Op de overgang van oud naar nieuw denk ik altijd weer terug aan het liedje dat Jules Decorte, blinde liedjeszanger en pianist, eertijds zong. Ken jij het ook nog? “Het jaar is stilletjes oud geworden, helemaal oud en helemaal grijs, net als een al te vertrouwd geworden afgezaagde wijs. Wat hebben we nog te verwachten van het jaar nu het, praktisch gesproken, voorbij is? Geen vlindertjes meer en geen bloemetjes meer, en het duurt nog zo'n tijd eer het mei is. Gonna take a sentimental journey van het één in het andere jaar. Wat je noemt 'a sentimental journey', hou de traantjes maar vast klaar. We zijn van lente naar herfst getrokken, dwars door het goed en dwars door het slecht. Menig keer zijn w’ ons lam geschrokken, maar we staan nog recht. Wat hebben we weer niet geploeterd van het jaar en gesukkeld met weeën en achen? We hebben misschien wel een keertje gehuild, maar toch ook onbedaarlijk gelachen? Wat je noemt 'a sentimental journey' in ons eigen stukje tijd. What you call a sentimental journey door die goeie ouwe eeuwigheid.”
Goed om even –met wat heimwee– terug te denken aan vroeger, aan wat voorbij is… Maar vóór ons ligt de uitdaging om het nieuwe jaar 2022 ook echt nieuw te laten zijn. Kansen en uitdagingen zullen er genoeg zijn – geschenk van de Heer én opgave. Pakken we ze samen aan? Dan maken we 2022 ‘goddelijk goed’, niet enkel voor onszelf maar ook voor elkaar, en voor al onze medemensen op deze aarde. Dat is mijn hartewens voor mezelf en voor ieder van jullie. Pastor Jan De Koster
