Frans werd geboren in de Nederlandse gemeente Nederweert op 7 juni 1927. Hij was de oudste van zes kinderen. Vader en moeder runden een grote drukkerij en vader was bovendien uitvaartverzorger en koster-organist in de kerk, die vlakbij het woonhuis gevestigd was. In die kerk groeide waarschijnlijk de wens van Frans om priester te worden. Door een gelukkig toeval werd dit niet het bisdom Nederlands-Limburg, maar koos hij voor het aartsbisdom Mechelen-Brussel. Priester gewijd in 1955 werd hij aansluitend benoemd in het landelijke Mol-Achterbos.
Al gauw werd hij jammer genoeg getroffen door een ernstige longziekte met als gevolg een -voor die tijd- ernstige operatie. Frans kreeg van de specialist een manier van leven voorgeschreven, die hij , met zijn gekende stiptheid, heel zijn leven heeft volgehouden. Terug in Achterbos werd hij de bezielende en actieve proost van de KAJ en van de toenmalige BJB, nu KLJ genoemd. Geen wonder dat drie van de jeugdleidsters van toen de laatste jaren zijn mantelzorgsters en zijn engelbewaarders geworden zijn. Zijn familie, die nog in Nederland woont, en ook hijzelf was er zeer dankbaar voor. In die jaren, juist na het Tweede Vaticaans Concilie, was de liturgie met volkszang en lectoren, één van zijn grote zorgen.
In 1970 kreeg hij een nieuwe opdracht op het Theologisch en Pastoraal Centrum in Antwerpen om de stages van de seminaristen te begeleiden en ook het permanent diaconaat, de toen pas opgerichte vorm van nieuwe pastoraal, in het bisdom vorm te geven. Hij deed dit met zijn gekende enthousiasme. Maar eigenlijk bleef zijn hart in de Kempen en hij was dan ook blij dat hij in 1974 pastoor mocht worden in Mol-Ginderbuiten. Dat was in die tijd het mekka van de jongerenmissen. De ploeg was goed gevormd en Frans liet die haar gang gaan. Ondertussen testte hij met Emmy, die met hem van het TPC was meegekomen, nieuwe vormen van pastoraal uit: wijkwerking, catechesewerking enz. Hier groeide ook zijn aandacht voor Mensen in Nood. Die vorm van pastoraal heeft hem heel zijn verder leven getekend. In 1977 werd hij bovendien deken van het dekenaat Mol en in 1986 werd hij geroepen om de equipe van de parochie St. Pieter en Pauwel te begeleiden. Hij was zeker een man van het beleid, die openstond voor nieuwe stromingen en vormen van pastoraal. Maar daarnaast bleef hij een geestelijke begeleider van vele mensen, zijn notaboekje stond altijd vol met afspraken.
Op zijn 65ste ging de vroegere pastoor Jef Mermans in Mol-Achterbos met rustpensioen en vroeg Frans om zijn plaats te mogen innemen. De bisschop stemde daarin toe en daar heeft hij nog een tiental jaren in bezieling gebracht. Ook na zijn pensioen in 2002 bleef hij dienstbaar in de pastorale eenheid van de Heilige Apostelen. Maar vooral de werking van Mensen in Nood, bleef hem nauw aan het hart liggen. Zijn hart was groot en hij kon zo moeilijk neen zeggen. “ Want ja", zei hij, "ieder mens kan tegenslag hebben.” In die tijd werd ook de kerk van Mol-Achterbos gesloten en dat deed hem wel pijn.
Ook de ouderdom bracht zijn problemen mee. Het gehoor, de benen en het hart eisten hun tol. Meerdere keren werd hij opgenomen in het ziekenhuis, en tenslotte, met heel veel pijn, moest hij de pastorie van Achterbos loslaten. Het Woonzorgcentrum in Dessel werd zijn nieuwe thuis. Daar ontving hij ook heel bewust in oprecht geloof de ziekenzalving. Op 22 juli 2024, eerder onverwacht, overleed hij in het ziekenhuis van Mol.
Met een volle kerk vrienden namen wij op maandag 29 juli afscheid van hem in de kerk van St. Pieter en Pauwel. Maar het was op het kerkhof van Achterbos dat hij begraven wilde worden, te midden van heel veel oude bekenden, die hij zelf begeleid had.
Moge hij daar rusten in vrede.
E.H. Rik Aegten
