Vormheer-deken Patrick Maervoet heeft op zaterdag 3 mei ll. in de kapel van de salesianen van Don Bosco in Oud-Heverlee aan tien jongeren het vormsel toegediend. De vormelingen kwamen naar voor terwijl ze met één pols vastgebonden waren aan één pols van hun geloofsgenoten. Deken Patrick knipte met een grote schaar tussen de geloofsgenoot en de vormeling, net zoals bij het doorknippen van een officieel lint.
Het vormsel is een knooppunt in de rode draad voor deze tien jongeren. Die rode draad hebben zij de voorbije vijf jaar tot een prachtig geheel gewoven, waarin al hun individuele touwtjes zijn verstrengeld geraakt. Vijf jaar geleden gingen zij als groep een engagement aan. Tijdens die periode hebben zij zich ontpopt tot vrije geesten met een kritische blik op de wereld, maar hebben ze ook een hechtere band ontwikkeld met zowel elkaar als met zichzelf. Thans zijn ze samen gewoven, tegendraads, complex maar toch eenvoudig en rebels maar van goede wil.
Openingsgebed
In zijn openingsgebed zei deken Patrick: ”Dankuwel, God, om deze jongeren veilig tot vandaag te willen begeleiden. Geef hen de ondersteuning en zelfreflectie die ze nodig zullen hebben op hun toekomstpad, welk pad dat ook moge zijn. Waak over hen, tijdens het uitproberen, de zelfverkenning, het vallen en opstaan. Sta hun bij in hun tocht van ondersteunend zweven naar zelfstandig vliegen. Geef hen de durf om tegendraads te zijn en op te komen voor zij die het nodig hebben. Geef hen de durf om actie te ondernemen en echte veranderingen te verwezenlijken.’
Na het evangelie, de homilie, de geloofsbelijdenis en de duiding der symbolen werd de deken verzocht om Adriaan, Emiel, Feline, Gus, Ilena, Jenne, Maud, Oscar, Thomas en Tuur te vormen. Deken Patrick vroeg aan de aanwezigen om ook hun handen te strekken.
De vormheer legde de jongeren de handen op en zalfde hen.
Bouwkamp
Deze zomer zullen deze jongeren op bouwkamp gaan naar Gudevica, een klein, afgelegen bergdorp in Bulgarije. Daar zullen ze helpen bij de verdere opbouw en renovatie van een gemeenschapscentrum. Dit centrum zal dienen om de banden in het dorp te versterken en dit afgelegen dorp nieuw leven in te blazen.
Bijna op het einde van deze viering vonden de aanwezigen een stukje touw onder hun stoel met een papiertje. Het was de bedoeling dat ze daarop een wens zouden schrijven voor mensen die niet tegendraads kunnen zijn maar die dit wel zouden willen zijn. Bv. de mensen die in armoede leven, die zich verzetten tegen een systeem dat hen in hun situatie houdt, of aan journalisten in landen met beperkte persvrijheid die de waarheid aan het licht zouden willen brengen, maar die onmogelijk kritisch kunnen zijn tegenover hun overheid vanwege censuur en angst voor hun leven.
Wanneer iedereen klaar was met schrijven werd er een lange slinger aangemaakt. Op die manier verbonden ze alle wensen en stuurden deze als één groep de wereld in.
Tot slot volgde er nog een receptie.
