Homilie van priester Filip voor de 14de zondag door het jaar ter gelegenheid van de processie in Bollebeek:
Ik ben nu enkele weken priester van deze pastorale zone en ik heb het gevoel dat de doelstelling van de dames rond de zoneploeg is: MIJ VETMESTEN.
Sinds ik hier ben heb ik reeds drie kookboeken gekregen en het moet gezegd, een gebakken ei smaakt veel beter als het bereid is met drie kookboeken tegelijk.
Die kookboeken hebben één ding gemeen, het zijn allemaal eenvoudige gerechten die een beginnende kok, zoals ik, moet kunnen bereiden.
Hetzelfde thema komt ook terug in het evangelie.
EENVOUD IS DE SLEUTEL VAN GELUK. Dit zijn woorden die werden uitgesproken door Sint Franciscus.
Eenvoud komt echter niet vanzelf. Deze week kreeg ik een mail van een moeder die, na 25 jaar huwelijk, op bezoek gegaan was bij vrienden in het Verre Oosten. Haar man was thuis achter gebleven vanwege zijn werk. Bij haar terugkomst bleek de man slapeloze nachten en paniekaanvallen gehad te hebben omdat hij dacht dat zijn vrouw hem ontrouw zou zijn, een ongeluk zou krijgen of misschien nog erger, niet meer zou terugkomen.
Er was evenwel geen reden tot deze gedachten en er was ook niet gebeurd. Vele van deze zaken beelden we ons zelf in.
Dezelfde moeder schreef ook over haar dochter van 18 jaar. Deze jonge vrouw heeft alles wat ze maar zou kunnen dromen, haar studies aan de universiteit verlopen vlot, veel te vlot zelfs. Ze is een jaar voorop op haar leeftijdsgenoten. Maar plots blokkeert het. Ze is overtuigd dat ze niet geliefd is. Ze vindt dat ze het niet waard is om bemind te worden, niet door anderen, niet door zichzelf en zeker niet door God. Op een ogenblik begon ze zichzelf te snijden en liep zelfs rond met zelfmoordgedachten.
Dat is het kwaad. Duisternis en wanhoop halen alle leven weg.
Maar kwaad is altijd complex. We halen ons van alles in het hoofd. Net zoals een klein leugentje ons kan verstrikken in een heel net waaruit niet meer uit te raken valt.
Tegenover het kwaad stelt Jezus de eenvoud.
Om te beginnen, met onze relaties met anderen. We mogen ons niet laten leiden door ‘wat denken de mensen van mij?’, ‘hoe kom ik over?’, ‘hoe kan ik de slimste, sterkste en de stoerste zijn?’.
Wij moeten zelf de eerste stap zetten, het doel van ons leven moet zijn: Vrede brengen. Dankbaar zij om de ander zoals jij of zij is en om wat die inbrengt, ook al is het niet persé zoals wij het in gedachten hadden.
De waarheid is eenvoudig, waarheid over onszelf en over onze medemensen. We worden door God bemind en Hij wil dat we elkaar beminnen en vertrouwen en dat we dat vertrouwen waardig zijn.
Als we zo gaan kijken, wordt ons leven eenvoudiger en worden we bevrijd van al de hersenspinsels die ons verlammen en vastketenen in innerlijke duisternis. Als vredestichters, zo zendt God on in deze wereld!
Aan die taak hebben we in onze tijd de handen vol!
