"16 juli 1978 – 12 juli 2018 … een dankwoordje bij 40 jaar priester-zijn:
Een typische West-Vlaamse boerenzoon, die weet dat er moet gewerkt worden als er brood op de plank wil komen, wil gaan werken in Gods wijngaard. Met zovelen waren ze al niet meer in 1971 die deze droom koesterden, dus werk zal er wel zijn … en zo geschiedde.
De ijverige student, werd een even ijverige seminarist en zelfs universiteitsstudent in de Germaanse. En daarna kon de priester aan de slag, voor eventjes priester-leraar, want in 1983 werd je medepastoor in Lichtervelde. Of zeiden ze “onderpastoor”? Je was er graag gezien als de jonge pastoor die overal met de fiets huisbezoeken ging doen en de namen van de mensen, hun straat en huisnummer als zijn broekzak kende. De jonge dorpsherder floreerde daar in Lichtervelde. Daar leerde je je stiel, en met nog geen al te grote verantwoordelijkheid vond je vreugde in je apostolaat. Maar opeens kwam daar ook een opdracht bij voor de VKAJ in Brussel. In 1994 werd het tijd om pastoor te worden in Wevelgem. Nieuwe mensen, nieuwe collega’s met wie je ook daar Kerk wou opbouwen. Ook daar kenden ze je al gauw als een noeste werker, vaak met de fiets op de weg. Tot in de ziekenhuizen van Kortrijk ben je zelden geraakt … maar naar de KSA van Wevelgem, daar ging je wel naar toe. Stond je verdere bestemming niet in de sterren; dan wel in Wevelgem op een straatnaambordje geschreven: ‘Deken Jonckheere-straat’. En warempel in februari 2007 werd Wilfried Jonckheere naar vicaris Koen Vanhoutte geroepen of hij geen deken zou worden … in Diksmuide. In Diksmuide, onbekend terrein, maar toch de benoeming aanvaard. Niet zo simpel voor jou en voor je ouders Gerard en Madeleine die nog eens moesten verhuizen, van een nieuwe woning in Wevelgem naar een wat donkere dekenij. Maar de prachtige Sint-Niklaaskerk kon je hart veroveren. In het begin was je wat zenuwachtig, het was wat zoeken … welk vlees je hier in de kuip had, onder andere met die jonge priester Bart in de toen nog geheten federatie IJzerkerken … En het was ook nog zoeken of je tijdens de vergadering koffie moest schenken of niet, of een biertje aanbieden of niet … Was dat wel allemaal nodig, want zo gaat dat niet vooruit met die hapjes en drankjes … Maar ondertussen ben je al wijzer geworden en heb je al ondervonden dat de kerkmensen in Diksmuide ook van aanpakken weten … En je jongste aanwinsten op de dekenij zijn niet min: Stefaan en Heidi.
Wilfried, we danken je, in naam van de velen die jou hebben gekend gedurende je 40 jaren dat je priester was, om wie je was als mens en priester. Mensen de rijkdom van het geloof in Jezus Christus laten ontdekken, daarvoor heb je je leven ingezet. En tegelijkertijd de tanende aanwezigheid in de kerk meemaken zal niet gemakkelijk geweest zijn en blijft moeilijk. Gelukkig bezit jij veel energie om er kost wat kost verder voor te blijven gaan. Het neemt niet weg, dat we wat ontspanning mogen toelaten in onze pastorale werkzaamheden.
Wilfried, we danken je voor je toegankelijkheid en gastvrijheid; voor de drive waarin je ons meeneemt om te werken aan iets dat de moeite waard blijft.
We danken de Heilige Geest, maar de Heilige Geest werkt via mensen, en dus danken we ook jou. Wilfried, voor de vele mooie momenten die we mochten beleven onder jouw bezieling en leiding tijdens vergaderingen, vieringen, allerhande activiteiten en af en toe eens aan tafel.
De Kerk is niet meer wat ze voorheen is geweest, maar voor de aandachtige toeschouwer is de Kerk nog niet dood …
Lang leve de Kerk! Lang leve priester Wilfried!
(priester Bart Malfait)