Op maandag 12 september namen wij in de Sint-Willibrorduskerk van Rijkevorsel afscheid van priester Niek Matthijsen. Hij doofde stilletjes uit als een kaars en overleed op 5 september 2022. Bijna 10 jaar geleden ging hij op pensioen als pastoor van de parochies Sint-Willibrordus en Sint-Jozef in Rijkevorsel. Niek woonde daar nog enkele jaren in de Merelstraat. Nadien vond hij een nieuwe thuis in het woonzorgcentrum Prinsenhof. Enkele toegewijde parochianen omringden hem met de beste zorgen.
Niek werd geboren in Zaandam, in het noorden van Nederland, op 7 januari 1938. In een interview voor het parochieblad van Nijlen vertelde hij enige tijd geleden een stukje van zijn roepingsverhaal. Reeds als twaalfjarige wilde hij priester worden. Hij studeerde o.a. bij de Salesianen in Kortrijk en aan het Grootseminarie van Mechelen. In 1964 werd hij door Monseigneur Daem tot priester gewijd voor het bisdom Antwerpen. Hij was onderpastoor in Kalmthout en Brasschaat. Van 1970 tot 1977 was hij Fidei Donum priester in Zaïre, nu Congo. Over die periode kon hij met veel passie vertellen. Hij beheerste ook het Lingala. In die taal hoorden we hem bij zijn 50-jarig priesterjubileum het Onze Vader bidden. Zeventien jaar lang was Niek pastoor in Nijlen en vijftien jaar in de twee parochies van Rijkevorsel.
Het thema van de lezingen in de afscheidsviering was ‘maaltijd houden’. Als eerste lezing hoorden we een tekst van de profeet Jesaja. Hij heeft het daarin over de Heer die op zijn berg een maaltijd organiseert met vette spijzen en uitgelezen wijnen (cf. Jesaja 25, 6-10a). Als je bij Niek kwam voor het 'kranske' of een vergadering, ontbrak er nooit iets. Hij hield van eten en tafelen. Een borreltje hoorde daar ook bij of een ijsje in de cafetaria van het rusthuis. Als priester heeft Niek ook ontelbare keren de maaltijd van de Heer gevierd. Daarbij verklaarde hij de Schrift en brak hij het brood. Beide horen we klinken in het Evangelie over de leerlingen van Emmaüs (cf. Lucas 24, 13-35).
Typerend voor Niek was dat hij hield van mooie dingen. Velen moesten ooit zijn Egyptische verzameling of andere souvenirs van zijn reizen schouwen. Hij pronkte destijds ook graag met zijn rode sportwagen en was een waaghals. Zo sprong hij in Nijlen voor het goede doel eens uit het vliegtuig met een parachute. Hij liet in zijn parochie ook een nieuwe klokkentoren bouwen. Op zijn vraag werd in beide Rijkevorselse parochies de doopvont vooraan in de kerk geplaatst. In de Sint-Willibrorduskerk paste hij de trappen van het altaar aan. Hij had een visie en durfde initiatief te nemen. Zijn sociale vaardigheden waren wel eens zwak. Maar hij heeft als priester toch vooral hard gewerkt. Computerwerk was niet meteen aan hem besteed. Hij schreef zijn homilies nog uit op één of meerdere papiertjes.
Zelf bouwde ik met Niek de laatste jaren een mooie band op. Telkens ik hem bezocht, bedankte hij mij hartelijk. Wat ik in hem vooral bewonderde, is dat hij zich na zijn pensioen nooit moeide met de pastorale plannen van de nieuwe ploeg. Ik durf geloven dat de Heer hem bij de hand neemt en met hem de laatste weg gaat. In het Emmaüsverhaal daagt er uiteindelijk licht. Dat het eeuwige Licht nu mag dagen voor Niek. Elk beeld dat wij ons vormen van de hemel is ontoereikend. Maar voor Niek hoop ik toch dat ook daar voor hem een rijke tafel staat gedekt. Het ga hem goed!
E. H. Bart Rombouts
Pastorale Eenheid Sint-Franciscus Rijkevorsel en Hoogstraten
