Overlijden pastoor Kris | Kerknet
Overslaan en naar de inhoud gaan

Recent bezocht

Bekijk je recent bezochte microsites, auteurs en thema's
kerknet
  • Hulp
  • Startpagina portaal
  • Mijn parochie
  • Aanmelden of registreren
Menu
  • Startpagina
  • Kerk
  • Vieringen
  • Shop
  • Zoeken

Pastorale eenheid Tabor Peer

  • Startpagina
  • Contacten
  • Zoeken
  • Meer
    • Zoeken
    • Pastorale eenheid Tabor Peer Vieringen Parochiesecretariaten Dekenaat Pelt Fotoalbum PE Tabor Peer Sacramenten
      DoopselEerste communieVormselHuwelijkBij een overlijdenZiekencommunie en - zalving
      Jeugdpastoraal Troostplekken en troostwandelingen (Her)abonnering Kerk & leven Lokale bladzijden K&L Groot-Peer Lokale bladzijden K&L Wijchmaal Facebookpagina Livestream Sint-Trudokerk Peer Webmaster
Deel op Facebook
Deel op Twitter
Deel via e-mail
Pastorale eenheid Tabor Peer Vieringen Parochiesecretariaten Dekenaat Pelt Fotoalbum PE Tabor Peer Sacramenten
DoopselEerste communieVormselHuwelijkBij een overlijdenZiekencommunie en - zalving
Jeugdpastoraal Troostplekken en troostwandelingen (Her)abonnering Kerk & leven Lokale bladzijden K&L Groot-Peer Lokale bladzijden K&L Wijchmaal Facebookpagina Livestream Sint-Trudokerk Peer Webmaster

Overlijden pastoor Kris

Laatste aanpassing op maandag 17 mei 2021 - 22:34
Afdrukken
Op donderdagnamiddag 29 april bereikte ons het droeve nieuws dat pastoor Kris overleden is.
Een woordje van Michel Plessers namens het parochieteam van Wijchmaal Mijmeren over Kris, een woordje namens het parochieteam van Kleine-Brogel Een woordje van Piet en Mieke Vandeur namens Het Genootschap van Onze Lieve Vrouw van zeven Weeën
Een woordje van E.H. Tony Poorters, voormalig deken in Peer Een woordje van deken Jan Philippe Een woordje van Els, lid van het team van de pastorale eenheid Tabor Peer
Een woordje van parochieassistente Marleen    
E.H. Kris Van Strydonck © Parochie Kleine-Brogel
Pastoor Kris Van Strydonck © Parochie Kleine-Brogel
Gedenkplek pastoor Kris © Parochie Peer
Vorige Volgende

De draad is niet gebroken!

Toen we die donderdag 29 april het plotse overlijden van pastoor Kris vernamen was onze eerste reactie: “Dat kan niet zijn, dat is niet rechtvaardig.”

In deze onwezenlijke coronatijden met een beperking in ons praktiseren is het al zo erg en nu dit. Dit is veel te plots, hij is nog veel te jong. Hij had als waardig priester nog zoveel plannen en inspiratie, hij baande de weg en wij hadden de betrachting om hem daarin te volgen.

Toen onze opstandigheid, vergeef ons het woord, wat was weggeëbd moesten we denken aan de woorden van Augustinus uit een troostbrief die hij schreef aan Sapida wiens broer overleden was.

“Ween niet.
De dood is niets.
Ik ben slechts naar de andere kant.
Ik ben mezelf, jij bent jezelf.
Wat we voor elkaar waren, zijn we nog altijd.
Noem me zoals je me steeds genoemd hebt.
Spreek tegen me zoals weleer,
op dezelfde toon, niet plechtig, niet triest.
Lach om me wat ons samen heeft doen lachen.
Denk aan mij, bid met mij.
Spreek mijn naam uit thuis,
zoals je altijd gedaan hebt
zonder hem te benadrukken, zonder een zweem van droefheid.
Het leven is wat het altijd is geweest.
De draad is niet gebroken.
Waarom zou ik uit je gedachten zijn?
Omdat je me niet meer ziet?
Nee, ik ben niet ver, juist aan de andere kant van de weg.
Zie je, alles is goed.
Je zult mijn hart opnieuw ontdekken en er de tederheid terugvinden.
Dus, droog je tranen en ween niet, als je van me houdt.”

