“Geen grotere vreugde dan in de Heer.” Het was de eerste zin van de brief die Philippe aan de abt schreef om zijn intrede in de abdij te motiveren. En zo ging hij verder: “Ik ben een gelovend en zoekend mens. Ik wil volledig ontvankelijk zijn voor de liefde van de Heer. Ik hunker naar Hem met heel mijn wezen.”
Het geloof is voor hem altijd de kracht geweest waaruit hij leefde. Vanuit zijn diepe geloof wilde hij goede grond zijn waarin Gods Woord kon opschieten en vrucht dragen. De voorbije maanden voelde hij zich sterk aangesproken door de parabel van de zaaier. Want hij wilde ook zelf zaaier van Gods Woord zijn.
Hij was overigens een man van het woord, die de gave bezat alles goed te verwoorden. In zijn dichtbundels, in vele van zijn teksten en gedichten herkennen we Gods inspiratie. Uit vriendschap, uit dankbaarheid of gewoon ter inspiratie stuurde hij gedichten rond. Die teksten laten ons vermoeden hoe hij zelf worstelde met Gods Woord, hoe hij het trachtte te doorleven en hoe hij een man van gebed was.
Vanuit dat diepe geloof was hij met hart en ziel norbertijn van Averbode. In de abdijgemeenschap vond hij zijn grootste geluk. Het dagelijkse leven van de gemeenschap, de gebedstijden, de gesprekken, de bezorgdheid van de medebroeders voor hem: het waren tekenen van Gods werkzaamheid voor hem.
Hijzelf probeerde op een positieve en constructie manier in de gemeenschap aanwezig te zijn via zijn aandacht en bekommernis voor elke medebroeder.
Vanuit zijn diepe geloof was hij priester en zette hij zich in om Gods Woord te verkondigen. Hij deed dat heel natuurlijk en spontaan. Als pastor was hij vele mensen nabij in een warme betrokkenheid, vooral zieken, eenzamen en jongeren. Altijd was hij bekommerd om anderen, hij trok zich hun leed aan en deelde in hun vreugde.
Philippe plaatste zich niet in de schijnwerpers, maar heeft vele mensen de weg gewezen naar het geloof en naar de Kerk. Het was zijn charisma om met vreugde te getuigen van zijn geloof. Met veel passie en geestdrift sprak hij over wat hij deed en wat hem bezielde. Velen heeft hij geholpen om hun vertrouwen in God te stellen.
Vanuit zijn diepe geloof droeg hij vele mensen heel diep in zijn hart: zijn moeder, familie, medebroeders, vrienden en parochianen.
In de vele contacten en relaties die hij had wist hij vlug het ijs te breken en kon hij direct in gesprek gaan met iedereen, zonder onderscheid, vaak met veel humor.
De heer is altijd Philippes vreugde gebleven, ook in momenten van onmacht. Want het leven woog hem zwaar en niemand van ons kan zich voorstellen hoe hij zich heeft ingespannen om dat te dragen en te overwinnen. Uiteindelijk werd die onmacht hem te zwaar. Zijn onmacht was voor een deel ook onze onmacht.
Laten we alles wat broos en kwetsbaar was in Philippe en in ons toevertrouwen aan God. Hij alleen weet wat er omgaat in het diepste van een mensenhart. Hij alleen kan licht brengen in de diepste duisternis. Hij alleen kan vreugde brengen in de diepste droefheid. Philippe heeft dat ervaren, want hij leefde in de vreugde van de Heer.
Moge die vreugde nu voor altijd zijn deel zijn.
Abt Marc Fierens van Averbode