Verslag 'mijn bedevaart naar Lourdes'

Woensdag 17 juli.  Na het ontbijt wandelen we voor de openingsviering naar de kerk St Bernadette.  Met zes koorleden van Diksmuide maken we voor ’t eerst kennis met twaalf koorleden van Vichte en hun sympathieke dirigent.  Repetitie hebben we eventjes  voor de viering, wat ongekende liederen, en dat laat zich toch horen.  Bisschop Lode verwelkomt onze grote groep Vlaamse bedevaarders waarvan de jongste  6 maand  is en de oudste  104 jaar! Bisschoppen, veel  priesters, diakens en veel misdienaars achter het altaar en duizend bedevaarders ervoor: dat maakt toch wel indruk. De preek over Mozes en de braamstruik kan mijn aandacht niet weerhouden omdat er in de kerk ernaast ook een eucharistieviering is en de zang van daar dring echt wel te veel door tot bij ons.  Misschien bestonden er nog geen isolerende wanden toen deze grote kerk gebouwd werd….

Na de mis is het tijd voor de groepsfoto op de esplanade voor de basiliek.  We volgen de richtlijnen van de plaatselijke regisseur.  Uiteindelijk klimt hij op zijn ladder en het kiekje is in één twee drie gemaakt.  “Onze” groep poseert daarna nog voor een foto mét vlag van Diksmuide. We wandelen nog wat rond.  Weer veel impressies bij.  Vele nationaliteiten, vele zwarten met kleurige kleren, nogal wat jonge paters in originele kledij, vooral veel rolstoelen en karretjes met zieken en heel veel jonge mensen, ook van ons bisdom, geen enkele smartphone te zien bij de jeugd, een wriemelende menigte, het trage ritme en toch alle wegen leiden naar….

In de namiddag afspraak aan de gekroonde Lieve Vrouw op het plein.  We kunnen kiezen: bezoek aan “Lourdes in de voetstappen van Bernadette” of “verkenning van het heiligdom”, telkens met gids.  Gezien mijn eerste keer kies ik voor de verkenning van het heiligdom en ontdek zo oa. de Rozenkransbasiliek  met de schitterende hele grote mozaïeken die de mysteries uitbeelden. We krijgen nog een “tip” : de vespers bijwonen in “ de Carmel”.  Doen dus.  Nog een eind stappen en trappen bestijgen.  We komen ruimschoots op tijd aan. Eén zuster bewaakt vriendelijk maar onverbiddelijk de stilte. Het belichte, kunstige Christusbeeld vooraan trekt al onze aandacht en dat verandert niet als de frêle stemmen van de slotzusters van achter de tralies de ruimte vullen.  Het is een heel eind  terugwandelen naar het hotel; maar een lekker aperitiefje brengt soelaas. Na het avondeten is er repetitie voor de koorleden, niet te lang, niet te moeilijk, niet te nauwkeurig, beetje improvisatie troef, het zal wel lukken, het is leuk.  We besluiten de avond met een gezellig samenzijn met ons zes.

(vervolg onder de foto's)

Vrijdag 19 juli.  In de kapel  St Jozef vindt een verzoeningsviering plaats, voorgegaan door bisschop Lode Aerts.  Thema: God ziet ons graag zoals we zijn.  Er is een geweldig uitgesproken akoestiek.  We doen oprecht ons best om juist te zingen, we improviseren liederen tijdens de persoonlijke belijdenissen.  Tien priesters zitten verspreid in de kapel en buiten en ontvangen heel wat mensen voor een persoonlijke belijdenis.  Het is aandoenlijk om te zien dat jongeren van ons bisdom ook de mensen in een rolstoel  tot bij de biechtvaders brengen.  En het valt mij ook op dat het woord biecht geen enkele keer uitgesproken wordt.

Na de viering nemen we tijd om met zijn drieën de witte kruisweg te doen.  Op onze eigen manier maar onvergetelijk.  We ronden af met kaarsen aan te steken in de daarvoor voorziene overdekte ruimtes.  Mijn God, hoeveel intenties worden hier uitgesproken?  Ik ontsteek kaarsen op vraag van mensen thuis, ik ontsteek kaarsen  voor alle mensen die ik in mijn hart meedraag.  Onder de 5 grote afdaken staan als symbool van vragen en danken honderden kaarsen te branden of te druipen of zijn krom gezakt  door de warmte .

