“Wees waakzaam, want gij weet niet op welke dag uw Heer komt.” (Matteüs 24.42)
Niets zo ingrijpend in een mensleven als het begin en het einde ervan. Geboorte en dood, nooit laat het ons onbewogen, het stemt ons tot nadenken: waartoe zijn we hier, waarheen zijn we onderweg, welke weg heb ik te gaan?
Wachten en verwachten
Zondag gaan we de adventstijd in. Dat is een van de mooiste tijden in de liturgie. Wachten en verwachten, hoopvol uitkijken, altijd dat stukje onzekerheid ... Zo is het leven van een mens: nooit zijn we helemaal zeker, en toch blijven we verlangen naar de dag van morgen. Dat komt het sterkst tot uiting in een kind dat verwacht wordt. Voor ouders die ontdekken dat een kind op komst is, verandert alles op slag. Hun kleine kring wordt opengebroken naar iets dat komen gaat en dat al hun zorg zal nodig hebben, een kind. Zij kunnen niet gewoon maar doorgaan alsof er niets aan de hand is. Zij moeten zich daar op voorbereiden, ze moeten veranderen.
Iets nieuws zal komen
Zo is dat ook in de advent. Dat is de tijd van verwachting bij uitstek. Hij maakt er ons attent op dat er iets nieuws de wereld zal binnentreden, iets dat beroep op ons doet. We kunnen niet gewoon ons gewone gangetje blijven gaan. Paulus herinnert de christenen van Rome daar ferm aan (Romeinen 13,11-14): “De nacht loopt ten einde, de dag breekt aan. Keer je dus af van alles dat het licht niet mag zien, laat alle ruzie, overdaad en onverschilligheid varen.” Soms is het nodig dat anderen ons tot de orde roepen, ons doen ontwaken uit de altijd maar eendere tredmolen van het bestaan. Zodat we opnieuw gevoelig worden voor het visioen, dat ons moet richten en leiden.
Waakzaam zijn
Jezus doet dat ook (Matteüs 24,37-44). Hij verwijst naar de dagen van Noach. De mensen waren toen bezig met de gewoonste dingen die mensen doen: eten en drinken, slapen en huwen, en ze merkten niet het onheil dat op hen afkwam. In feite is dat iets van alle tijden. Mensen zijn bezig met hun eigen zorgen en besognes. Daar is op zich niets kwaad van te zeggen: zorgen voor je natje en je droogje, voor wat pret en verzet. Maar het kan je blind en doof maken voor leven dat schreeuwt om veel meer dan alleen eten en drinken.
God wil ons ontmoeten
Wees dus waakzaam, zegt Jezus, laat je niet verrassen. In de advent is het een kind dat ons daar aandachtig voor maakt. Geen beter teken dan een kind ons gegeven. Want een kind maakt altijd aandachtig. Het maakt mij bewust van de broosheid van alle leven. Het helpt mij het hulpgeroep te verstaan van hen die mij nodig hebben. Als gelovige mens wil ik daarin ook het roepen van God zelf horen. Hij wil naar ons toekomen, Hij wil ons ontmoeten. Zonder ons kan Hij geen God van liefde zijn. Hij heeft ons antwoord nodig. Daarom: kom, lieve God.
(jh)
