Sommigen hadden digitaal al een antwoord gestuurd op de vragen, die voor dit Pastoraal Beraad op tafel lagen. Waar moet ‘de kerk’ mee stoppen? Waar mag ‘de kerk’ vooral niet mee ophouden? Waar moet ‘de kerk’ zich vanaf nu mee gaan bezighouden?
Op post-its konden de aanwezigen ook hun eigen antwoord schrijven, en op de flappen lezen wat anderen hadden geantwoord. Pastoor Innocent leidde de avond dan kort in. Onder het jaarthema van het bisdom ‘Broederlijkheid ontdekken” willen wij als Pastorale Eenheid de synodale weg gaan, waar Paus Franciscus ons toe oproept. De drie vragen brengen ons -weliswaar zeer laagdrempelig- naar hetgeen waar we voor staan en waar we voor willen gaan. Want de tijd is totaal anders dan twintig jaar geleden, dan tien jaar geleden, dan twee jaar geleden, toen van corona amper sprake was…
Na de bezinning - een fragment uit Fratelli Tutti, een stukje psalm, een prozaïsche beschrijving van de man die altijd verder gaat en het synodale gebed- werden in vier groepen de antwoorden op de drie vragen uitgewisseld. Bij de een kwamen vooral praktische zorgen naar boven: de financiële kost voor onderhoud en energie. Een zorg die gedeeld wordt door kerkfabrieken en politieke verantwoordelijken, en waar corona andere prioriteiten op de agenda bracht, maar de kwestie misschien des te prangender maakte. In een andere groep werd de pijn gedeeld van het gebrek aan maatschappelijk draagvlak voor zingeving en spiritualiteit en de pijn om de fouten uit het verleden, “waardoor mensen wegbleven, jongeren nog het meest van al.” Gelukkig werd er ook de kracht gevonden om het in positieve bewoordingen ‘een uitdaging’ te noemen. Als plenum werd aan elke groep gevraagd in één zin te onderlijnen wat er het meest had geklonken. De zorg voor jongeren, de verwachting dat er met de ‘verzamelde informatie uit de bevraging’ ook echt iets gedaan werd, de hoop dat de kerk iets mag blijven betekenen voor mensen. Toen was het tijd om even te pauzeren.
In een tweede deel werd het wat concreter. Er werd een vacaturelijst overlopen met vormen van inzet die onze geloofsgemeenschap laten leven. Moeten we dapperder zijn om deze lijst voor te leggen aan iedereen die beroep op ons doet om gedoopt of gevormd te worden, of een Eerste Communie wil doen? In de servicekerk die we tot nu toe zijn en die historisch zo kon groeien, waar we alleen maar aanboden, waar er niet werd uitgewisseld, lijkt er niet veel toekomst te zitten.
Bewust van de realiteit dat er een noodplan moet klaarliggen, werd opnieuw in vier groepen gebrainstormd hoe de organisatie van de weekendvieringen haalbaar kan worden als er nog maar één priester ter beschikking is. Dat St.-Jozef, de patroon van onze Pastorale Eenheid, zijn naamdag in een weekend valt, biedt kansen om, in opvolging van de tentoonstelling met St.-Jozefsbeelden vorig jaar, ook dit jaar iets te doen. Enkele bruikbare ideeën werden verzameld.
Op het eind werd openlijk de vraag gesteld, ‘wanneer dit Pastoraal Beraad geslaagd was’. Als alle vacatures werden ingevuld? Of als de pijn die gepaard gaat met loslaten van hoe het was, gelezen wordt als uiting van betrokkenheid bij een kerk die voor ons blijkbaar wat waard is, anders waren er geen vijftig mensen komen opdagen. Lopen we achter feiten aan, door een Pastoraal Beraad te organiseren? Of staan we precies zo in het spoor van de Man die altijd verdergaat? De vier die over hem schreven, en over Zijn voorbijgaan, moesten zelf al zestig jaar achterstand inhalen. Wij tweeduizend!
Of hebben we met dit begin van de synodale weg een klein puntje gemaakt? Weet dan dat je, om een komma te kunnen zetten, eerst een punt MOET maken. Dat beeldde Omer Gielliet in Breskens uit, als 15e statie van zijn kruisweg. “Zelfs het meest dodelijke punt, is slechts het begin van een komma.”
Het punt dat we met dit Pastoraal Beraad hebben gezet en gemaakt is niet eens ‘dodelijk’. We zijn er weer wat meer bewust door geworden, dat we samen kerk maken. De verzamelde ideeën en feedback van de avond zullen voor het Team van Pastorale Eenheid het huiswerk zijn om de voorzet te geven tot een volgende stap naar de toekomst. Dan groeit uit dit punt weer een komma, een leesteken, een moment om adem te halen en het levensverhaal van onze gemeenschap verder te lezen. Met die belofte en met het gebed voor onze Pastorale Eenheid werden alle aanwezigen oprecht bedankt en onder de zegen van de aanwezige priesters huiswaarts gezonden.
