Welkom
Onze nieuwe deken, Jan Philippe, besprenkelt Kris’ kist. Terwijl de voorgangers samen met Kris naar het altaar komen, zingt het koor ‘Heer, U bent mijn leven. Kris had een zelf samengestelde bundel met liedjes. Hieruit werden ook ‘Mens voor de mensen zijn’ en ‘Dat het licht in ons mag blijven branden’ gekozen. Deze liedjes typeerden echt Kris.
De deken heet ons welkom. ‘Goede mensen’, zegt hij, ‘we zijn hier samen om afscheid te nemen van Kris. We zijn hier ook om mekaar te steunen. Dit doen we door “er te zijn”. We laten elkaar voelen “uw pijn is ook onze pijn, uw droefheid is onze droefheid” en dat is het meest zinvolle dat we in deze dagen kunnen doen. God doet hetzelfde. Jahweh betekent : ”ik ben er voor u”, onze droefheid is ook de Zijne’
Jolien ontsteekt de gedachteniskaars aan de Paaskaars. ‘Deze kaars is voor ons allen het licht van zijn lachen, het licht van zijn liefde, het licht van zijn dromen. Als we dit licht zien, denken we aan de momenten dat de wereld door het toedoen van Kris een stukje lichter, gezelliger werd. Het goede dat hij ons gebracht heeft, zal bij ons blijven als licht in de nacht’.
Symbolen
In enkele symbolen brengt Miet hulde aan wie Kris was en wat hij deed voor de mensen op zijn levensweg.
Met de Bijbel bedanken we Kris. Door samen met hem te bidden en eucharistie te vieren begrijpen we de woorden uit de Bijbel beter. Hij kon ze duiden in eenvoudige taal, maar vooral gaf hij het Woord van God gestalte door zijn omgang met mensen.
De priesterstola droeg Kris met overtuiging en eerbied. Door zijn welkom buiten aan de kerkdeur voelden wij ons thuis in het huis van God. Zo was hij op vele plaatsen mensen nabij in naam van Jezus.
De kelk hief hij steeds ten volle ten hemel om samen met ons het Laatste Avondmaal te herdenken. Zo nodigde hij ons telkens uit ons leven met anderen te delen in vreugde en verdriet.
Een fles wijn staat symbool voor de gastvrijheid van Kris en de manier waarop hij het leven vierde. Een glaasje aanbieden en zo met mensen samenzijn, daar hield hij van.
Er staat ook een stoel. Kris was een priester, maar ook een vriend, een kameraad. Een goed gesprek voeren, keuvelen of de dagelijkse beslommeringen bespreken…zijn grapjes en plagerijtjes waren nooit ver weg.
Bedankt Kris, omdat je gewoon mens onder de mensen was.
Het gebed om vergeving is een bede om kracht, moed en volharding. Heer, ontferm U over ons!
De eerste lezing uit het boek Ruth is zó mooi. Het lijkt wel of Kris zelf aan het woord is:
Ik zou iets willen zeggen aan u allen die een stuk van het weefsel van mijn leven geworden zijt:
de vorm en de kleur die gij aan mijn bestaan gegeven hebt, zijn nu een lied geworden; en ik wil het altijd blijven zingen.
Er leeft een kracht in ons die maakt dat grote dingen gebeuren
zodra de paden van anderen onze paden raken;
en dan moeten we erbij zijn en het laten gebeuren.
En als de tijd van onze eigen zonsondergang zal aangebroken zijn,
dan zullen onze zaak en onze prestaties echt van niet veel tel zijn,
maar de zuiverheid en de bekommernis waarmee wij van andere mensen gehouden hebben
zal met kracht getuigen van het enorme, leven gevende geschenk
dat wij voor elkaar geweest zijn.
Waar gij gaat, daar zal ik gaan.
Waar gij leeft, daar zal ik leven.
Uw mensen zullen mijn mensen zijn.
en uw God zal ook de mijne zijn.
Waar gij sterft, daar zal ik sterven,
en ik zal dan in uw stad begraven worden.
Wij horen dan voor altijd samen
en onze liefde zal het geschenk van ons leven zijn.
Zo spreekt de Heer.
Daarna zingt het koor ‘dat het licht in ons mag blijven branden, laaiend vuur, het dove niet. God draagt ieder mensenkind op handen, looft zijn naam met een vreugdelied’.
Dan volgt het evangelie. Kris koos dit evangelie bij zijn aanstellingsviering in 2014. Toen leek het een vreemde keuze, nu zijn het profetische woorden.
Kijk uit, wees waakzaam. Want je weet niet wanneer het moment daar is. Het is als met iemand die naar het buitenland is, zijn huis heeft achtergelaten en het beheer heeft overgedragen aan zijn knechten, ieder zijn eigen taak, en aan de poortwachter heeft opgedragen om waakzaam te zijn. Wees dus waakzaam, want je weet niet wanneer de heer des huizes komt, ’s avonds laat of midden in de nacht of bij het kraaien van de haan of bij het eerste ochtendlicht, zodat hij niet onverwacht komt en jullie in slaap vindt. Wat Ik jullie zeg, zeg Ik tegen iedereen: wees waakzaam.’
In zijn homilie benadrukt Deken Jan nogmaals dat Kris in de eerste plaats een mens onder de mensen was. Dat hij een priester met sneakers was, zonder veel poespas en liefst zo weinig mogelijk formaliteiten maar een priester die de mensen nabij was.