Een goed mens laat sporen na. In de afdruk van Kris’ stappen zien we het duidelijk: zijn geloof en inzet om van onze geloofsgemeenschappen hoopvolle plekken te maken. Wegen te banen om mekaar in een hartelijke en ongedwongen sfeer te ontmoeten.

Geschiedenis is een verhaal van lang geleden en van gisteren. Maar geschiedenis zou geen verleden zijn als er geen morgen uit voortkwam.

Bij het overlijden van een lieve medemens is er droefheid. Dat is er zeker ook vandaag bij het verlies van pastoor Kris. Maar ook voor ons is het goed te zien dat er – ondanks onze pijn – vooral reden is tot dankbaarheid. We weten dat hij ook dankbaar was voor al het goede en mooie dat hij mocht beleven.

Er is ook:

Dankbaarheid dat we Kris mochten kennen en ontmoeten.
Dankbaarheid voor de warme woorden waarmee hij ons enthousiasmeerde.
Dankbaarheid voor de goede verstandhouding.
Dankbaarheid omdat hij dankbaar was voor onze inzet en ons geloof om te bouwen aan een wereld waar het goed is om te leven.
Dankbaarheid voor de mensen voor wie hij korven vol geluk en vriendschap gaf, zijn vrienden, zijn familie, zijn leerlingen, zijn parochianen,…….
Dankbaarheid omdat hij zoveel met ons wilde delen, onze zorg maar ook ons klein geluk.
En misschien ook: dankbaarheid voor ons geloof dat Kris nu verder leeft bij de Heer.

De woordkunstenares Kris Gelaude schreef ooit:

“Een dankbaar hart is
als vruchtbare grond.
Daarin gaat niets verloren.
Al het gegevene kan er ontkiemen,
Om zelf weer vrucht te dragen.
Honderdvoudig.”

De leegte zal de komende dagen en weken groot zijn.
Maar de draad is niet gebroken.
Ook voor ons is het waar dat we enkel door dankbaar te zijn ‘redding’ kunnen vinden:
Troost voor onze pijn en kracht om moedig verder te leven.

Michel Plessers namens het parochieteam van Wijchmaal

Mijmeren over pastoor Kris. Een woordje vanuit Kleine-Brogel

Onze goede pastoor Kris is niet meer…

We durven er bijna niet aan denken dat onze parochie, dat de federatie Peer, verder moet zonder onze pastoor.

Kris was zo begeesterend aanwezig. Iemand zei me tijdens het wandelen: ‘Ik had er zo ontzettend naar uitgekeken hem weer de eerste keer achter het altaar te zien staan en hem te horen voorgaan. Ik luisterde zo graag naar hem als hij de mis deed’. Dat was wat Kris goed kon: de christelijke boodschap brengen voor iedereen. In een paar woorden zeggen wat er bedoeld werd met die woorden uit de bijbel. Ons geloofs- en levensvitamines aanreiken om weer even verder te kunnen. De vieringen waren voor hem dan ook héél belangrijk. Samen het geloof vieren in woord en gebed, niet te stijf, niet te plechtig, doorspekt met een grapje of een anekdote, maar steeds vol eerbied voor het heilige. En dit alles opgeluisterd met mooie muziek! Daar kon hij van genieten. En achteraf samen in de kerk, een glaasje heffen, een koffietje drinken, dat deed hij graag. Hij bewoog zich graag onder de mensen, genoot van het samenzijn, van de verbondenheid.

Hij ging prat op ons verenigingsleven en volgde met aandacht hun werking. Ook de school was een plaats waar hij graag binnenliep. Op de verbinding school-parochie zette hij in, die wilde hij nog versterken. Ook onze jongeren lagen hem zeer nauw aan het hart. Zijn geloof in hen was groot. Hij was fier op hen. Hij probeerde aan iedereen te denken. ‘We moeten nog meer inzetten op dienstbaarheid’, zei hij vaak. ‘Dat is kerk vormen’, herhaalde hij dan, ‘dienstbaar zijn voor alle mensen, vooral voor hen die niet zo goed meer mee kunnen’.

