Op zaterdag 2 juli 2022 had in de Sint-Pieterskerk in LO de feestelijke eucharistieviering plaats uit dank naar aanleiding van het zilveren priesterjubileum van priester Luc Frenay (60 jaar) die sedert november 2019 onze parochies kwam vervoegen en woonachtig is in de pastorie in Lo. We vroegen priester Luc naar zijn herinneringen aan zijn roeping tot priester en vooral zijn volgehouden inzet voor de parochies die hem werden toevertrouwd:
"Vanaf mijn priesterwijding in Kortrijk, Sint-Jan Baptist op 28 juni 1997, ben ik het woord VREDE indachtig en probeer ik als priester zoveel als mogelijk de dienst van de Heer (dat is verkondiging, liturgie en diaconie) te vervullen. De eerste jaren waren als priester-leraar in het Kleinseminarie te Roeselare en na zowel chemie als godsdienst gegeven te hebben, en me ingewerkt te hebben in de KSA, ben ik doorgestroomd naar de Sint-Tilloparochie te Izegem onder de deskundige leiding van deken Jozef Decoene alwaar ik het parochieleven als medepastoor in vijf jaar tijd met vrucht heb aangevoeld. Klaar voor een volgende stap: pastoor worden van een parochie met al zijn geledingen (school, kerkraad, Maria-Ommegang, buurtwerking, catechese, ...). Het waren zeven wondermooie jaren in de federatie Poperinge voor de parochies Sint-Bertinus, Sint-Jan en O.L.-Vrouw.
Voor opnieuw een periode van 8 jaar trok ik vervolgens naar het zuiden van de provincie: naar de streek van de Leie. Daar stond me de opdracht om vijf parochies tot een pastorale eenheid te leiden die uiteindelijk Sint-Franciscus van Assissi heet. Het was een leren omgaan met een pastoraal team, met diakens Kris en Robert, met hulppriesters Yvan en Maurice, met pastoor Lucien Omey, ... Al die tijd waren er hulpvaardige mensen die me gevormd hebben tot wie ik nu ben; namelijk een priester die rekent op medestanders en -zangers en vooral die graag eens elkaar bij een gezellig etentje mekaar bevestigen. Dat alles maakt de priester menselijk en vooral gelukkig.
Telkens als het werk er bijna op zit, komt de verlokking om elders te gaan, waar ook die boodschap mag weerklinken. In 2018 was het de beurt aan Jabbeke-Varsenare. Ook daar een pastorale eenheid vormen was te complex en na negen maanden besloten het bisdom en de pastoor-moderator het project door te geven aan een meer ervaren pastoor.
Ikzelf werd dan gelukkig opgevist door vicaris Marc Steen en deken Wilfried Jonckheere en mocht, in opvolging van priester Johan De Keyser, het circuit 'Merkem - Lo-Reninge' vervoegen binnen de pastorale eenheid Sint-Pieter Groot-Diksmuide voor de parochiekerken van Lo, Merkem, Noordschote, Pollinkhove en Reninge. Mijn woonbasis werd Lo, Sint-Pieter: een heuse abdijkerk en pastorie. Nu als meewerkend priester en volgzaam met confraters priester Geert Roseeuw en priester Dirk Durnez in een 18-koppig eenheidsteam. Het moet gezegd dat een deel verantwoordelijkheid nu voortaan door de pastorale ploegen gedragen wordt en men meer samengedragen beslissingen moet respecteren.
Verwachtingen werden vlug door de coronapandemie ingeperkt, maar hoop doet leven. Na regen komt zonneschijn, en ook hierin leidt de Heilige Geest me en worden nieuwe kansen geboren. Ik roep dan ook uit: VREDE AAN DIT HUIS!
Vanaf mijn geboorte tot en met mijn zestigste verjaardag (27 april 1962) ben ik nu gelukkig bij mensen thuis gekomen. Naar mijn broer Marc (aalmoezenier in Izegem en Tielt) kijk ik op als voorbeeld: een levensgenieter die graag reist en nieuwe dingen leert smaken. Ik blijf zoals Paulus een rondtrekkende missionaris en roem enkel op Christus: 'mijn rots en Herder'.
Voor foto's van het zilveren priesterjubileum (klik op deze link)
