Hemelvaartsdag … terugkeren naar de Vader, de God van alle liefde. Lydia Van den Bosch had geen symbolischer moment kunnen kiezen om haar leven terug in Gods handen te leggen.
Toen wij Lydia leerden kennen in 1981 was zij samen met Staf de dragende kracht van onze diakengroep. Zij toonde ons hoe je als koppel het diaconaat kon vormgeven. Door zelf de opleiding tot pastoraal werker te volgen, zocht ze haar eigen plaats en vond ze haar eigen weg om met mensen de weg van het leven te gaan. Toen Staf plots overleed in 2005 was het voor Lydia duidelijk dat zij zoveel mogelijk zijn taken zou overnemen. Een fantastische madame… Het zal moeilijk zijn om de taken die ze opnam te herverdelen. Zowel de parochie, de pastorale eenheid als Ten Kerselaere zullen haar inzet en engagement missen.
Wat we vooral zullen missen is de lieve, bezorgde vrouw die mensen nabij kon zijn op een heel eenvoudige manier. En die leegte zal niet kunnen opgevuld worden. We laten die gewoon leeg… Lydia was een vrouw van weinig woorden, maar een stevige knuffel kon boekdelen spreken. Bij de herstructureringen binnen de pastoraal kon ze de wenkbrauwen fronsen, maar ze schikte zich loyaal naar de nieuwe vragen die op haar afkwamen. Kritiek kwam bijna nooit over haar lippen, altijd probeerde ze te verzoenen, te begrijpen, mensen bij mekaar te brengen.
Nu haar tachtigste verjaardag naderde, sprak ze dikwijls de wens uit om nog lang iets te mogen betekenen voor mensen, maar ook dat ze hoopte haar kinderen niet tot last te worden… Ze was er klaar voor. Ze wilde Staf terugzien. Ze wilde God zien … Goede vaart naar de hemel, Lydia!
Raf Verbeeck