Kris was en kon nog zoveel meer. Hij was een familiemens, een oom, een levensgenieter, een dierenvriend, een kok, een bakker, een organisator… 

Hij had nog zoveel plannen, hij wilde nog zoveel doen. Zijn ongeduld was groot om als priester-moderator de verschillende parochies van Peer te ondersteunen maar ook samen te brengen. De ‘eerste viering’ na corona werd in zijn hoofd al vaak voorbereid. De ‘aanstellingsviering als priester-moderator, met aan zijn zijde het Taborteam, had hij met spijt al zo vaak moeten verplaatsen.

2022 zou het jaar van Maria worden in groot Peer. De mensen heeft hij al bij elkaar gebracht, de lijnen uitgezet, de ideeën reeds verzameld.

Wij allemaal kunnen nog zoveel over hem vertellen en wellicht zullen we dat ook nog vaak doen. Maar nu moeten wij verder. Als een handvol bange mensen, willen blijven samenkomen en Kerk vormen, vanuit Gods adem, vanuit Zijn Zoon die ons zoveel gaf om verder te kunnen. Alleen weten we nog niet goed hoe. Laten we eerst durven rouwen en verdrietig zijn… Laten we eerst de pijn van het afscheid toelaten en verwerken. Laten we eerst elkaar nabij zijn in verdriet en gebed.

Maar dan wordt het Pinksteren! Laten we bidden dat de pinkstervlam van God ons opnieuw mag bezielen, nog meer dan voorheen. Dat ze ons beweegt tot liefhebben, tot handelen, tot aandacht hebben voor iedereen. Dat de Pinkstervlam van God ons mag helpen de deuren weer open te gooien voor de Kerk van morgen, zonder angst en vrees. Dit is misschien de beste manier om onze pastoor Kris te eren. En we hopen erop, ja we rekenen er zelfs op, dat hij ons helpt en stuurt, gaandeweg, van dag tot dag, van week tot week, van feest tot feest, en ons helpt steeds opnieuw binnen te komen in de geheimen van het geloof.

Onze gedachten gaan uit naar de familie van Kris, naar zijn bejaarde moeder, naar zijn broer en zijn gezin. We wensen hen veel sterkte en moed om met dit verlies om te gaan. Zij mogen fier zijn zo’n zoon, zo’n broer, zo’n oom te hebben gehad.

Kris, je hebt een dapper spoor getrokken. Daar zijn we je ontzettend dankbaar voor. Je was een mooi mens, een goede vriend, een fijne priester. En wees gerust, voor je hond ‘Nele’ wordt goed gezorgd. Het ga je goed daarboven! En doe ze allemaal de groeten!

Miet Geerits namens de parochieraad van Kleine-Brogel

Woordje namens het Genootschap van Onze Lieve Vrouw van Zeven Weeën

Roem niet op de dag van morgen, want gij weet niet wat hij u brengen zal”.

Deze woorden uit het Boek der Wijsheid passen zo wonderwel bij het plotse en onverwachte heen gaan van onze pastoor moderator Kris.

Ondanks de vele moeilijkheden die de covid 19 epidemie al veroorzaakte wanneer Kris midden vorig jaar Deken Tony Poorters opvolgde, wist hij onmiddellijk zich geliefd te maken en als priester ons te ondersteunen en aan te moedigen in deze moeilijke tijd, zeker ook op pastoraal vlak. Wij gaan hem enorm missen, ook nu wij met Het Genootschap van O.-L.-Vrouw ons dienen aan te passen in deze zo snel veranderende tijden.

Toen er in september vorig jaar voor het eest in vele jaren geen processie kon doorgaan, heeft Kris voor ons een prachtige folder opgesteld die wij persoonlijk of in kleine groep konden gebruiken bij de ommegang langs de zeven vestkapellen tijdens de september dagen. Voor ons zal deze folder een ontroerende herinnering blijven aan zijn zo korte en kostbare verblijf in onze parochie.

We zijn er zeker van dat Kris voor ons hier boven zal ten beste spreken.

