Op donderdagavond 17 maart bracht vicaris Marc Steen, in de stemmige kerk van Beerst, een lezing over iets waar we allen mee geconfronteerd worden.
“Lijden” en de vraag: “Waar is God als mensen lijden?” De interessante uiteenzetting sprak de 55 aanwezigen zo sterk aan dat men er na afloop nog stil van was.
“Lijden heeft veel namen.” Zo begon vicaris Marc de geloofsavond. HET lijden bestaat niet. Lijden is iets onuitsprekelijk; iets om met schroom over te spreken. Er zijn zoveel soorten van lijden: lichamelijk, psychisch, sociaal, moreel (conflicten) en ook spiritueel lijden. “Moeder waarom leven wij?” Er is lijden door mensen aangedaan en er is lijden waar mensen niets kunnen aan doen. Lijden is niet zinvol. Het is levensbeknottend. Maar … soms krijgt het een diepere zin. Lijden roept grote waarom vragen op. Zoals: “God, waar ben jij in al dat lijden en waarom laat je dat toe?” Vaak is lijden de reden om aan God te twijfelen. ‘Lijden’ wordt vaak als de hoeksteen van het atheïsme gezien. Die tergende vragen dagen christenen van elke generatie uit in de zoektocht naar een ultiem antwoord op het mysterie van lijden en God.
Twee klassieke godsbeelden trachten een antwoord te geven. God die als een rechtvaardige rechter ons doet lijden als uitboeting (straf) voor wat mensen aan kwaad doen. Lijden gepaard met het zoeken naar schuld zit nog diep ingebakken in veel denkvisies. Ook God die als een wijze opvoeder ons via lijden kan genezen van …
MAAR … Als God aan de oorsprong staat van lijden? Is God dan nog liefdevol? Wat dan met onverdiend onschuldig lijden? God heeft het eerste woord en is de bron. Maar God heeft ons mensen niet gemaakt als marionetten. Hij trekt niet de hele dag aan onze touwtjes. Hij laat ons vrij. Vrijheid die nodig is om lief te kunnen hebben. Ontstaat het lijden dan uit die vrijheid die ons gegeven is? Weegt één moment van oprechte liefde niet op tegen lijden? Ook te midden van de hel kan er soms iets van de hemel open gaan.
Als we God beter willen leren kennen, kijken we dan naar Jezus: Gods zoon. Via Jezus komen we ook beter op het spoor hoe God zelf staat tegenover het lijden. God staat aan de kant van de lijdende. God is niet de oorzaak. Hij lijdt met ons mee en laat ons nooit in de steek. Als een trouwe bondgenoot leeft God mee en is Hij solidair. “Ik zal er zijn!” Die bijstand van God draagt Jezus uit. Jezus stapt naar de zieken en zondaars toe. Hij geeft zich volledig en neemt zelf zelfs het lijden van de mensen op zich; tot op het kruis. God komt in het lijden van mensen waar mensen zorg dragen voor hen die lijden. Het lijden heeft niet het laatste woord! God zal het laatste woord hebben. De Liefde zal triomferen. Dat is ons christelijk paasgeloof. Pasen: doortocht/passage door het lijden naar vol, nieuw leven.
Waar sta ik als mens tot God en tot de ander als ik geconfronteerd word met lijden? Je mag blijven tot God roepen. Ook al is het uit verzet, onmacht. God blijft altijd trouw; wat niet gelijk is aan een God die ons zal verhoren. Dit is trouwens ook niet gebeurd toen Jezus zelf in de hof van Olijven God smeekte om hem te sparen van de lijdensdood.
Met 3 richtingwijzers besloot vicaris Marc deze geloofsavond:
- Liefde is … aandacht hebben voor de ander.
- Neem je kruis op je schouder. Het is de lasten van anderen dragen.
- Van wie is Jezus de naaste? Wie nemen wij tot onze naaste?
