Zinvolle teksten

Verbond met God

-Goedemorgen, zegt God.
-Goedemorgen, antwoordt het kind.
-Ik ben er, zegt de stem, dicht bij jou.
-Wie ben je? vraagt het kind.
-Ik ben God.
-Kom mij gelukkig maken, vraagt het kind.
-Ik kan niet, zegt God, wij hebben immers geen verbond gesloten.
-Wat wil dat zeggen: "een verbond sluiten?"
-Dat is iets prachtigs, zegt God. En dat wil zeggen: zijn leven binden aan het leven van iemand anders.
-Ik wil wel, zegt het kind, maar ik heb weinig tijd.
-Mensen hebben geen tijd meer om te kijken, om lang te luisteren, om te bewonderen. Ze zijn bang tijd te verliezen door bij iemand te blijven, zomaar voor hemzelf, zonder iets te zeggen. Ze hebben geen tijd meer om te beminnen. Alsjeblief, sluit een verbond met mij...
-Wat moet ik dan doen? vraagt het kind
-Je moet elkaar ontmoeten, zegt God, om elkaar te bekijken, te beluisteren, te verstaan; om elkaar te leren kennen en wij zullen samen op weg gaan en samen beminnen.
-Maar hoe kunnen we elkaar ontmoeten?
-Dat is eenvoudig, zegt God. Gebed bestaat al lang: jij kijkt naar mij met je hart en ik kijk naar jou; jij luistert naar mij in je hart en ik luister naar jou; jij spreekt tot mij met héél je hart en ik spreek tot jou. Je kan alleen bidden, persoonlijk of in gemeenschap. Er is ook mijn Zoon, Jezus; wanneer je zijn Woord écht beluistert, wanneer je zijn handelen bekijkt, dan hoor je Mij en zie je Mij bezig. In het evangelie kan je Mij ontdekken. En dan, weet je, ben Ik overal in de wereld. Als je Mij echt goed kent, zal je Mij ontmoeten in mensen. Je zal Mij herkenen want Ik ben in het hart van iedereen; zeker ben Ik met wie zichtbaar of inwendig lijdt. Je zal Mij herkennen, want je weet: "wie met het hart kijkt, ziet het best", en "het essentiële is onzichtbaar voor mensenogen".
-Het essentiële is onzichtbaar voor mensenogen, herhaalt het kind
-De tijd die je vrijmaakt voor Mij zal aantonen hoe "rijk" een verbond je maakt.
-Die tijd wil ik verliezen voor jou, zegt het kind.
-De mensen zijn deze waarheid vergeten, zegt God. Maar jij moet ze niet vergeten. Je wordt voor altijd ver-antwoordelijk voor ons verbond.

(Bewerking van tekst uit Le petit prince Saint Exupéry)

Voetstappen in het zand..

Ik droomde eens en zie
ik liep aan 't strand bij lage tij.
Ik was daar niet alleen,
want ook de Heer liep aan mijn zij.

We liepen samen het leven door,
en lieten in het zand,
een spoor van stappen; twee aan twee,
de Heer liep aan mijn hand.

Ik stopte en keek achter mij,
en zag mijn levensloop,
in tijden van geluk en vreugde,
van diepe smart en hoop.

Maar als ik het spoor goed bekeek,
zag ik langs heel de baan,
daar waar het juist het moeilijkst was,
maar één paar stappen staan.

Ik zei toen "Heer waarom dan toch?
Juist toen ik U nodig had,
juist toen ik zelf geen uitkomst zag,
op het zwaarste deel van mijn pad..."

De Heer keek toen vol liefde mij aan,
en antwoordde op mijn vragen;
"Mijn lieve kind, toen het moeilijk was,
toen heb ik jou gedragen..."

De boom en de fluit

Er was eens een boom, een onbekende boom, ergens langs de waterkant, geplant door niemand weet nog wie. Hij leefde daar, breeduit met vele takken.
Hij droeg de forse stem van de wind of de doodse stilte van de avondlucht.
's Winters was het leven kaal, zwiepend op de harde wind en met zijn
twijgen als toegeklemde vuisten vol nieuwe beloften, stond hij maar te wachten tot het lente werd.
Ga je gang, knipoogde dan de voorjaarszon en dan kwam hij weer toe aan zijn oude groene uitbundigheid: zijn takken liepen weer uit en schoten bloesems uit ingehouden leven.
Het was een lust voor de ogen.
Als dan de zomer kwam, maakte hij een donkere hand gevuld met schaduw, gratis voor iedereen en soms een paraplu tegen de stromende regen.
Zo leefde die boom met al zijn takken, jaar in jaar uit, zijn krachten verbergend en weer uitplooiend op en neer in telkens vier seizoenen.

