Nog voor het einde van zijn opleiding werd Eleutheer naar Rome gezonden voor verdere studie, waar hij het baccalaureaat in de theologie behaalde. Vanaf zijn terugkeer in de abdij van Averbode in 1952 speelde hij tot 1996 een belangrijke rol in de priesteropleiding van de abdij, waarbij ook andere norbertijnenabdijen aansloten. Hij was docent dogmatische theologie vanaf 1952 gedurende 44 jaar. Later doceerde hij ook de vakken spiritualiteit en patrologie. Van 1956 tot 1967 was Eleutheer eveneens socius van de geprofestenmeester en van 1967 tot 1991 was hij studieprefect voor de afdeling theologie. Hij was een uitstekend professor die zijn lessen goed voorbereidde. Zware theologische werken wist hij voor de studenten op een verstaanbare wijze voor te stellen. Hij maakte goede cursussen, die hij geregeld bijwerkte en vernieuwde. Dit was mogelijk omdat hij veel studeerde en de evolutie van zijn vakgebied op de voet volgde. Elke week trok hij één dag naar de bibliotheek van de faculteit godgeleerdheid in Leuven. Daar consulteerde hij boeken en tijdschriften en nam ijverig notities. Geregeld publiceerde hij artikels, waarvan meerdere in internationale tijdschriften, en hij was auteur van verschillende boeken. In zijn boeken trachtte hij theologie en spiritualiteit te vertalen naar een breder publiek, vaak door het gebruik van verhalen. Vele generaties van medebroeders heeft hij een degelijke theologische vorming gegeven en voor velen van hen was hij geestelijk raadsman of biechtvader. Hij was als een goede huisvader die uit zijn schat oud en nieuw te voorschijn bracht. Naast de inhoud van zijn cursussen ging zijn interesse uit naar de theologie en spiritualiteit van de Oosterse kerken in de overtuiging dat de Oosterse spiritualiteit een hulp kan zijn om ons geloof in Christus te verdiepen.
Na zijn priesterwijding deed hij tijdens het weekend dienst eerst in Rillaar, daarna in Eindhout. Van 1970 tot 1992 was hij benoemd onderpastoor te Eindhout. Hij was er zeer geëngageerd in de buurtwerking en de jongerenpastoraal. Eigenhandig werkte hij mee aan de bouw van het parochiecentrum ‘Het Kruikske’. Op een vlotte en open manier legde hij contact met de mensen. Zijn pastorale ervaring stond soms veraf van de vaktheologie. In zijn lessen maakte hij echter vaak de band tussen beide.
In 1995 werd hij benoemd tot exorcist in het aartsbisdom Mechelen-Brussel. Voor ontelbare mensen is hij een steun geweest door naar hen te luisteren, hen raad te geven en met hen te bidden.
Eleutheer was een man van gebed. Zijn brevier en zijn geestelijke lectuur lagen steeds klaar, tot de laatste dag. Zijn devotie tot Maria uitte zich door elke dag de eucharistie te vieren aan het altaar van Onze-Lieve-Vrouw van het Heilig Hart.
Vanaf zijn intrede leefde hij in de abdijgemeenschap en nam er trouw deel aan alle activiteiten van het gemeenschapsleven. Tessenderlo verdween echter nooit uit zijn gezichtsveld, waardoor hij nauw verbonden bleef met zijn zussen Elza en Malvine.
Wij hebben Eleutheer Kamiel gekend als iemand met een groot geloof en een sterke wil, die zichzelf niet spaarde. Hierdoor heeft hij gedurende zijn leven vele beproevingen moedig gedragen, vooral de laatste jaren. De laatste weken van zijn leven was hij aan het einde van zijn krachten. Hij overleed op 10 september.
In 1976 publiceerde hij een boek met als titel ‘Als ik mijn ogen sluit, zie ik Hem’, naar een citaat van de Griekse schrijver Kazantzakis.
Eleutheer Kamiel heeft zijn ogen voorgoed gesloten. Moge hij nu de Heer aanschouwen in zijn hemelse heerlijkheid