Piet en Mieke Vandeur namens het Genootschap van Onze Lieve Vrouw van Zeven Weeën

Een woordje van deken Jan Philippe

Zoals voor velen in de parochies van Peer kwam ook in het dekenaat het bericht van het overlijden van pastoor Kris Van Strydonck als een donderslag bij heldere hemel. Op maandag dat hij terugkeerde van de Achelse kluis liet hij nog weten dat hij in quarantaine ging. De volgende dagen was er regelmatig contact. Hij was aardig ziek, maar het leek langzaam aan beter te gaan. Donderdag was er echter plots ongerustheid. Geen reactie meer op mails of telefoontjes. En wat later werd het bange voorgevoel bevestigd. Heel de decanale ploeg, de parochieassistenten, diakens en priesters van het prille dekenaat Pelt zijn er stil van.

Kris was voor ons een heel gewaardeerde collega. Zijn geloof in de toekomst en zijn verlangen om nieuwe wegen te zoeken waren voor velen van ons inspirerend. Het afgelopen jaar betekende voor hem een hele omwenteling door de nieuwe opdracht die hij van de bisschop kreeg. Maar al snel vond hij terug zijn draai. In februari vertelde hij nog dat hij er zin in had om aan de slag te gaan eens de beperkingen van corona het mogelijk zou maken. Maar het heeft niet mogen zijn.

Kris was een priester met de twee voeten op de grond, ongedwongen, die samen met anderen wilde zoeken naar wat het Evangelie voor mensen van vandaag kon betekenen. Fijngevoelig voor wat mensen mee moesten dragen in hun leven.

Deze Paastijd daagt ons uit te groeien in het geloof dat er door Gods genade altijd nieuw leven zal zijn, dat al doorkruist de gang van het leven onze plannen, God ons nooit loslaat. Dit is onze hoop voor Kris en onze troost nu plots alles zo radicaal voor ons is veranderd.

E.H. Deken Jan Philippe
 

Een woordje voor pastoor Kris

‘Het kan verkeren’ zei Bredero. Deze uitspraak die vroeger vaak te pas en te onpas werd gebruikt is misschien ook nu weer van toepassing. Het waren de openingswoorden van het laatste ‘Woordje van pastoor Kris’ dat in het parochieblad verscheen en op de website van de pastorale eenheid stond. De dingen blijven inderdaad niet zoals ze zijn. Het nieuws dat we donderdag als gemeenschap ontvingen, kwam als een donderslag bij heldere hemel. Pastoor Kris is overleden. We kunnen het niet geloven.

Maar als ik dat ‘Woordje’ nu opnieuw lees, geeft het me toch kracht en bemoediging. Pastoor Kris sprak over het al dan niet vieren met Pasen, maar was hoopvol. Ook al waren er geen vieringen, toch zorgden verschillende vrijwilligers in de verschillende parochies ervoor dat de kerken open waren en mooi ingericht werden in deze Paastijd. Het vervolg van de tekst klonk bijna profetisch: Maar het is natuurlijk allemaal maar een vervangproduct voor wat de Paasvieringen echt zijn: een gemeenschap die samenkomt om een God te vieren die ons niet loslaat, zelfs wanneer de dood er zich mee komt moeien. Want dat is toch het mooie aan heel het verrijzenisgebeuren: God laat ons niet in de steek. Ik weet wel, woorden zijn geduldig. Ondanks al die (al dan niet) mooie woorden, inclusief de mijne, zitten we met een leegte.

Die leegte is er nu al en zal de komende weken nog pijnlijker worden. Pastoor Kris leerde me dat we, ondanks de moeilijke en onzekere omstandigheden, de hoop moeten blijven bewaren. Er werd in het Taborteam en in de verschillende parochieteams al voorzichtig gesproken over ‘opnieuw beginnen’ na corona met de installatie- en aanstellingsviering in augustus. Het zou een frisse, nieuwe start zijn als pastorale eenheid, een verrijzenis als het ware. Ook de Mariale Feesten van 2022 zouden een boost geven aan Peer. Achter de schermen was een groep vrijwilligers in coronatijd onder impuls van pastoor Kris al bezig met de voorbereidingen. We zouden deze donderdagavond zelfs weer digitaal vergaderen. En ook nu weer klinkt de tekst profetisch: Het zal met de nodige gaten zijn. Er is nu een enorm groot gat gevallen. Pastoor Kris had een droom met onze gemeenschap en zette zich daar met hart en ziel voor in. Hij wilde werken aan de parochie van de toekomst. Hij drukte het uit als volgt: Geen eenheidsworst, maar een plek, letterlijk en figuurlijk, waar ieder op zijn eigen wijze mag en kan deelnemen aan het leven van die christelijke gemeenschap. Het was zijn Paaswens voor dit jaar. En hij besefte heel goed dat hij die opdracht niet alleen kon vervullen. Met de steun van velen in de verschillende parochies werd aan die nieuwe weg getimmerd. Pastoor Kris was dankbaar voor elke inspanning, groot of klein.