Maar op een zekere dag kwam er een mens, een man, gewapend met een mes. De takken hielden van louter schrik het ruisen in.

Er was geen ontkomen meer aan: de mooiste tak werd afgesneden en meegenomen naar het huis van die mens.

Een dode tak, voorgoed uit het leven weggesneden, weggevallen uit de schaduw van velen, opvallend, straks natuurlijk stomweg vergeten, wat is een tak over een hele boom ?!
Drie dagen later was die man opeens weer terug en de boom stond windstil van doodsangst met al zijn takken ...

Wie treft vandaag het bittere lot ?
Maar kijk, de man ging zitten aan de voet van de boom en ... hij blies
op de afgesneden tak, die hij zijn panfluit noemde.

Hij speelde een lied en de boom verstond het zo :
Horen jullie mij ? Ik leef, ik leef! Meer dan ooit tevoren.
IK LEEF - IK LEEF - IK FLUIT !

Op zoek naar het grote geluk

Er was eens een man en een vrouw die heel gelukkig leefden. Ze hielden van elkaar, deelden vreugde en pijn, werk en ontspanning, weekdag en zondag. Zo leefden ze tientallen jaren gelukkig samen, tot op een zekere dag...
Op zekere dag lazen ze samen in een oud boek. Ze lazen dat er ergens aan het einde van de wereld een plaats was waar hemel en aarde elkaar raken. Daar kon je het echte geluk vinden, daar was de hemel. Het echtpaar besloot op zoek te gaan naar die plaats, ze zouden niet terugkeren voor ze de hemel gevonden hadden. Zo trok het echtpaar door de hele wereld. Ze verdroegen alle ontberingen die zo'n zwerftocht met zich meebrengt. Ze hadden vernomen dat op die bewuste plaats een deur was; je hoefde er alleen maar aan te kloppen en binnen te gaan, dan zat je midden in het grote geluk.
Na lang zoeken vond het echtpaar de plaats. Ze klopten op de deur en bevend van spanning zagen ze de deur opengaan. Maar toen ze binnenstapten, vielen ze bijna omver van verbazing: ze stonden in hun eigen huis. Het zag er nog precies uit zoals zij het achtergelaten hadden. Neen, toch niet helemaal. Er was een nieuwe deur, die naar buiten leidde en die open stond.
Toen begrepen ze het: de plaats waar hemel en aarde elkaar raken, waar je het geluk kunt vinden, is gewoon de plaats op aarde. "Het is de plaats waar je woont." Je hoeft alleen maar de deur te openen, je hoeft enkel het leven van de andere te delen en de andere in jouw leven te laten delen.

De echo

Een vader wandelt met zijn zoontje in het bos.
Plotseling valt de jongen en roept hij: "auw".
Verrast hoort de jongen vanuit de bergen roepen: "auw".
Vol nieuwsgierigheid roept hij: " Wie ben jij?", maar het enige antwoord dat hij terugkrijgt is: " Wie ben jij?"
Hij wordt kwaad en roept: " Dit vind ik helemaal niet fijn ", waarop de stem antwoordt: " Dit vind ik helemaal niet fijn."
Daarop kijkt de jongen naar zijn vader en vraagt: "Papa, wat gebeurt hier?"
De man antwoordt: "Zoon, let op! ", en roept dan: " Ik bewonder jou!"
De stem antwoordt: " Ik bewonder jou! "
De vader roept: "Jij bent geweldig! " De stem antwoordt: "Jij bent geweldig! "
De jongen is verbaasd, maar begrijpt nog steeds niet wat er aan de hand is.
Daarop legt de vader uit: "De mensen noemen dit een 'ECHO', maar in feite is dit het 'LEVEN'! Het leven geeft je altijd terug wat jij erin binnenbrengt. Het leven is een spiegel van jouw handelingen. Als je meer liefde wil, geef dan meer liefde! Wil je meer vriendelijkheid, geef dan meer vriendelijkheid! Als je begrip en respect wenst, geef dan begrip en respect. Wil je dat mensen geduldig met je omgaan, geef hen dan geduld! Deze natuurwet gaat op voor elk aspect van ons leven."
Het leven geeft je altijd terug wat jij erin binnenbrengt.
Het leven is geen toeval, maar een spiegel van je eigen handelingen.

