Overlijden pastoor Kris

Mijmeren over pastoor Kris. Een woordje vanuit Kleine-Brogel

Onze goede pastoor Kris is niet meer…

We durven er bijna niet aan denken dat onze parochie, dat de federatie Peer, verder moet zonder onze pastoor.

Kris was zo begeesterend aanwezig. Iemand zei me tijdens het wandelen: ‘Ik had er zo ontzettend naar uitgekeken hem weer de eerste keer achter het altaar te zien staan en hem te horen voorgaan. Ik luisterde zo graag naar hem als hij de mis deed’. Dat was wat Kris goed kon: de christelijke boodschap brengen voor iedereen. In een paar woorden zeggen wat er bedoeld werd met die woorden uit de bijbel. Ons geloofs- en levensvitamines aanreiken om weer even verder te kunnen. De vieringen waren voor hem dan ook héél belangrijk. Samen het geloof vieren in woord en gebed, niet te stijf, niet te plechtig, doorspekt met een grapje of een anekdote, maar steeds vol eerbied voor het heilige. En dit alles opgeluisterd met mooie muziek! Daar kon hij van genieten. En achteraf samen in de kerk, een glaasje heffen, een koffietje drinken, dat deed hij graag. Hij bewoog zich graag onder de mensen, genoot van het samenzijn, van de verbondenheid.

Hij ging prat op ons verenigingsleven en volgde met aandacht hun werking. Ook de school was een plaats waar hij graag binnenliep. Op de verbinding school-parochie zette hij in, die wilde hij nog versterken. Ook onze jongeren lagen hem zeer nauw aan het hart. Zijn geloof in hen was groot. Hij was fier op hen. Hij probeerde aan iedereen te denken. ‘We moeten nog meer inzetten op dienstbaarheid’, zei hij vaak. ‘Dat is kerk vormen’, herhaalde hij dan, ‘dienstbaar zijn voor alle mensen, vooral voor hen die niet zo goed meer mee kunnen’.

Kris was en kon nog zoveel meer. Hij was een familiemens, een oom, een levensgenieter, een dierenvriend, een kok, een bakker, een organisator… 

Hij had nog zoveel plannen, hij wilde nog zoveel doen. Zijn ongeduld was groot om als priester-moderator de verschillende parochies van Peer te ondersteunen maar ook samen te brengen. De ‘eerste viering’ na corona werd in zijn hoofd al vaak voorbereid. De ‘aanstellingsviering als priester-moderator, met aan zijn zijde het Taborteam, had hij met spijt al zo vaak moeten verplaatsen.

2022 zou het jaar van Maria worden in groot Peer. De mensen heeft hij al bij elkaar gebracht, de lijnen uitgezet, de ideeën reeds verzameld.

Wij allemaal kunnen nog zoveel over hem vertellen en wellicht zullen we dat ook nog vaak doen. Maar nu moeten wij verder. Als een handvol bange mensen, willen blijven samenkomen en Kerk vormen, vanuit Gods adem, vanuit Zijn Zoon die ons zoveel gaf om verder te kunnen. Alleen weten we nog niet goed hoe. Laten we eerst durven rouwen en verdrietig zijn… Laten we eerst de pijn van het afscheid toelaten en verwerken. Laten we eerst elkaar nabij zijn in verdriet en gebed.

Maar dan wordt het Pinksteren! Laten we bidden dat de pinkstervlam van God ons opnieuw mag bezielen, nog meer dan voorheen. Dat ze ons beweegt tot liefhebben, tot handelen, tot aandacht hebben voor iedereen. Dat de Pinkstervlam van God ons mag helpen de deuren weer open te gooien voor de Kerk van morgen, zonder angst en vrees. Dit is misschien de beste manier om onze pastoor Kris te eren. En we hopen erop, ja we rekenen er zelfs op, dat hij ons helpt en stuurt, gaandeweg, van dag tot dag, van week tot week, van feest tot feest, en ons helpt steeds opnieuw binnen te komen in de geheimen van het geloof.

Onze gedachten gaan uit naar de familie van Kris, naar zijn bejaarde moeder, naar zijn broer en zijn gezin. We wensen hen veel sterkte en moed om met dit verlies om te gaan. Zij mogen fier zijn zo’n zoon, zo’n broer, zo’n oom te hebben gehad.

Kris, je hebt een dapper spoor getrokken. Daar zijn we je ontzettend dankbaar voor. Je was een mooi mens, een goede vriend, een fijne priester. En wees gerust, voor je hond ‘Nele’ wordt goed gezorgd. Het ga je goed daarboven! En doe ze allemaal de groeten!

Miet Geerits namens de parochieraad van Kleine-Brogel

Een woordje van deken Jan Philippe

Zoals voor velen in de parochies van Peer kwam ook in het dekenaat het bericht van het overlijden van pastoor Kris Van Strydonck als een donderslag bij heldere hemel. Op maandag dat hij terugkeerde van de Achelse kluis liet hij nog weten dat hij in quarantaine ging. De volgende dagen was er regelmatig contact. Hij was aardig ziek, maar het leek langzaam aan beter te gaan. Donderdag was er echter plots ongerustheid. Geen reactie meer op mails of telefoontjes. En wat later werd het bange voorgevoel bevestigd. Heel de decanale ploeg, de parochieassistenten, diakens en priesters van het prille dekenaat Pelt zijn er stil van.

Kris was voor ons een heel gewaardeerde collega. Zijn geloof in de toekomst en zijn verlangen om nieuwe wegen te zoeken waren voor velen van ons inspirerend. Het afgelopen jaar betekende voor hem een hele omwenteling door de nieuwe opdracht die hij van de bisschop kreeg. Maar al snel vond hij terug zijn draai. In februari vertelde hij nog dat hij er zin in had om aan de slag te gaan eens de beperkingen van corona het mogelijk zou maken. Maar het heeft niet mogen zijn.