Daarom is het nu aan ons. Dat we die droom niet loslaten, ook al is pastoor Kris er niet meer. Ik ben er zeker van dat hij zou zeggen: Doe maar verder, we moeten opnieuw beginnen. Pasen is het feest van de Verrijzenis, ook na corona. Ik hou van hierboven wel een oogje in het zeil. En zorg goed voor Neleke.

Pastoor Kris, het ga je goed. Je zal enorm gemist worden.

Els, lid van het team van de pastorale eenheid

Een woordje van E.H. Tony Poorters, voormalig deken in Peer

“Het kan niet zijn”

Grote verslagenheid. Wat een ramp voor Peer en voor het dekenaat, welk een pijn voor de gemeenschap van Don Bosco, wat een tegenslag voor onze bisschop. Wat een verdriet voor zijn moeder, voor zijn broer en familie, voor de parochianen… Zo’n jonge mens nog! Wat is corona toch een gevaarlijke ziekte!

Bijna iedereen die ik donderdagavond 29 april hoorde via telefoon of berichtjes gaf uiting aan zijn of haar verdriet, verbijstering, pijn, ongeloof. “Ik kan het niet geloven. Het is zo onwezenlijk. Ik geraak niet vooruit. Dat mocht toch niet gebeuren. Lieve Heer, sta ons bij, wij hebben straks geen priesters meer!”

In het parochieblad van Peer dat ik net uit mijn brievenbus haal hier in de Kloosterstraat van Bilzen, staat al de foto van pastoor Kris… een foto van 29 augustus 2019, genomen bij een vergadering van het federatieteam in de dekenij, in het huis waar hij gestorven is, zo onverwacht en zo jong.

“En wij leefden in de hoop”

De twee leerlingen van Emmaüs (Lucas 24, 13 – 35) vertellen hun droefheid aan elkaar wanneer ze weggaan van Jeruzalem, de plaats van Jezus’ lijden en sterven. Onderweg gaat een vreemdeling de weg met hen mee. En aan hem verhalen ze het wedervaren van wat gebeurd is… Aan het einde van hun relaas over Jezus, zeggen ze: “En wij leefden in de hoop dat Hij degene zou zijn die Israël ging  verlossen!”

Kris was een man die veel hoop koesterde voor de nabije toekomst en die dit ook kon overbrengen op zijn medewerkers. Ja, met Tabor – de nieuwe naam voor de Pastorale Eenheid Peer – waaide een nieuwe wind. Pastoor Kris heeft het grote denkwerk vorige twee jaren hiervoor gedaan. Hij was vol goede hoop op vernieuwende initiatieven. Na corona zou alles weer met frisse moed aangepakt worden. Als Kerk en als parochies het verschil maken: zo kunnen we ‘relevant” zijn, zo zal er nieuw leven komen, ook met de jongeren.

Aan de jongeren in het onderwijs, in Helchteren en Hechtel, daar heeft Kris zijn hele jonge leven als Salesiaan van Don Bosco aan gewijd. Toen hij de leeftijd van 50 jaar bereikte, heeft hij een half jaar “sabbat-tijd” gekregen… en is hij stilaan de weg naar de parochiepastoraal opgegaan.

Zo kreeg Wijchmaal en Kleine-Brogel een jonge inwonende priester  in augustus 2014 en waren wij in de federatie en het dekenaat Peer heel blij met de komst van Kris als medepastoor van heel de federatie Peer. Ja, hij was voor Jan Philippe, de nieuwe deken van Pelt, een goede medestander voor de uitbouw van de pastoraal in de nabije toekomst.

