Er zijn niet zoveel mensen bij wie in de kleerkast een Chirohemd, een Scoutsdas en een KLJ-sjaaltje broederlijk naast elkaar hangen. Er zijn nog minder mensen die tot in hun vijftiger jaren geregeld deze outfit aantrekken om naar kampen en bivakken te rijden of om in parochiekerken vieringen op te dragen.
Filip was een bijzonder man. Met een zeer gevoelig hart. Altijd mensen nabij willen zijn. Ontelbaar vele uren geluisterd naar hun verhalen, gedeeld in hun vreugde en geluk, maar vaak ook in hun verdriet en kwetsbaarheid.
Om dan thuisgekomen, woorden te zoeken om in de liturgie al dat menselijke bij God te brengen, en God bij mensen. Hij hield van de teksten van Peer Verhoeven, van Rieke Mes, van Ward Bruyninckx ook. In broze woorden probeerde hij te zeggen wat onzegbaar is. In kleine verhaaltjes vertelde hij soms over zichzelf. Over thuis, het landbouwbedrijf in Overrepen, waar hij in 1946 geboren werd. Over het warme nest met de vier broers. Over op pensionaat gaan, en over priester willen worden, religieus bij de congregatie van de paters assumptionisten in Zepperen, en over die stiekeme droom om misschien naar Latijns-Amerika te mogen gaan.
In 1973 werd Filip in deze orde priester gewijd. Men zond hem naar Borsbeek, waar twee fraterniteiten waren in de parochies Onze-Lieve-Vrouw-Berchmans en Sint-Jacob.
Een godsgeschenk voor jong en oud. Mens voor de mensen, met de mensen. Eenvoudig en gevend, gul in vriendschap en in allerlei: boeken kopen om uit te delen, een Chirovlag voor wie ze al eens vergat op kamp, geld aan wie verloren aanbelde. Af en toe de ‘voetbalshoes’ nog eens aangetrokken van in de tijd van Patro Eisden, om met de leiders of de bestuursleden een hartig partijtje te spelen.
In 1989 aanvaardde hij de opdracht om pastoor te worden van de Sint-Jacobsparochie en deken van het toenmalige dekenaat Wijnegem. In 1990 beloofde hij de jong gestorven pastoor van H.H. Petrus en Paulus in Wommelgem, om de zorg voor deze grote parochie op te nemen, samen met pater Jef Bergmans en mezelf. In een tijd waarin elke parochie nog een ter plaatse wonende pastoor had: een grote sprong in het onbekende. Enkele jaren later werd hij ook pastoor van de kleinere parochie Onze-Lieve-Vrouw-Boodschap in Wommelgem. Met de hem kenmerkende gedrevenheid zette Filip zich ook hier in: de afstanden en de uren nooit geteld.
We koesteren de vele momenten van hartelijk samenzijn, bij grote parochiedagen of vieringen maar ook in de dagelijkse warme vriendschap. Doorheen de jaren hebben we meer en meer de schaduwzijde ervaren van die grote gevoeligheid, en onze eigen onmacht om hem hierin te helpen. Dat is moeilijk geweest, en verdrietig, want we hebben Filip hier heel graag gezien.
Daarom overheersen de vele goede herinneringen, aan de goede priester die hij altijd geweest is, aan het vele dat we van hem geleerd hebben en nog altijd praktiseren, aan alles wat hij ons wilde geven vanuit de goedheid van zijn hart.
Graag daarom met een woord van dank, aan de Heer, aan Filips familie, aan zijn congregatie, dankzij wie Filip op onze weg gekomen is.
En een laatste dank, aan Filip, voor alles.
Chris Ghielens
