Een warm weekend in november. Dat komt niet zo vaak voor.
Het is coronatijd en ik woon alleen. Contacten zijn beperkt en ik weet niet goed hoe ik deze dagen goed zal invullen. De gewone dagelijkse bezigheden zijn er wel, gelukkig. Maar toch...
benieuwd
Kort na de middag wordt er aan de deur gebeld. Twee vriendinnen staan op de stoep, uitgerust met stapschoenen. Of ik mee ga wandelen? Ik aarzel niet, doe mijn wandelschoenen aan en beslis om geen jas aan te doen. Waar we naartoe gaan weet ik nog niet. Wat er in die grote rugzak zit, weet ik ook niet. Ik ben benieuwd.
We brengen eerst een bezoek aan het kerkhof waar onze ouders liggen. Gewoon even goeiedag zeggen en genieten van de vele bloemen die er nog fier bij staan. En dan trekken we d'akker in. De zon is van de partij en wij praten honderduit.
Op de hoek van een veld, aan een kleine bosje, houden we halt. Ik mag een kaartje trekken. Ja, de dag nadien ben ik jarig. De rugzak wordt geopend en samen drinken we warme koffie met een chocolaatje. Zo gezellig! Al kletsend stappen we door, de vele wandelaars groetend.
We wandelen langs nieuwe woonwijken en ontdekken verborgen plekjes. Op een speelweide houden we halt. Ik mag opnieuw een kaartje trekken. Een glaasje roséwijn met een zout koekje. We genieten van de kinderen die hier hun hart ophalen. Dat doen wij ook trouwens.
De volgende stop is in mijn tuin. De tuinstoelen staan nog buiten. Ik mag een kaartje trekken. Druiven, pruimen en peren komen tevoorschijn. We drinken samen een frisdrank.
Vijf uur: het wordt frisser. Onze ontmoeting zit erop.
dankbaar
's Avonds denk ik dankbaar terug aan de tocht die een feest werd. Er kan toch nog wat in coronatijd. En nu is het mijn beurt. Hoe kan ik een ander blij maken?
Noëlla J.
