Op 30 mei nodigde de Antwerpse bisschop Johan Bonny een aantal moslims van Marokkaanse, Turkse, Bosnische en Egyptische islamitische gemeenschappen uit Antwerpen uit in het bisschopshuis voor een iftar als teken van verbondenheid en vriendschap. Op verzoek van de bisschop bracht Thomas Hendrikus enkele jonge moslims mee uit zijn werkomgeving. De scheutist, die een opleiding arabistiek en islamistiek volgde, wil een brugfiguur zijn tussen christenen en verschillende islamitische gemeenschappen in Antwerpen.
Iftar is de maaltijd die moslims tijdens de islamitische vastenmaand Ramadan na zonsondergang nuttigen om het breken van de vasten te vieren. De ramadan loopt dit jaar nog tot en met 14 juni.
Op het binnenplein van het bisschopshuis werd kennisgemaakt bij zonsondergang. Mgr. Bonny heette iedereen welkom.
„Het is goed als we op mooie momenten zoals vandaag kunnen samenkomen”, aldus de bisschop, „omdat we zo een basis leggen van vriendschap en verbondenheid zodat we ook kunnen samenkomen mocht er ooit een probleem rijzen.”
De vertegenwoordigers van verschillende Antwerpse islamitische gemeenschappen spraken eerlijk en open over hun leven in deze samenleving, over hun zorgen en wensen. Mohamed Achaibi, lid van de moslimexecutieve, betreurde dat in de ogen van een aantal beleidsmensen het glas half leeg is, en niet half vol. „Als je ziet hoeveel jonge moslims zich vandaag engageren in onze samenleving, op tal van vlakken, hoe deze jongens en meisjes die hier opgroeiden deze samenleving zien als hun biotoop en ze koesteren, dan is het ergerlijk dat sommige mensen stellen dat integratie mislukt is.”
Bij zonsondergang trokken de moslims zich terug in een kamer in het bisschopshuis om te bidden. Tegelijkertijd dankten bisschop Bonny, vicaris-generaal Bruno Aerts, de bisschoppelijk gedelegeerden Nicole Vennekens en Dirk Van Rossem, en pater Thomas Hendrikus in de kapel van het bisschopshuis voor een avond in verbondenheid, spraken ze hu medeleven uit met de slachtoffers van religieus fanatisme en baden ze voor vrede en verstandhouding tussen de godsdiensten.
Na het gebed werd de vasten gebroken met dadels en water en schoof iedereen aan tafel aan.
Bij een lekkere soep, en dampende ovenschotels met kip, lam en groenten, en couscous kwamen de tongen al snel los en werden geanimeerde gesprekken gevoerd, in een sfeer van familiale gezelligheid.
Mohamed Achaibi legde uit dat de vasten gebroken wordt bij zonsondergang, met het eten van een dadel of het drinken van water en een gebed. Na de maaltijd, in gezinsverband of bij familie, of soms op uitnodiging bij vrienden, zoals in het bisschopshuis, trekken ze naar de moskee. Daar wordt het Taraweeh-gebed gereciteerd. Dan leest de imam elke dag ’s avonds en ’s ochtends een zestigste deel van de Koran voor. Zo’n gebed duurt ongeveer drie kwartier. Na dertig dagen vasten is op die manier de hele Koran uitgelezen.
Nadien gaat iedereen rusten. „Rond drie uur, voor het licht wordt, staan we terug op en nemen we een licht ontbijt. Daarna gaan we nog even rusten tot we aan het werk moeten”, legt hij uit.
„En ja, soms heb je honger in meer. Maar dat is net ook vasten. Het is ook een manier om tot inkeer te komen en om controle te krijgen over jezelf, niet alleen op vlak van eten, maar ook symbolisch.”
Of deze ramadan niet zwaar is, met zo’n warm weer en zo’n lange dagen en korte nachten? Mohamed Bouhanouch uit Deurne meent van niet. “Je doet het met je hart. Het is een kwestie van motivatie. De ramadan is een manier om God te danken en te eren”, legt hij uit. “Natuurlijk is het begin moeilijk”, erkent Ahmed Azzouz, inspecteur-adviseur voor de islam in de provincie Antwerpen. "Je moet eigenlijk afkicken van je eetgewoontes. Maar na enkele dagen went het omdat je gewoon bent aan het ritme van de ramadan.”
Zo'n ontmoetingen dragen bij tot vrede en rust in de samenleving.
Na koffie en thee met zoetigheden nam iedereen afscheid in dankbaarheid voor deze maaltijd 'als broeders en zusters'. Sabri Gundogan, imam van de Turkse moskee in Antwerpen-Zuid, die voor het eerst mocht deelnemen aan een iftar op uitnodiging van een vertegenwoordiger van een andere geloofsovertuiging, verwoordt het als volgt: „Zo’n iftar heeft symbolisch een belangrijke sociologische en maatschappelijke betekenis. Ik hoop dat wij, gelovigen van beide kanten, elkaar beter hebben leren kennen. Zo’n ontmoetingen dragen bij tot vrede en rust in de samenleving.”
