Pasen
Is het u al opgevallen dat het in het Paasevangelie van Johannes nauwelijks over Christus gaat? Het gaat over bijna iedereen: over vrouwen, Maria van Magdala, Johannes, Petrus. Het gaat over schrik, teleurstelling, over een leeg graf, over aarzelend geloof. Maar niet over Christus. Je zou toch verwachten dat Hij op Pasen in het middelpunt van de belangstelling mag staan. Het is een verhaal, niet over Christus, maar over wat de leerlingen zien.
Het woord “zien” komt opvallend vaak voor in de tekst. Op die manier beschrijft het Paasevangelie de stappen op de weg die de leerlingen van Christus zijn gegaan. Hoe ze eerst in alle oppervlakkigheid nauwelijks tot zich lieten doordringen wat er gaande was. Alleen maar verbijstering, het graf is leeg. Pas veel later ) komt het zien van het geloof dat zijn dood niet meer telt. Dat alleen zijn Leven telt, dat door de dood niet klein te krijgen is. Dit wordt de boodschap die het leven van de vrouwen en van Petrus en Johannes gaat bepalen.
De eerste stap is het oppervlakkig bekijken. Het Paasverhaal is het verhaal van en door doodgewone mensen. Het verhaal van ons die ook niet zomaar alles geloven. We zijn mensen die vaak oppervlakkig kijken. Wat zie je dan? De buitenkant van het leven, de dood, het lege graf. Je ziet de slechte ontwikkelingen van onze tijd, de crisis. Er valt zoveel te klagen en te vrezen. Alle ellende van de wereld op TV- of mediaformaat. Oppervlakkig kijken, hier bij ons of inEuropa, waar het allemaal heen moet, met vluchtelingen, werkloosheid, ziekte, dood. Oppervlakkig gezien kom je tot uitspraken als: allemaal zinloos, machteloos, doelloos. En als je niet verder dan oppervlakkig kijkt, laat je het erbij.
De leerlingen van Christus zetten een tweede stap. Ze gaan nadenkend zien. Ze gaan vragen stellen. Ze raken betrokken. Wat is dit voor een wereld waarin de doden niet met rust gelaten worden? Hoe kan het bestaan dat mensen elkaar de dood aan doen? Waar is God, bij al onze vragen? En zou het kunnen bestaan? Zou het niet helemaal uitzichtloos zijn? Zou God een nieuwe wending aan ons leven geven? Nadenkend kijken naar het leven. Kijken naar de zere plekken, naar de slachtoffers; kijken naar ons samenleven, maar wel nadenkend! Wat is er precies gaande? Wie zijn de echte slachtoffers van de crisis? Wie hebben het moeilijk? Waardoor komt de onenigheid? Wie wordt er vergeten in de wereld? Nadenkend kijken.
Pas als je dat gedaan hebt komt de derde stap. Zien en het een plek geven in je leven; helemaal tot je laten doordringen in echt geloof. Jezelf eigen maken wat gaande is. Zoals het bij Petrus en Johannes ging: wat zij eerst voor dood en verderf hielden, blijkt mogelijk nieuw leven te zijn. Waar zij de moed eerst hadden opgegeven, daar blijken bij nader inzien nieuwe kansen te liggen. Waar zij het einde verwachtten, daar ligt een nieuw begin. Dan opeens telt de dood niet meer. Zijn leven telt. Ze gaan zich zijn leven eigen maken. Ze gaan zijn weg. Ze gaan zelf het leven van Jezus leven.
Zien en in je opnemen. Dat is zien met ogen van Pasen. Het is het moment waarop je de vrijblijvendheid van de toeschouwer aan de kant zet. Je neemt wat je ziet op in je leven. Zou het daarom zijn dat het Paasevangelie zo weinig over Christus zegt? Dat het alleen over gewone mensen gaat? Pasen is - gezien Christus - ons verhaal. Het verhaal van dood naar leven, van haat naar liefde,
van angst naar ruimte. Het is onze beurt; gezien het leven van Christus. Jezus speelt de hoofdrol. Hij gaat voor ons uit, levend, reëel en tegelijk ongrijpbaar, zoals een mens. Zoals God…
Dirk