In de namiddag staat  een bezoek gepland aan Cité St Pierre, het domein waar dankzij veel vrijwilligers mensen kunnen verblijven die niet de mogelijkheid hebben om op hotel te gaan en toch graag naar Lourdes willen komen.  Er is een mis in openlucht die voorgegaan wordt door bisschop Lode, weer samen met een tiental priesters. We vluchten zoveel mogelijk in de schaduw van de bomen; wij mogen weer zingen samen met het volk.  We kuieren nog wat rond op dit domein en  dalen dan te voet of met de bus naar het heiligdom af of naar de oever van de Gave.  Om 17 uur gaan we nog de sacramentsprocessie bekijken, althans het bovengrondse gedeelte!  Heel veel zieken in rolstoelen en karretjes voortgetrokken of geduwd door jongeren, een grote groep jonge bedevaarders in gele T-shirt uit Liverpool, veel schijnbaar niet zieke mensen, veel “gewone” bedevaarders, veel priesters, veel bisschoppen, … Kortom een lange stoet schrijdt voor het H. Sakrament dat onder een baldakijn wordt meegedragen tot aan het einde van de esplanade.  En omdat dit zo ver is zien we niet dat de processie verdwijnt ondergronds, nl. in de immense Pius X kerk.  Jammer dat ik dat niet wist. Het korte lof en de zegening met het H. Sakrament heb ik gemist. Maar de processie alleen al maakt indruk en doet denken aan vroegere tijden thuis.

Hét gespreksonderwerp aan tafel  heeft niets te maken met Lourdes.  Wout Van Aert is zwaar gevallen in de Tour en is opgenomen in de kliniek.  Wereldnieuws?

’s Avonds nemen we deel aan de kaarsjesprocessie, ook een belevenis.  Wat zenuwachtig zoeken naar waar we moeten zijn, waar krijgen we de kaarsen en de kapjes en na een half uur wachten stappen we, weer heel rustig, mee en zingen mee en bij het Ave Maria steekt iedereen zijn kaarsje wat hoger in de lucht. Een paar van onze Diksmuidelingen hebben de eer om het zware Mariabeeld in de processie te helpen dragen.  Mag ik zeggen dat we er fier op waren? Als we op het grote plein voor de basiliek komen mogen wij, dank zij  een strikte en efficiënte regie plaats nemen , ttz. rechtstaan, aan de zijkant terwijl de talloze zieken plaats krijgen vooraan en een grote menigte in zigzag volgt in het midden van het plein en zingt en de rozenkrans bidt en het Benedictus van Lourdes zingt.  Zo lang rechtstaan laat zich wel voelen in de rug maar het feit dat iederéén het voelt geeft troost en moed om het vol te houden. Het is donker als we naar het hotel terug keren.

(vervolg onder de foto's)

Zondag 21 juli, nationale feestdag maar wie denkt hier daaraan?  We gaan naar de internationale eucharistieviering in de ondergrondse Pius X kerk.  Plaats voor 25000 mensen, ze zit bijna vol en het is er warm. De mis die uitgezonden wordt op tv, wordt ingeleid in een zevental talen.  De  stoet van priesters en bisschoppen en aartsbisschoppen , allemaal met groene kazuifel, gaat vooraf aan de aartsbisschop van Valladolid die de eucharistieviering opdraagt.  Van de homilie in het Spaans kan ik niet veel verder vertellen.  Veel grote tv schermen helpen om wat overzicht te geven.  Met duizenden samen zingen heeft ook wel iets.  Best indrukwekkend, om nooit te vergeten.  Het is een wonder dat ik me in zo’n grote massa mensen toch individueel aangesproken voel. Als de kerk leeggelopen is, en dat gaat met zo’n grote massa vrij vlot, wandel ik nog wat rond om brandglasramen te bekijken maar heb er geen tijd genoeg voor.  Of beter: ik neem er niet genoeg tijd voor, er zijn er zoveel en de kerk is zo groot . Ik wandel mee met mijn vrienden op de esplanade en kom voorbij Bernadette.

In de namiddag is in de kerk St Bernadette het slotmoment van deze bedevaart.  De gebedsdienst staat in het teken van de Emmaüsgangers die net als wij tochtgenoten waren.  Ik doe moeite om pr. Degrieck te verstaan en te volgen want ernaast is ook weer een dienst bezig.  En als daar in alle glorie het Toccata en Fuga van Bach weerklinkt dan wou ik dat de scheidingsmuur kon opengaan! Ik hoor evenwel, gelukkig maar, pr. Patrick zeggen :”de microbe van Lourdes is de kracht om tochtgenoot te zijn van mensen.  En we zijn geroepen om thuis ook pelgrim van God te zijn “  Dat blijft me toch wel bij.  Het slotlied is natuurlijk Te Lourdes op de bergen. Een grote kaars wordt aangestoken als aandenken aan de bedevaart van ons bisdom en wordt gedragen en bijgezet bij de honderden kaarsen van bedevaarders van over heel de wereld.

In het hotel wordt aan tafel uitgewisseld wat voor souvenirs gekocht werden : van medaillons tot kaarsen, tot zinvolle kaarten, tot … slapende St Jozefsbeeldjes!  En we kunnen het niet laten hé.  We nemen Lourdeswater mee.  We vullen plastieken OLVrouwkes met Lourdeswater.  Want “ ons moeder heeft er vroeger ooit eens een gekregen van iemand die naar Lourdes gegaan was”.  Herinneringen aan zoveel mooie dingen … zong Marva ooit.

(vervolg onder de foto's)