Kris was een priester met de twee voeten op de grond, ongedwongen, die samen met anderen wilde zoeken naar wat het Evangelie voor mensen van vandaag kon betekenen. Fijngevoelig voor wat mensen mee moesten dragen in hun leven.

Deze Paastijd daagt ons uit te groeien in het geloof dat er door Gods genade altijd nieuw leven zal zijn, dat al doorkruist de gang van het leven onze plannen, God ons nooit loslaat. Dit is onze hoop voor Kris en onze troost nu plots alles zo radicaal voor ons is veranderd.

E.H. Deken Jan Philippe
 

Een woordje van E.H. Tony Poorters, voormalig deken in Peer

“Het kan niet zijn”

Grote verslagenheid. Wat een ramp voor Peer en voor het dekenaat, welk een pijn voor de gemeenschap van Don Bosco, wat een tegenslag voor onze bisschop. Wat een verdriet voor zijn moeder, voor zijn broer en familie, voor de parochianen… Zo’n jonge mens nog! Wat is corona toch een gevaarlijke ziekte!

Bijna iedereen die ik donderdagavond 29 april hoorde via telefoon of berichtjes gaf uiting aan zijn of haar verdriet, verbijstering, pijn, ongeloof. “Ik kan het niet geloven. Het is zo onwezenlijk. Ik geraak niet vooruit. Dat mocht toch niet gebeuren. Lieve Heer, sta ons bij, wij hebben straks geen priesters meer!”

In het parochieblad van Peer dat ik net uit mijn brievenbus haal hier in de Kloosterstraat van Bilzen, staat al de foto van pastoor Kris… een foto van 29 augustus 2019, genomen bij een vergadering van het federatieteam in de dekenij, in het huis waar hij gestorven is, zo onverwacht en zo jong.

“En wij leefden in de hoop”

De twee leerlingen van Emmaüs (Lucas 24, 13 – 35) vertellen hun droefheid aan elkaar wanneer ze weggaan van Jeruzalem, de plaats van Jezus’ lijden en sterven. Onderweg gaat een vreemdeling de weg met hen mee. En aan hem verhalen ze het wedervaren van wat gebeurd is… Aan het einde van hun relaas over Jezus, zeggen ze: “En wij leefden in de hoop dat Hij degene zou zijn die Israël ging  verlossen!”

Kris was een man die veel hoop koesterde voor de nabije toekomst en die dit ook kon overbrengen op zijn medewerkers. Ja, met Tabor – de nieuwe naam voor de Pastorale Eenheid Peer – waaide een nieuwe wind. Pastoor Kris heeft het grote denkwerk vorige twee jaren hiervoor gedaan. Hij was vol goede hoop op vernieuwende initiatieven. Na corona zou alles weer met frisse moed aangepakt worden. Als Kerk en als parochies het verschil maken: zo kunnen we ‘relevant” zijn, zo zal er nieuw leven komen, ook met de jongeren.

Aan de jongeren in het onderwijs, in Helchteren en Hechtel, daar heeft Kris zijn hele jonge leven als Salesiaan van Don Bosco aan gewijd. Toen hij de leeftijd van 50 jaar bereikte, heeft hij een half jaar “sabbat-tijd” gekregen… en is hij stilaan de weg naar de parochiepastoraal opgegaan.

Zo kreeg Wijchmaal en Kleine-Brogel een jonge inwonende priester  in augustus 2014 en waren wij in de federatie en het dekenaat Peer heel blij met de komst van Kris als medepastoor van heel de federatie Peer. Ja, hij was voor Jan Philippe, de nieuwe deken van Pelt, een goede medestander voor de uitbouw van de pastoraal in de nabije toekomst.

De mensen die hem van nabij mochten kennen, zullen vertellen over zijn ondernemingslust, zijn snelheid van beslissingen, zijn handigheid in praktische zaken, maar vooral zijn ze onder de indruk van zijn bezieling en leiderschap. Daarbij had hij de gave van het woord en de dienstbaarheid van een echte priester. Onze Lieve Heer navolgen en Hem dienen dat was en bleef zijn levensdoel. In het leven als parochiepriester vond hij een nieuwe uitdaging om zijn rijke talenten te laten gedijen. Steeds had hij het welzijn van allen voor ogen, steeds de ogen gericht op Jezus, de goede Herder.

“Blijf bij ons, Heer”

Het Emmaüs-verhaal laat die vreemdeling dan spreken over de Schriftwoorden die op het lijden, het sterven en het verrijzen van Jezus van toepassing zijn… “Blijf bij ons, Heer, want de avond valt…” In deze dagen van rouw en verdriet mogen wij bij elkaar en bij de H. Schrift nieuwe moed vinden, mogen wij in de eucharistie de Heer nabij weten, ook in deze moeilijke tijden. Laten wij de Heilige Geest bidden om nieuw zicht op de toekomst, om moed en wijze beslissingen bij onze bisschop, om hernieuwd geloof bij de inzet van zovelen, om roepingen tot evangelisch leven. Mogen wij bij Maria, O. L. Vrouw van VII Weeën, het vertrouwen vinden en de kracht van de liefde, die trouw blijft in goede en kwade dagen. Vanuit Bilzen en Hoeselt, mijn meevoelen met u allen in Peer en omstreken, mijn gebed voor familie en voor allen die verdriet hebben om Kris zijn heengaan, mijn dankbare waardering voor zovelen die zich inzetten in parochie en gemeenschap.

Tony Poorters, pr.