Arno. Ik werk als verzorgende en mijn hobby’s zijn: muziek en motto rijden. Al 20 jaar woon ik in Ronse. ‘k kom uit Vlaams Brabant: Vollezele, Galmaarden; net als de kleinkunstenaar Urbanus. Tot mijn 12 jaar was ik in Sint-Niklaas op internaat. Een katholieke school, waar ik 1 keer per week de mis bijwoonde. Onze prefect was een priester en woonde dus ook in.
Nadine: Wat heeft je ertoe aangezet om je te laten dopen?
Levi: In eerste instantie de geboorte van ons zoontje Arno en de intentie om hem te laten dopen. En ik wou dit wel samen met hem doen omdat dat dan een speciaal moment was. Het doopsel van Arno is uitgesteld geweest om allerlei redenen. Op een bepaald moment wou Arno zijn eerste communie doen. Dus ging ik naar de pastoor en vroeg om ons samen te laten dopen. Pastoor Stefaan vroeg me om even rustig te zitten.
Ik wist dat ik als volwassene kon gedoopt worden. Mijn moeder had me altijd gezegd dat ikzelf de keuze kon maken als “de tijd er rijp voor was”. Ze zei altijd: “Ik wil jou het katholiek geloof niet opdringen”. Ik ging naar een katholiek internaat en daar had ik kennis gemaakt met de kapel, de oude kloostergangen met prachtige muurschilderingen,… (Deze zijn nu volledig in ’t wit overschilderd en dat breekt mijn hart wel. Een modernisering van een klooster van 1664…). Als kind had ik altijd wel interesse voor het Christelijk geloof. Bovendien was die prefect op
’t internaat een vriendelijke man. We keken daar naar op. Hij genoot aanzien bij ons allemaal. Er waren daar ook leerlingen die vertelden dat ze later pastoor wilden worden. Of dat dan bij iedereen gelukt is, weet ik niet. Ik zat dus in die “stroom” en niemand stond erbij stil dat ik niet gedoopt was. “Iedereen” was toen nog katholiek. Daar werd niet of nauwelijks over gesproken dat ik niet gedoopt was.
Bij mijn zoontje is dit anders nu. Urbanus zou zeggen: “Zijn klas, da’s een kleurpotloden-doosje”!
Nadine: Hoe is de voorbereiding van je doopsel en je vormsel verlopen?
Levi: Ik dacht, ik ga bij de pastoor en ik zal dan wel samen gedoopt worden met “mijne kleinen”. Maar dat was niet zo. Pastoor Stefaan stelde me voor om eerst catechese te volgen. En dit dan wel gedurende een volledig liturgisch jaar. In mijn geval was dat 1,5 jaar tot ik in de paaswake zou kunnen gedoopt worden. Ik dacht eerst: “Amai, amai… Zo’n spel dat da is”. Tot ik met die catechese begon. Ik werd voorgesteld aan de catechist, Rosie. Van in ’t begin vond ik haar uitleg zeer verhelderend. Ik vond de manier waarop ze dat aangepakt heeft, zeer aangenaam. Ik zag onmiddellijk dat ze daar al ervaring mee had. ‘k vond het ook zeer mooi dat ze daar al die tijd en veel werk in stak. Ze gaf me Bijbelteksten, situeerde die in de tijd en gaf een woordje uitleg. De pastoor gaf dan soms ook nog eens duiding vanuit zijn invalshoek. Hij gaf me ook huiswerk: “Lees eens het evangelie van Marcus.” Ik vond dat heel mooi. En zo heb ik het Woord, het leven van Jezus Christus herontdekt.
Tijdens mijn catechese-parcours had ik dan ook contact met andere mensen van de Sint-Martinus-gemeenschap. Onder andere met de volwassen bekeerling Philippe en zijn echtgenote. Ook met de pastores die in ’t ziekenhuis werken, en nog enkele andere mensen. En zeker ook het zeer warme en menselijke contact met onze Bisschop Lode.
De echtgenote van Philippe en Rosie stelden me gerust en verzekerden me toen: “Je zal dat wel voelen, als je er klaar voor bent”. Toen begreep ik dat niet zo goed. Nu begrijp ik dat ik pas vorige week echt klaar was om gedoopt te worden.