Herinneringsboom
In de grote boom vol herinneringen die vooraan bij Kris staat, hangen heel wat kaartjes met boodschappen voor hem en zijn familie. In de dagen voor de uitvaart kregen mensen uit alle parochies de kans om woordjes van troost of bemoediging te delen. De boom wordt achteraf op het kerkhof in Peer, dicht bij Kris, geplant als herinnering.
Waarom een boom? De boom is het symbool van de Genesisbeweging, een initiatief waar Kris zich met hart en ziel voor inzette.
Maar ook in alle parochies, overal waar hij kwam, wilde hij jonge mensen en mensen jong van hart samenbrengen, ieder met zijn of haar mogelijkheden en onmogelijkheden, ieder met zijn of haar noden en behoeften. Hij voelde aan dat vele mensen op zoek waren naar iets dat hun leven zin kan geven. Kris wilde een poging doen om samen, niet alleen, op zoek te gaan naar vormen van vieren, van gemeenschap, van zorg dragen en geloof delen, zodat iets van dat zoeken kon veranderen in een antwoord. Net zoals deze boom wilde hij groeien en vruchten dragen.
In de voorbeden werd uitdrukkelijk gebeden voor Kris en zijn familie en voor allen voor wie Kris een deel van hun leven was. Ze drukten ook onze dankbaarheid uit voor de herderlijke zorg van Kris. Er was ook aandacht voor de zieken en gekwetsten, en ook voor de kinderen en jongeren die Kris heel nauw aan het hart lagen.
Daarna plaatst de naaste familie van Kris licht bij hem als teken voor onze warme genegenheid voor hem. Voor velen was hij licht en warmte maar licht betekent ook hoop.
Tijdens de offergang kunnen we Kris voor de laatste keer groeten. Ondertussen zien we foto’s van Kris als kleine jongen, jong-volwassene, zijn priesterwijding, zijn leven bij de Salesianen en zijn laatste zeven jaren in onze parochies.
Na de communie neemt Eva, zijn petekind, het woord. Haar uitstappen met oom Kris waren steevast onvergetelijke dagen. Ze herinnerde zich ook dat hij sprak over zijn kleine familie in Antwerpen en zijn grote Limburgse familie.
Marc, broer van Kris, bedankt iedereen van Erpekom tot Kleine Brogel. Net als Kris, heel spontaan, zonder briefke, zegt hij uit de grond van zijn hart: ‘Kris was hier graag! Hij is hier helemaal open gebloeid. Jullie hadden Kris nodig, maar Kris had jullie ook nodig…’
En dan klinkt : ‘Mens voor de mensen zijn, herder als God, trooster voor groot en klein, zo lief als God’
Nele, zijn trouwe vriend is er nu ook bij. Kris was een echte herder met zijn hond. Vaak zorgde Nele’s aanwezigheid ervoor dat het ijs in gesprekken snel gebroken werd. Hoewel dat bij Kris ook zonder hond geen probleem was.
Afscheidsliturgie
Bart Coenegrachts spreekt namens de bisschop woorden van dank uit voor Kris. ‘In Hasselt hoorden we alleen maar positieve geluiden vanuit Noord-Limburg’.
Kris, zoveel in jou was levensvreugde en levenswil. Wij branden wierook rond je dode lichaam om je de eer te brengen die je hebt verdiend. Wierook om te getuigen dat je in alle eenvoud groot was, wierook om je nog even mee te dragen naar het licht en je voorzichtig los te laten. Wij bidden dat je met blijdschap wordt onthaald bij de Heer.
Slotgebed
God,
dankbaarheid vult ons hart om wie hij was,
om wat hij deed, om hoe hij van zoveel mensen hield.
Laat hem nu thuis zijn bij U,
geborgen in Uw liefde, voor altijd,
verenigd met al degenen die hem voorgingen,
maar ook verenigd met ons die nog op weg zijn.
God,
blijf bij ons in moeilijke, donkere dagen,
wees onze toevlucht en onze kracht,
zodat wij verder kunnen leven met Uw hoop in ons hart.
Op de tonen van ‘Ten Paradijze’ verlaat de kist met het lichaam van Kris de kerk...
Kris, vanaf nu moeten we elkaar blijvend missen. Maar zoals de eerste leerlingen met het nodige vallen en opstaan aan de weg hebben getimmerd, zo krijgen wij diezelfde opdracht. Gelukkig staan we er niet alleen voor. In alle parochies proberen mensen steeds opnieuw om van de kerk een gastvrij plekje te maken waar iedereen terecht kan. Dat was jouw grote droom met het huis van God. Laten we als eerbetoon die droom proberen waar te maken.
We willen iedereen uitdrukkelijk danken voor de vele blijken van troost en medeleven die we mochten ontvangen op papier, via het digitale rouwregister en via mail. Er hingen heel wat kaartjes in de boom. Velen kwamen vrijdagavond een laatste groet brengen aan pastoor Kris.
We hopen dat we met de drie parochiebladen en de extra editie de pijn een beetje hebben kunnen verzachten en hebben laten voelen dat niemand er alleen voor staat. We hoeven maar naar boven te kijken….
Kom nu maar tot rust
en wees gerust
al wat je ons hebt gegeven
is niet vergeten,
maar dragen we mee
voor de toekomst
