Nieuwjaarsbrief van de zoneploeg
Deze eerste dagen van het nieuwe jaar ontmoeten we onze familie en vrienden en wensen we elkaar het beste én vooral een goede gezondheid. Kinderen lezen plechtig hun nieuwjaarsbrief voor en vertederen ouders, grootouders, peters en meters met goede voornemens voor het nieuwe jaar. Ook wij volwassenen maken goede voornemens en dagen onszelf uit het anders en beter te zullen doen in het nieuwe jaar. En zo, zo willen ook wij als (toekomstige) zoneploeg heel graag goede voornemens maken voor het nieuwe belangrijke jaar en die uiteraard met jullie delen. Opdat het voor velen een jaar vol waardering, vertrouwen en groei mag worden.
Als ik terugdenk aan mijn eigen kindertijd dan speelden we in die kerstdagen ook samen spelletjes, o.a. ‘verstoppertje’. Je weet wel; Iemand staat met zijn gezicht tegen een muur of boom af te tellen terwijl de anderen trachten zich zo goed mogelijk te verstoppen om niet (te snel) gevonden te worden. Waar de Nederlandstalige benaming ons doet vermoeden dat het vooral gaat over het ‘verstoppen’ is de Engelstalige benaming veel duidelijker ‘hide and seek’ – ‘verbergen en zoeken’. Het gaat inderdaad over verstoppen én gevonden worden. Het spelletje zou saai zijn en nooit eindigen als er nooit iemand gevonden zou worden. Wel bij het schrijven van onze nieuwjaarsbrief moest ik terugdenken aan dat spelletje.
Met God gaat het namelijk ook zo. God lijkt vandaag, ook voor heel wat gelovigen, misschien meer dan ooit verborgen en afwezig. En toch, toch wil God zich telkens weer opnieuw laten vinden in deze wereld. Vaak worden onze ogen verblind door de dagdagelijkse dingen. We hebben geen tijd om te zoeken en te vinden. Misschien lopen we Hem gewoon voorbij en ook in de wereld gaat het er vaak zo aan toe. Maar wij worden uitgedaagd Hem te zoeken in het meest kwetsbare.
Op zoek naar een mooi voorbeeld kwam ik terecht bij onze eigen kerststal. Het zal zeker ook bij jullie thuis gebeuren, dat er, wanneer de kerststal weer bovengehaald wordt, de ene of de andere broze herder zijn hoofd of een schaap zijn poot kwijt is. Ieder jaar opnieuw worden de zwakkelingen gelijmd, en zo maken we er weer een ‘hele’ kerststal van. Er wordt nooit iets weggegooid. Integendeel, die het meeste te lijden hebben gehad, worden met de meeste omzichtigheid behandeld. Soms denk je dat wij, mensen, heel wat omzichtiger omspringen met de beelden van de kerststal dan met de schepping van God. En daarmee bedoel ik alle mensen, geboetseerd door Hem, gemaakt naar Zijn beeld. Want in het leven van alledag kijken we veeleer naar de sterke, de succesvolle en machtige. En we kijken vaak naast de gebrokene, de zwakke, de mens die te lijden heeft gehad, gescheurd en gehavend door het leven.
De eersten die het goede nieuws van de kerstnacht te horen krijgen, zijn echter niet de groten en machtigen, zoals Augustus of Herodes. Maar een stel zwakke en onaanzienlijke mensen, herders die in het open veld de wacht hielden. Zij zijn de eersten! En de drie wijzen komen een eindje later aan. Onze God is mens geworden, en de vraag die blijft, is of wij nu door Zijn menswording te vieren er zelf ook meer mens van kunnen worden: medemensen, mensen met elkaar. En dus: beter een gelijmd hoofd vol goede wil dan een stel hersens vol berekening; beter een gebroken hart dan een hart van steen; en beter vuile handen dan schone die nog nooit een ander geholpen hebben.
Kom dan maar snel naar de stal, ieder die van goede wil is, en dus niet weggooit wat gehavend is, en helen wil wie gebroken is. Onze wens voor het volgende jaar: zoek en vind! Kom en geniet van een zalig Nieuwjaar! (Deken Dirk De Gendt)
