Wie kent ze nog? Die kaders die in menig Vlaams huisgezin omhoog hingen, zo met een oog in een driehoek en de woorden: “Hier vloekt men niet, God ziet u!”. Vooral die ‘God ziet u’ samen een verwijzend vingertje van vader of moeder – “pas op, hé manneke” – hebben ertoe geleid dat meerdere generaties werden opgevoed met het beeld van een straffende God. Laat dat nu net het godsbeeld zijn waar we vanaf willen.
Nochtans heeft Jezus ons daar 2000 jaar geleden al willen vanaf helpen. Want in de evangelielezing van vandaag ontkent Hij tot 2x toe dat de dood iets met zonde te maken heeft. Er hebben zich twee catastrofale gebeurtenissen voorgedaan: enerzijds heeft Pilatus enkele Galileeërs gruwelijk vermoord en anderzijds waren sommige mensen op de verkeerde plaats in Siloam toen een toren op hen inviel. De opmerking die destijds snel gemaakt werd, was er één van: wat hebben die zondaars op hun kerfstok, dat ze zo’n straf van God verdienen?
Ook vandaag nog stellen wij ons vaak de vraag wanneer wij met lijden of onrecht geconfronteerd worden: wat heb ik misdaan dat mij dit moet overkomen? Laat ons duidelijk wezen, ziekte of ongeluk is NIET door Gods toedoen. De God die zich aan Mozes heeft bekend gemaakt, de Vader waarover Jezus het heeft, is een barmhartige God. Iemand wiens naam letterlijk luidt: Ik zal er zijn voor jou, op Mij kan je rekenen. Het is de God van het vriendschapsverbod.
En Jezus maakt dit duidelijk door de parabel van de vijgenboom. Toen ik trouwens voor de eerste keer dit evangelieverhaal las, dacht ik: “Wat heeft die vijgenboom nu met die twee catastrofes te maken? Dat staat daar precies los van.” Maar als je er even over nadenkt, klopt het wel. Met het verhaal van de vijgenboom wil Jezus zeggen dat God zorgt voor de mensen én – uiteraard – dat wij ook moeten zorgen voor mekaar. Da’s logisch. Net zoals de wijngaardenier geeft God ons telkens weer nieuwe kansen, biedt Hij ons andere inzichten en mogelijkheden om een andere richting uit te gaan.
Dit op één voorwaarde: dat we ons bekeren. Daar is Jezus ook heel duidelijk in. De veertigdagentijd leent zich daar zeer goed toe. We gaan even verder met het beeld van de wijngaardenier. Wat gaat hij doen? In de eerste plaats de grond rond de vijgenboom omspitten. Ook wij moeten de aarde van ons hart af en toe eens omspitten. Op tijd en stond op de pauzeknop van ons jachtig leven drukken, reflecteren en misschien het over een andere boeg gooien. De wijngaardenier gaat ook de grond rond de vijgenboom bemesten. Dat zijn wij die de woorden van de Schrift tot ons nemen en laten binnenkomen, of wij die deelnemen aan de maaltijd van de Heer om wekelijks krachtvoer op te doen.
En dan gaat de vijgenboom misschien wel vrucht dragen. Wij, mensen, die goed zijn voor mekaar, die zorg dragen voor elkaar en elkaar steunen waar nodig. Wij die gelovend in elkaars groeikracht, écht tot leven komen. Volgens mij is dat ongeveer het beeld dat God voor ogen heeft wanneer Hij spreekt over ‘Mijn Rijk’ … Het is aan ons om in dat Rijk Gods vrucht te dragen voor anderen.
Als coördinator van onze Pastorale Eenheid Mozes wil ik ter afsluiting nog één woordje zeggen over de eerste lezing. Het zou maar erg zijn, moest ik er niets over zeggen …
Het verhaal van de brandende doornstruik hebben wij in ons logo proberen weer te geven door de kleuren rood en geel en door middel van de vlam die in het midden staat. De struik die in lichterlaaie staat en toch niet opbrandt, bevestigt nogmaals de naam die God aan Mozes toevertrouwt: ‘Ik ben die is’ of ‘Ik zal er zijn’, al naargelang de vertaling. Maar God wil inderdaad zijn zoals de doornstruik; als een vuur dat in ons brandt, maar ons toch niet vernielt. Dat hebben we geleerd uit de lezingen van vandaag.
Laat ons in de aanloop naar Pasen, dat vuur in ons hart brandende houden en ingaan op de uitnodiging van God om vrucht te dragen in Zijn wijngaard.
Gerry Bellekens, bruggenbouwer van onze pastorale eenheid Mozes
