Niets mag op dit moment, buiten thuisblijven en/of in je bubbel blijven. Alles wat ‘samen’ is, wordt geband omwille van het virus.
Kunnen we dan van deze vasten iets maken waar we anders niet zo veel tijd voor hebben?
Want wie wat dieper kijkt, merkt dat corona ons confronteert met onszelf: wie zijn we als mens en waar zijn we mee bezig. Dit omdat vele zaken, die we zo vanzelfsprekend achtten en onbewust gebeurden, nu niet meer kunnen en ons gewone leventje ernstig overhoop wordt gehaald waardoor we dingen missen.
Zeker als gelovige worden we met onszelf, onze verlangens, tradities en gewoontes geconfronteerd daar ze vaak niet meer kunnen. We mogen niet samenkomen. En dat is waar we als christenen vaak goed in zijn. Dit roept vragen op naar wie we ten diepste zijn en wat we willen, ook als geloofsgemeenschap. De vasten geeft ons de kans om hier even bij stil te staan, naar wie we zijn maar zeker ook in onze verhoudingen met onze medemens.
Roept Broederlijk Delen ons op om solidair te zijn, dan roept corona ons op om te kijken naar onze (dagdagelijkse) relaties en routines.
Wie missen we? Welke gewoontes hebben we moeten opgeven?
Tegelijkertijd worden deze gewoontes, dingen die we deden zonder daar veel vragen bij te stellen, in vraag gesteld. Dit omdat de routine in ons leven overboord moet worden gezet. Wat we altijd al deden zonder veel vragen, kan nu niet. Geen ontmoetingen meer via onze verenigingen, geen indoor-groepssporten meer, geen cafébezoek na een wandeling of een andere activiteit met mensen die we (in min- of meerdere mate) belangrijk vinden. Het leven is gedeeltelijk stilgevallen. En wanneer iets stilvalt, komt de reflectie, de bezinning, al is het niet altijd gewenst of bewust.
Woestijnervaringen
Als men in de vasten steeds spreekt over woestijnervaringen, dan heeft dit met dat stilvallen te maken. In de woestijn is er dat ons kan afleiden. Geen prikkels op onze zintuigen door mensen of gebeurtenissen. Niets leidt ons af van eens naar ons zelf te kijken: wie we zijn, wat we doen of ook niet doen. In dat opzicht geven deze coronatijden ons de kans op een woestijnervaring, ook al is het deze keer geen bewuste keuze. We worden er mee geconfronteerd daar we het moeten missen.
De vasten kan hierop inspelen. In deze periode worden we doorheen de Bijbelse lezingen die worden aangeboden, vaak uitgenodigd om even stil te staan bij ons leven.
En dan te kijken naar wat er goed en minder goed gaat. Wat zijn onze verslavingen, ons vastgeroest liggen in gewoontes en meningen, onze routines die zo een deel van ons leven zijn geworden dat we er ons zelfs niet meer van bewust zijn.
En laat daarom deze vasten of veertigdagentijd maar eens een periode zijn om dit alles onder ogen te zien, als was het maar omdat we er toch mee geconfronteerd worden. Niet voor niets noemt men de vasten een tijd van uitzuivering. Verplicht corona ons om wat stil te vallen, laat de reflectie daarop dan maar toe. Wanneer het Pasen wordt kan er hopelijk iets van verrijzenis komen, al was het maar om een gedeelte van ons oude, vertrouwde leven terug op te nemen. We zullen dat oude leven langzaam moeten terug opnemen.
Laten we het veel bewuster doen en blij zijn met elke (kleine) stap. En van de dingen waar we blij van waren dat ze niet waren, laten we die maar in de mate van het mogelijke, definitief opzij zetten.
Pastoor Kris
