Op 1 september begint een nieuw schooljaar en een nieuw werkjaar. Het is alsof de schoolvakantie een onderbreking inhoudt voor iedereen. Dat is natuurlijk niet zo. De meeste mensen hebben geen twee maanden vakantie en er zijn er ook die gewoon doorwerken. En toch. Juli en augustus zijn maanden waarin het leven weliswaar niet stilvalt, maar waarin iedereen – werkend of niet – spreekt van vakantiemaanden. Voor wie werken valt het op dat er minder files staan en dat het woon-werkverkeer veel vlotter gaat. Ook dat is een beetje vakantie want een herademing in vergelijking met de dagelijkse files in de rest van het jaar. Wie kinderen heeft, kent ook het vakantiegevoel omdat het gezin op een heel ander tempo draait deze maanden. En alle anderen merken ook dat deze maanden anders zijn dan de andere. Als het weer wat meezit, wordt de dag afgesloten in de tuin of met een wandeling, alleszins buiten waar het goed toeven is. Dat is ook anders dan in de andere maanden.
Voor de pastoraal is er wel geen echte rust: mensen worden ziek of sterven, mensen hebben noden en vreugden die ze willen delen en daarop staat geen tijd. En toch spreken we ook in de pastoraal van een nieuw werkjaar. Dat komt omdat er opnieuw vergaderd wordt in allerlei raden en verenigingen.
Verschillende werkingen worden opnieuw opgestart, plannen en thema’s worden weer bovengehaald. Stof genoeg voor een heel jaar en langer. We beginnen er weer aan, ook al hebben we het werk niet echt losgelaten.
Het is goed dat er twee maanden zijn waarin we herinnerd worden aan wat anders dan werken, vergaderen, plannen en organiseren. Het is ook goed dat we dat allemaal opnieuw opnemen en onze krachten bundelen om samen verder te gaan.
Voor de pastoraal is het goed dat we ons inspireren op het liturgisch jaar. Elke week kent zijn rustdag, de zondag, de dag des Heren die ons stuwt om vanuit wat we gehoord, gevierd en ontvangen hebben in de eucharistie een hele week evangelisch te leven. Zonder die zondag zou de dynamiek van de week heel anders worden, sleur worden in plaats van een genade. Zo mogen wij de pastoraal ook beschouwen, niet op de eerste plaats als een opgave, maar als een genade. Het is de Heer die ons zendt en stuwt op in zijn spoor te gaan en Hij gaat met ons mee. Hij gaat mee met de priesters en religieuzen, met de vrijwilligers en alle gedoopten om zijn Blijde Boodschap hier en nu zichtbaar te maken. Een pastoraal werkjaar is dan ook allereerst een genadejaar van de Heer. We werken niet voor onszelf en zelfs niet vanuit onszelf. Hij werk in en door ons voor al zijn veelgeliefde kinderen. Het is goed om daarvan doordrongen te zijn wanneer de vergaderingen, plannen, concrete momenten van inzet weer beginnen. Het helpt ons om niet moe en moedeloos te worden, het helpt ook om niet hoogmoedig te worden alsof alles van ons afhangt en van onze inzet. Een pastoraal werkjaar is daarom ook maar echt als het gedragen wordt door gebed en liturgie. Er is veel te doen, maar er is altijd nog meer te ontvangen.
Dank aan allen die zich inzetten voor de pastoraal in onze pastorale zone ‘Het Anker’. Moge dit jaar niet alleen werk meebrengen, maar nog meer deugd en vreugde.
