Getuigenis: Een lege schommel ...
Ongewilde kinderloosheid is een diep verdriet in relaties. Het kan een relatie onder druk zetten en ontwrichten. Maar het hoeft niet het einde van een relatie te betekenen. Vele koppels zonder kinderen tonen dat elke relatie vruchtbaar kan zijn naar anderen toe.
Ook Bellinda en Patrick droomden beiden van kinderen, maar die zijn er niet gekomen. In 'Met vallen en opstaan leren leven met stille baby's' getuigen zij over hun onvervulde kinderwens. Hun getuigenis en interview verscheen in KERK&leven van 16 februari 2011 (editie Bisdom Gent).
Zette de onvervulde kinderwens jullie relatie erg onder druk?
Bellinda:
Het was onze grootste crisis. We konden dat gemis niet echt delen, maar groeiden gelukkig niet uit elkaar. De vriendschap en liefde bleken sterker.
Wat hielp het meest om die verlieservaring te verwerken?
Bellinda:
Tijd. De jaren die erover gingen, sleten het verdriet. Daarnaast vond ik steun bij een bevriend kinderloos echtpaar en bij mijn zus. Als gynaecologe vindt zij het spijtig dat ze mij niet kon helpen. Inspirerend waren ook verhalen van mensen die op een positieve manier omgingen met een moeilijke situatie. Zo las ik in Denise Legrix' Née comme ça, Zo geboren, dat je beter kijkt naar wat je hebt, dan naar wat je ontbreekt. Legrix kwam ter wereld zonder armen en benen. Van de Duitse theoloog Dietrich Bonhoeffer onthield ik dat God de leegte leeg laat, maar dat je in je gebed de kracht kan vinden om daarmee om te gaan. Via de geestelijke oefeningen in de Oude Abdij in Drongen leerde ik dan weer dat je moet proberen vruchtbaar te zijn in de situatie die je gegeven is. Ook al heb je die niet gekozen.
Wanneer hebben jullie die kinderloosheid kunnen aanvaarden?
Bellinda:
Met vallen en opstaan leerde ik met die realiteit leven, maar die volledig aanvaarden, zal ik waarschijnlijk nooit. Soms zat ik diep. Het was een lange en stille rouw. Zo vermeed ik lange tijd kraambezoeken, omdat ik er niet met een blij gemoed naartoe kon. Vier jaar geleden gaf ik alle kinderspullen weg die ik bewaard had. Nu kan ik weer genieten van kinderen, ook al zijn dat niet de onze.
Patrick:
Een gezin met kinderen is de norm in deze maatschappij, dus je blijft geconfronteerd worden met je anders-zijn. Veel gesprekken gaan ook over kinderen. Daarnaast houden kinderen je jong en bij de tijd.
Bellinda:
Kinderen brengen de buitenwereld mee naar binnen. Automatisch hoor je bij een sociaal netwerk: school, parochie, sportclub. Ouders voeden kinderen op, maar kinderen ook hun ouders, waardoor je als ouder kunt groeien. Dat mis ik.
Nochtans gaan jullie beroepshalve veel met kinderen om. Bellinda, jij als begeleidster in de schoolpastoraal, Patrick als leerkracht.
Patrick:
Ik heb gelukkig een goede band met mijn leerlingen op school. Ook krijg ik veel voldoening in het werken met leerlingen die even niet op school gaan of met kinderen uit een moeilijke thuissituatie die we opvangen op onze zorgboerderij. Maar dat zijn geen vervangkinderen. Hadden we zelf kinderen, dan had ik in hen niet zoveel tijd en energie kunnen steken.
Bellinda:
De kinderen die we opvangen, dienen niet om de leegte op te vullen die ongeboren kinderen nalieten. Maar we willen een deel van onszelf geven aan jongeren zowel als ouderen.
Twintig procent van de koppels kampt met vruchtbaarheidsproblemen. Toch is infertiliteit nog vaak een taboe. Hebben jullie dat ook ervaren?
Bellinda:
Mensen reageren vaak onwennig en dikwijls valt het gesprek stil. Sommigen komen met oplossingen aandraven of bieden goedkope troost, zoals "Geen kinderen, geen zorgen". Het best doen mensen heel gewoon. Als wij mogen meegenieten van belevenissen met kinderen en zo betrokken worden bij een gezin, zijn we minder een buitenstaander. Toch kan ons verhaal ook helpen om zorgen met kinderen te relativeren. Mijn zus zal bijvoorbeeld vaak naar me bellen met een vraag of probleem, omdat ze vindt dat ik objectiever en rustiger naar de kinderen kijk.
Overwogen jullie medische ingrepen of adoptie?
Bellinda:
Ik wilde graag kinderen adopteren, maar we hadden jammer genoeg in onze omgeving geen voorbeeldgezinnen. Daardoor geraakten we er samen niet uit. We engageerden ons toen voor twee financiële adopties. Gedurende vijf jaar vingen we Lea op, een Afrikaans pleegkindje uit een vluchtelingengezin. Dat waren heel gelukkige momenten, maar ik had telkens moeite met het afscheid, omdat ik me te veel aan haar hechtte. Dat was niet makkelijk voor Patrick.
Patrick:
We begonnen ook aan een in-vitrofertilisatiepoging, maar dat bleek niet onze weg. Een kind zagen we ook altijd als een geschenk, niet als iets maakbaars. Dat heeft te maken met mijn geloof en het leven op een boerderij. Leven is iets dat je gegeven wordt en waar altijd bepaalde beperkingen en grenzen aan zijn.
Hielp jullie geloof om met die onvruchtbaarheid om te gaan?
Bellinda:
Ik had het lang moeilijk met religieuze uitspraken en culturen waarin onvruchtbaarheid geassocieerd wordt met straf of zonde. Hier mis ik het meeleven met het verdriet van kinderloze echtparen. In verhalen kan er dan misschien een happy end komen met een onverwachte geboorte, maar in het leven is dat zelden het geval. Zadel mensen dus niet op met schuldgevoelens, omdat ze niet beantwoorden aan de algemene norm. Dat de dienst
Gezinspastoraal van het bisdom tijdens de voorbije advent- en kerstperiode ook aandacht had voor kinderloze echtparen in die typische familiedagen, was voor mij een teken van echte pastorale nabijheid. Dat is ook het geloof dat ons door de moeilijkste tijd geholpen heeft, dat zelfs in de grootste leegte Iemand om ons geeft.
GESPREKSVRAGEN:
- Wat raakt je in dit getuigenis?
- Ken je zelf ook koppels die ongewild kinderloos zijn?
- Heb je er al eens aan gedacht dat jullie zelf geconfronteerd kunnen worden met een onvervulde kinderwens? Welke gevoelens komen in je op als je hieraan denkt?
Denk er eerst in stilte over na en wissel dan uit met je partner.
Naar het word-document van het getuigenis 'Een lege schommel'
Bronvermelding van dit getuigenis: Werkmap ‘Ik wil je liefhebben en waarderen al de dagen van mijn leven’
