Het is een vrij lang evangelie vandaag, maar dat komt omdat we twee genezingsverhalen te horen krijgen. Uiteraard mogen we – zoals altijd – die wonderlijke genezingen niet al te letterlijk nemen en spreken we eigenlijk beter van “gelovingsverhalen”. Nu, ‘geloving’ is niet echt een correct Nederlands woord, maar ik heb dat net uitgevonden. Mijn definitie van ‘geloving’ is: tot geloof komen. En als we op deze manier, met deze term naar het evangelie-verhaal luisteren, komen we al een stuk verder.
Want zowel de vrouw die al 12 jaar aan bloedvloeiing lijdt, als Jaïrus, de vader van het 12-jarig meisje komen tot geloof. Beiden worden ze gesterkt door de kracht die van Jezus uitgaat en schenkt Hij alzo nieuw leven en hoop op een betere toekomst.
Even een taalkundig tussendoortje. Er zijn drie zaken die literair opvallen in dit evangelie van Marcus. Ten eerste het getal 12. Die zieke vrouw ziet al 12 jaar af en het dochtertje van Jaïrus heeft de (volgens joodse maatstaven) huwbare leeftijd van 12 bereikt. Een duidelijke verwijzing naar de twaalf stammen van Israël en naar de volheid van het leven. Ten tweede krijgt de vrouw met de bloedvloeiingen geen naam en wordt zij zelfs uitgerangeerd naar de rand van de maatschappij wegens “onrein”. Jaïrus daarentegen wordt als overste van de synagoge wel bij naam genoemd. Hiermee wil de evangelist zeggen dat Jezus er is voor IEDEREEN, rijk of arm, jong of oud, bekend of niet bekend.
Dit wordt tevens ondersteund door de derde literaire opvallendheid, namelijk de sandwich-structuur die Marcus gebruikt. De evangelist zet het verhaal van de onbekende, zieke vrouw tussen dat van het dochtertje van Jaïrus. Sommige lectionaria laten dat van de arme vrouw ertussen uit en vertellen alleen het verhaal van het jonge meisje. Maar als we horen dat Jezus ook de zieke vrouw aanspreekt met “dochter” kunnen we niet anders dan vasthouden aan de sandwich-techniek van Marcus.
Terug naar de kern van de zaak. Jezus heeft dus aandacht voor beiden. We mogen allemaal bij Hem aankloppen, te pas en te onpas kunnen we bij Jezus terecht. Zelfs wanneer we denken dat het te laat is of dat er helemaal geen hoop meer is, zegt Jezus tegen ons dat we moeten blijven geloven. Wie dat doet, wordt niet teleurgesteld. Want de kracht die van Jezus uitgaat, is onuitputtelijk.
Jezus voelt dit zèlf wanneer de zieke vrouw zijn kleren aanraakt. En Hij wil dit ook onder woorden brengen. “Uw geloof heeft u genezen,” zegt Hij. Ook aan ons, de leerlingen van veel later, wil Jezus dit geloof openbaren. Dat doet Hij door Gods Liefde weg te schenken en door te geven. En dat is ook iets wat wij moeten doen. Zo kunnen ook wij ‘leven’ doorgeven, of kracht geven aan mensen die het nodig hebben. Een vriendelijke blik of glimlach kan ons bemoedigen, een onverwacht telefoontje kan een donkere dag doen oplichten, een goed gesprek met een vriend of collega kan hoopvolle inzichten opleveren, … Allemaal voorbeelden van “aanraking” en “geraakt worden” waarmee wij hier en nu aan dat Rijk Gods kunnen werken.
Het is ook op diezelfde manier dat de apostel Paulus de christenen van Korinte aanmaant om zorg te dragen voor elkaar. Vandaar dat hij steeds zijn brieven begint met de aanhef ‘Broeders en zusters’. Hij raadt ons ook aan om daarbij evenwichtig te werk te gaan. Evenwicht vind ik persoonlijk een heel belangrijk begrip. Ook in ons eigen leven van vandaag dienen we het evenwicht te bewaren tussen werk, relatie, ontspanning en dus ook onze inzet voor de andere.
De opdracht van vandaag luidt dus: kom tot geloof en blijf geloven, want dat is levengevend. Het is die levengevende kracht van Jezus die wij dienen door te geven aan onze naasten.
Gerry Bellekens, bruggenbouwer van onze Pastorale Eenheid Mozes