De gebarsten kruik

Een waterverkoper trok elke morgen naar de rivier. Daar vulde hij twee kruiken en trok dan naar de stad om het water te verkopen aan zijn klanten.
Op een zekere dag was er een barst in één van de kruiken en verloor de kruik water. Grote, nieuwe kruiken kopen, was erg duur.
Na een tijdje voelde de gebarsten kruik zich minderwaardig. Op een morgen besloot ze haar baas te zeggen: "Weet je, ik moet je mijn grenzen bekennen. Het is door mij dat je geld verliest want bij de aankomst in de stad, ben ik al half leeg. Vergeef me mijn beperktheden."
De volgende morgen, op weg naar de rivier, sprak de waterverkoper tot zijn gebarsten kruik: "Kijk daar eens langs de weg!"
"Het is mooi, het staat daar vol bloemen", antwoordde de kruik.
"Dat is dankzij jou", antwoordde de baas. "Jij bent het die ze elke dag water geeft. Ik had in de stad een zakje bloemzaad gekocht en heb het langs de weg gezaaid. En zonder het te weten of zelfs te willen, heb jij ze elke dag water gegeven. Vergeet nooit: wij zijn allemaal ergens gebarsten, we dragen allemaal onze kwetsuren. Maar als wij het God vragen, kan hij met onze zwakheden wonderen verrichten."

Stel je prioriteiten

Een leraar stond voor zijn klas. toen het lesuur begon, pakte hij zonder woorden een grote lege mayonaisepot en deed hem vol met golfballetjes. Toen de pot tot de rand gevuld was, vroeg hij de jongeren of de pot vol was. Ze knikten bevestigend.
Toen pakte de leraar een doos met klein kiezelsteentjes en goot die uit in de pot. Hij schudde de pot een beetje en de kiezelsteentjes rolden in de open plekjes tussen de golfballetjes. Toen vroeg hij zijn leerlingen opnieuw of de pot vol was. Andermaal beaamden ze dat de pot nu echt wel vol was.
Nu pakte de leraar een doos met zand en goot hem over de kiezelstenen en de golfballen. En natuurlijk, het zand vulde alles verder op. En weer vroeg hij of de pot nu vol was. En weer zeiden ze: “Ja, nu is de pot vol.”
Daarop naam de leraar twee blikjes bier van de tafel, maakte ze open en goot ze leeg in de pot. En het bier vulde de ruimte tussen de zandkorrels. De jongeren lachten.
Toen het weer rustig was, zei de leraar: “Deze pot staat voor je leven. De golfballetjes zijn de belangrijke dingen in je leven: je familie, je kinderen, je gezondheid, je vrienden, je grootste hobby. Het zijn de dingen die zo belangrijk voor je zijn, dat wanneer al het andere in je leven er niet meer zou zijn, maar dit nog wel, je leven nog steeds meer dan genoeg de moeite waard zou zijn. De kiezelsteentjes zijn de andere dingen die ertoe doen, zoals je werk, je huis, je auto. Het zand is al het andere, de kleine, onbelangrijke dingen. Wanneer je het zand eerst in de pot doet, is er geen ruimte meer voor de golfballetjes of kiezelsteentjes.
Dit geldt ook voor ons leven. Wanneer je heel de dag al je tijd en energie geeft aan de kleine, onbelangrijke dingen, zul je nooit ruimte of tijd hebben voor de dingen die echt belangrijk zijn. Let op de dingen die belangrijk zijn voor geluk en je leven. Speel met je (klein-)kinderen, neem tijd om je vriendschapsrelaties te onderhouden. Neem tijd voor ontspanning. Zorg eerst voor de golfballetjes, de dingen die er echt toe doen. Stel je prioriteiten. De rest is zand."