Frank De Waele ontving de gave van het leven in Gent op 4 augustus 1933. Hij groeide op met twee broers en een zus. Door zijn geloften werd Frank De Waele missionaris van Scheut op 10 oktober 1953. Hij werd priester gewijd op 3 augustus 1958, een dag voor zijn vijfentwintigste verjaardag. Zijn jongere broer Joost werd ook scheutist, was ook missionaris in Congo en was op latere leeftijd onder meer pastoor in Alpe d’Huez.
Pater Frank was werkzaam in Kinshasa in Congo van 1959 tot 1964. Na een studie in Rijsel werkte hij in de Kasayi-provincie van 1965 tot 1969. Na een taalstudie in Salamanca in Spanje ging hij aan de slag in de Dominicaanse Republiek van 1970 tot 1979.
Van 1979 tot 1984 was hij onderpastoor in de parochie Onze-Lieve-Vrouw-Vrouw in Essen. Hij renoveerde het jeugdheem en de parochiezaal. Pastoraal was hij geëngageerd in de catechese, trok hij tijd uit voor ziekenbezoek en ging hij bezielend voor in de liturgie. Op sociaal vlak was hij erg actief, nam hij deel aan maatschappelijke discussies binnen en buiten het verenigingsleven, waarbij hij vaak radicale standpunten innam, een houding die door de enen sterk gewaardeerd werd maar hem door anderen helemaal niet in dank afgenomen werd.
Van 1984 tot 2008 was pater Frank pastoor in de Sint Pietersparochie in Rumst. Hij hield er de touwtjes stevig in handen. Het is onbegonnen werk om te beschrijven wat hij realiseerde tijdens deze ambtstermijn, maar de materiële zorg nam hij als een ‘missionaris’ ter harte. De kerk werd gerenoveerd aan de buitenkant, de kerkvloer werd aangepakt, het Onze-Lieve-Vrouw-Vrouwbeeld kreeg een ereplaats en er kwam een nieuwe Sint-Pietersklok. Ook het gebouw Parochiale Kring werd onder zijn impuls grondig vernieuwd. Zijn aandacht ging uit naar een verzorgde liturgie, het jaarlijks kerstspel in de middernachtsviering, de vele vieringen voor verenigingen en met de kinderen van de school. Trouw bezocht hij jaarlijks de scouts op kamp. Via zijn verzorgde publicaties bleef hij getuigenis afleggen van en voorgaan in groot geloof. Ook maatschappelijk was hij erg betrokken. Hij schuwde het gesprek niet om zijn argumenten te verdedigen. Hij ging ook in dialoog met andere levensbeschouwingen.
In 1991 werd hij tevens tot pastoor benoemd in de Heilige-Familieparochie in Rumst, Vosberg-Lazernij. Hij respecteerde ten volle de eigenheid van deze gemeenschap, en gaf veel ruimte aan de pastorale medewerkers in de liturgie en de catechese en de parochiewerking.
Daarna kwam hij op rust in het provincialaat in Zuun (Sint Pieters Leeuw), waar hij op 28 februari overleed. Ook ‘op rust’ bleef hij dienstbaar en creatief. Als ‘dichter’ schreef hij bij diverse gelegenheden een mooi gedicht, om een confrater te eren, met humor en op rijm. Later werd hij getroffen door de ziekte van Parkinson: met waardigheid heeft hij ziekte en aftakeling op bewonderingswaardige manier gedragen. Hij probeerde er zin aan te geven in het gebed en door open te blijven staan voor de gemeenschap: zonder klagen, steeds een glimlach.
Tijdens zijn hele pastoraat ging zijn minzame aandacht uit naar al wie hij ontmoette, koorleden, misdienaars, communicantjes en vormelingen, lectoren en andere pastorale en diaconale medewerkers.
De uitvaart vond plaats in de kapel van de missionarissen van Scheut op 8 maart 2018. In de homilie werd de roeping van pater Frank in beeld gebracht en zijn inspanningen om steeds de Blijde Boodschap te willen brengen op een creatieve manier. Hij nam het op voor de kleine man.
Pater Frank, à-dieu, adiós. Laten we hem van harte gedenken en vragen we God’s zegen over dit rijke leven.
Harry van Hooydonk