Nadine: Vorig jaar werd uw doopsel door Corona dan uitgesteld?
Levi: Ja, ik dacht: na mijn naamopgave mag ’t gaan komen… Doch diep in mij wist ik: dat komt wel! Ik moet mij daar niet in opjagen. Het doopsel, dat zal wel komen. Als ik wil leven naar ’t voorbeeld van Jezus Christus, dan is dat iets waar ik heel mij leven zal mee bezig zijn. In die zin was ’t zelfs beter dat ik nog een beetje moest wachten.
Als ik dan zelf zeer erg ziek werd door Corona, heb ik “ze ook wel effekes genepen” en af en toe een schietgebedje gedaan. In ’t ziekenhuis mocht ik zeer veel steun ontvangen van familie, personeel, Rosie, de pastoor, medegelovigen, medecatechumenen, Bisschop Lode,… In mijn kamer lag ik helemaal alleen. Soms kon ik heel eventjes berichtjes sturen of beantwoorden en doodop zijn en 2 uur slapen! Toen ik in het ziekenhuis lag, was het precies een “waas van momenten”. Dat gsm-ke was ’t enige contact met de buitenwereld. En dat heeft mij ook wel flink geholpen!
Nadine: Dan het doopsel, het vormsel, de eerste communie zelf. Hoe heb je dat beleefd?
Levi: Dat was een lang verwacht moment, natuurlijk. Als we toekwamen in de kerk (we moesten er een uurtje vooraf zijn) moest er gerepeteerd worden. Dan voelde ik zo wel even die stress opborrelen! Toen kwam Bisschop Lode bij mij. Ik had een mooi boekje, waar alles netjes op stond. Hij stelde mij gerust en ik werd ook kalm. Ik zei tegen mezelf: “Ik heb dat papier niet nodig en ik ga gewoon goed luisteren en recht uit mijn hart antwoorden”. “Ik WIL die belangrijke sacramenten BELEVEN!”: de ontmoeting met Jezus zelf.
Het was ook zeer aangenaam dat onze zoon Arno erbij was. Eerst brachten wij, als ouders onze zoon naar het doopsel en nu hij mij naar mijn doopsel! Ik ben blij dat hij dat meegemaakt heeft. Want ik weet dat hij dit zal meedragen voor de rest zijn leven. En dat is ook nog eens een teken dat iedereen zelf kan kiezen om het pad – dat Jezus ons voorging - te volgen. “Papa doet dit niet omdat hij moet. Papa doet dit omdat hij ’t zelf wil!”
Nadine: Hoe zie jij jouw toekomst als CHRISTEN?
Levi: Hier heb ik al over nagedacht. Ik weet dat dit niet eenvoudig zal zijn. Toch wil ik echt bewust meer leven naar ’t voorbeeld van Jezus. Twee jaar geleden zou ik dit niet zo hebben verwoord. En nu weet ik ook dat ‘t niet bij woorden alleen kan blijven. Naar mensen toe gaan en uit mezelf de medemens bijstaan waar ik kan. Dat zal iets zijn om aan te werken. Uit ’t egoïsme stappen.
Onlangs vroeg één van mijn vrienden: “Waarom heb jij je laten dopen”? Mijn antwoord was: “Omdat ‘k achter Jezus zijn (blijde) BOODSCHAP sta!”. “En als we met zijn allen nog net iets meer proberen ’t goede te doen, zal onze wereld er nog mooier uitzien.”
In mijn job als zorgkundige, zal ik deze blijde boodschap zeker ook nog meer meedragen en toepassen. Als tiener wist ik al “mensen helpen, da’s wat ik wil doen.”
Nadine: Proficiat, Levi. Dank je wel, voor je getuigenis. Wil jij nog iets toevoegen?
Levi: Ik heb nooit het gevoel gehad dat ik dit catechumenen traject alleen heb afgelegd. Ik heb zeer veel steun gekregen en ik ben goed begeleid geweest. Dit wil ik zeker ook meegeven aan/voor andere mensen die dit ook zouden willen doen. Geloven doe je in gemeenschap! Samen met andere mensen onderweg. “JE WORDT OPGENOMEN in een GEMEENSCHAP!”
Nadine Thienpont