"Wie Fons was en wat hij voor ieder van ons betekende, kunnen we onmogelijk in een paar minuten samenvatten.
Toch willen we in een notendop enkele belangrijke momenten uit zijn leven in herinnering brengen. Fons werd als derde kind in een gezin van vier, -zo zei hij zelf- als prematuurtje geboren in het ziekenhuis van Lier op 29 december 1925. Hij groeide op in Bouwel, op de Langenheuvel, samen met zijn twee zussen en zijn broer. Zijn ouders hadden een winkel, de voorloper van wat wij vandaag de dag een grootwarenhuis noemen…). Fons ging na de basisschool in Bouwel, naar het college in Herentals en later naar het Klein Seminarie in Hoogstraten.
In september 1945, het eerste schooljaar na de oorlog bood hij zich -met 100 andere seminaristen afkomstig uit het grote Aartsbisdom Mechelen- aan op het Sint-Jozefsseminarie te Mechelen. Op 22 juli 1951 werd hij door Kardinaal Van Roey tot priester gewijd. In zijn homilie ter gelegenheid van zijn 70-jarig priesterjubileum beschrijft Fons welke grote invloed zijn moeder had op zijn latere roeping. Haar sociale bewogenheid prikkelde zijn jonge priesterhart om ook een dienende rol als priester op te nemen. Het moet dan ook heel zwaar geweest zijn voor de ganse familiedat zijn moeder, maar ook zijn zussen zijn wijding niet zelf hebben mogen meemaken.
Kort na zijn wijding werd Fons benoemd tot onderpastoor in Wildert. Toen de onderpastoor in Nijlen ziek werd, mocht Fons dichterbij huis dienst doen in de Willibrordparochie van Nijlen, de Kerkenblokken in Nijlen. Daar leerde hij het gezin van Josefa kennen, met wie hij vanaf dan een hechte band onderhield.
Bij zijn benoeming als pastoor in Kessel-Station verhuisde de familie mee naar de grote pastorie. We zullen straks nog indrukken horen van de mensen van zijn parochie Onze-Lieve-Vrouw Koningin van de Vrede. Na zijn pensionering verhuisde Fons naar een serviceflat in Herenthout tot. In 2017 maakte hij de overstap naar WZC Huize Nazareth te Lier.
Fons werd daar een graag geziene bewoner-priester die drie keer per week voorging in de eucharistie. Hij leefde er, -bescheiden als hij altijd was-, een rustig en biddend bestaan… in een relatief goede gezondheid. Tot vlak voor zijn verlamming had hij nog de eucharistie gevierd. Na zijn verlamming kon hij zijnbed niet meer verlaten. Fons kloeg echter niet. Hij ontving nog heel bewust de ziekenzalving en vele mensen van de familie, de zusters en vrienden kwamen nog op bezoek bij hem.
Op 17 oktober heeft hij in het bijzijn van Lutgart, Marita, Anny en mezelf een rust gevonden dicht bij Onze-Lieve-Heer, een vrede en rust die wij mensen hem niet meer konden geven. Fons ziet nu Zijn en
onze God van aangezicht tot aangezicht. Zijn leven is nu uitgemond en voltooid in Gods Liefde."
Geert Hellemans, oktober 2024
Parochieteam Heilige Familie
