Enkele weken nadat we zijn diamanten priesterjubileum vierden in het WZC Zusterhof, heeft onze vriend en confrater Jef Seuntjens ons verlaten. Op het einde van die viering heeft hij ons nog, met enige moeite, zijn zegen gegeven. Later bleek het zijn afscheidszegen te zijn.
Jef werd geboren in 1936 en groeide op in een doktersgezin in Rijkevorsel. Na zijn middelbare studies in Turnhout en Herentals, bood hij zich in 1956 aan op het seminarie van Mechelen. Op 8 juli 1962 werd hij met dertig vrienden tot priester gewijd in de Kathedraal van Antwerpen door de handoplegging van Mgr. Daem, die pas enkele weken voordien benoemd was tot bisschop van het nieuwe bisdom Antwerpen. Het was de eerste priesterwijding die hij mocht voorgaan. Enthousiast zei Jef "ja', en die "ja" heeft hij zestig jaar trouw alle eer aangedaan.
Eerst kwam hij als onderpastoor in Boom terecht, later in Aartselaar. De jeugdbewegingen vonden in hem een gedreven aalmoezenier. In 1977 werd hij benoemd tot pastoor van de parochie Sint-Dimpna in Geel. Toen hij 62 jaar werd, kreeg hij er nog een parochie bij: het kleine, lieflijke Bel. Bij zijn aankomst in Geel verliep de werking van de vier centrumparochies al een beetje als een “pastorale eenheid avant la lettre”. Het was een werking, die hem lag en die hij ten volle ondersteunde. Hij wist dat het allemaal geen grote maar kleine dingen waren, maar dat ze belangrijk waren. Geen wonder, dat hij in het toenmalige dekenaat Geel als eerste de armen ging opzoeken, met de werking van MIN, Mensen In Nood. Hij wist dat een klein woord, een schamele gift bij armen wonderen kan verrichten. Zoals onze paus Franciscus het nu zegt, ging hij in die tijd al naar de uithoeken van de parochie, naar de armen, naar de kleinen en naar wie niet gehoord werd. Tegelijkertijd bleef hij zich jong voelen door geestdriftig mee te werken met de Chiro.
Toen Jef in 2006 met emeritaat ging, bleef hij dienstbaar voor en inzetbaar waar men hem nodig had. In 2020 werd hij zwaar getroffen door covid. Daar is hij nooit helemaal van hersteld… “ ik ben iets kwijt”, zei hij al schertsend. Hij liet zich opnemen in het WZC Zusterhof, wat niet gelijkstond aan stilzitten. Regelmatig maakte hij nog een fietstochtje. De laatste weken van zijn leven ging Jef stilaan achteruit, en op zaterdagavond 24 oktober heeft hij zijn leven neergelegd in de hand van zijn Schepper, zoals hij zo dikwijls mooi kon voorzingen tijdens uitvaarten: “ In Uwe handen, Heer, leg ik mijn geest en mijn leven neer." We herdenken Jef in onze gebeden.
E. H. Hendrik Rik Aegten
Geel