De mensen die hem van nabij mochten kennen, zullen vertellen over zijn ondernemingslust, zijn snelheid van beslissingen, zijn handigheid in praktische zaken, maar vooral zijn ze onder de indruk van zijn bezieling en leiderschap. Daarbij had hij de gave van het woord en de dienstbaarheid van een echte priester. Onze Lieve Heer navolgen en Hem dienen dat was en bleef zijn levensdoel. In het leven als parochiepriester vond hij een nieuwe uitdaging om zijn rijke talenten te laten gedijen. Steeds had hij het welzijn van allen voor ogen, steeds de ogen gericht op Jezus, de goede Herder.

“Blijf bij ons, Heer”

Het Emmaüs-verhaal laat die vreemdeling dan spreken over de Schriftwoorden die op het lijden, het sterven en het verrijzen van Jezus van toepassing zijn… “Blijf bij ons, Heer, want de avond valt…” In deze dagen van rouw en verdriet mogen wij bij elkaar en bij de H. Schrift nieuwe moed vinden, mogen wij in de eucharistie de Heer nabij weten, ook in deze moeilijke tijden. Laten wij de Heilige Geest bidden om nieuw zicht op de toekomst, om moed en wijze beslissingen bij onze bisschop, om hernieuwd geloof bij de inzet van zovelen, om roepingen tot evangelisch leven. Mogen wij bij Maria, O. L. Vrouw van VII Weeën, het vertrouwen vinden en de kracht van de liefde, die trouw blijft in goede en kwade dagen. Vanuit Bilzen en Hoeselt, mijn meevoelen met u allen in Peer en omstreken, mijn gebed voor familie en voor allen die verdriet hebben om Kris zijn heengaan, mijn dankbare waardering voor zovelen die zich inzetten in parochie en gemeenschap.

Tony Poorters, pr.

Herinnering aan Kris

Kris,

Eens had je een droom

‘Een nieuwe beweging die jonge mensen en mensen jong van hart wil samenbrengen’. In maart 2016 kwamen we voor de eerste keer, met twaalf mensen, samen om hierover van gedachten te wisselen. We leken wel de twaalf apostelen die spraken over mekaars dromen en wensen in verband met een nieuwe geloofsgemeenschap, wat de start werd van de Genesisbeweging.

De drie pijlers

‘Ontmoeting, vieren en engagement’ waren voor jou heel belangrijk. Jaren heb je je geëngageerd voor de Heer in de parochies van Peer. Je sprak met hart en ziel vanuit je ervaringen op school, speelplein, het dagelijks leven en zelfs je hond Nele haalde je aan in je preken. Als voorganger ging je onze vieringen voor en rekende je erop dat mensen actief deelnamen; door samen te zingen, een eigen voorbede te schrijven en zelfs bij de preek mochten we reageren. Tenslotte vond je de ontmoeting na de viering nog het belangrijkste. Of het nu met een tas koffie of een pint was “daar ontstaan de beste gesprekken”, zei je altijd.

Genesisbeweging

Eén keer per maand kwamen we in de kerk van Wauberg samen met de Genesisbeweging om samen te vieren. Je vond het spijtig dat je niet kon blijven tijdens de ontmoeting na de viering want meestal moest je nog elders de eucharistie voorgaan. Kris we zullen je werk trachten voort te zetten. Jij was een priester met het hart op de juiste plaats. Bedankt!

Marleen Brebels, parochie-assistente

Pastoor Kris tijdens een Genesisviering in Wauberg © Els Agten

Lees meer

Gedenkplek voor pastoor Kris in de kerk van Peer © Parochie Peer
readmore

Herinneringen aan pastoor Kris

icon-icon-information
Pastoor Kris © PE Tabor Peer
readmore

Begroeting en afscheidsviering pastoor Kris

icon-icon-information
Uitvaart van pastoor Kris © Parochie Kleine-Brogel
readmore

Terugblik op de uitvaart van pastoor Kris

icon-icon-artikel

Recent bezocht

Bekijk je recent bezochte microsites, auteurs en thema's
© 2025 Kerk en Media vzw
Vacatures
Contact
Voorwaarden
YouTube
Twitter
Facebook